Het kabinet voert weer wat in het schild. In de media werd gewag gemaakt dat het zat te broeden over waar nog te bezuinigen valt.
We werden en worden al zo lang met bezuinigingen geconfronteerd, dat we het gevoel hebben dat het er gewoon bij hoord. Niet hoor ! Stemmers op het CDA !
Wanneer je na zo'n 25 jaar bezuinigen nog niet door hebt dat je wordt geplukt, wat is dan toch de reden al maar op deze partij te blijven stemmen ?

Loopt het zo zachtjes aan niet de spuigaten uit?!  Er zou toch een keer een einde aan het eeuwige bezuinigen moeten komen. Na al die jaren zouden we er toch eens wat positiefs van moeten merken.

Schreeuwde men eerst hoog van de toren dat er meer blauw op straat moet komen, wil men nu juist weer bezuinigen op het politieapparaat. Juist nu !
Nu we zoveel politiemensen tekort komen. Ook teveel mensen tekort komen in de zorg etc. etc.
Honderden en nog eens honderden miljoenen euro's is besteed om banken en bedrijven op de been te houden. Geen guldens, maar euro's!
Wat ik er maar mee wil zeggen is, dat het geld er wel is. Natuurlijk geeft Bos dit geld niet weg, het werd geleend. Maar het was er wel.

Ik herinner me nog bij de invoering van de euro dat alle Nederlanders een meevallertje kregen van de heer Zalm. Ja ja, we ontvingen toch maar mooi een setje euromunten, royaal hoor. Intussen betalen we ons scheel aan belasting, ziektekostenpremie en zelfs kan je de auto niet meer in de goot parkeren of je moet er fors voor betalen. Een paar minuten over tijd, hup een dikke bon kan er dan ook wel bij.
Het kabinet vindt dit allemaal de gewoonste zaak en kan er gewoon mee doorgaan omdat wij allemaal het maar zo lijdzaam ondergaan.

Nederlanders zouden bekend staan als kankeraars, maar alleen maar kankeren helpt niet. Laat duidelijk horen wat je vindt, ook wat wel goed is. Bijnvoorbeeld om een column te schrijven, maar nog beter stem op een andere partij. Of het wat helpt... maar doe wat !

Met vriendelijke groet,

J. Koorn, Almelo

Het is niet m’n gewoonte, maar ik wil best even reageren op een stukje van de heer Koorn over de te kappen bomen in de Schelfhorst.
Hij vindt dat ik één en ander bagatelliseer. Volgens hem is het probleem dus groter dan ik vermoed.
Nou, dit kan, want hij zit onder andere met die vreselijke bomen voor z’n deur en ikzelf heb er geen last van. In Nederland zijn talloze voorbeelden bekend van mensen die last hebben van de Bulderbaan, de spoorlijn, de A4, en nu weer de nieuwe hsl. Tja, een mens kan overal last van hebben en dan hebben we het nog niet eens over perikelen tussen buren. Voor mij is het gemakkelijk om voor de bomen op te komen, want ze staan mij niet in de weg. In dat opzicht geef ik hem gelijk en is het voor mij simpel om het bomenprobleem in de Schelfhorst te bagatelliseren.
Maar ja, elk probleem heeft natuurlijk meerdere kanten en ik ben nu net iemand die aan de kant van de bomen staat. Een boom is wat minder mondig en kan af en toe wel wat bescherming gebruiken. In veel gevallen worden ze lukraak omgehakt, terwijl er wel degelijk andere oplossingen te bedenken zijn.
Al wat je een boom eigenlijk kunt verwijten is dat hij soms blaadjes laat vallen en dat hij af en toe behaaglijk z’n wortels wat uitstrekt, waardoor hobbels in het fietspad kunnen ontstaan. Ook kan een boom omvallen bij harde wind, maar wanneer ik zie hoe de bomen bij storm heen en weer zwiepen zonder om te vallen, loopt dat meestal niet zo’n vaart.
Na heel, heel lang nadenken weet ik een aantal voordelen van bomen te noteren. Zo vindt mens en dier het in de augustushitte zeer plezant om af en toe onder een boom in de schaduw te kruipen. De Sahara is onbarmhartig en een strak betegelde woonwijk zonder bomen in de zinderende middaghitte lijkt hier vaak op. De schaduw van bomen kan zo verkwikkend zijn.
Rond Athene zijn afgelopen week nogal wat bomen in vlammen opgegaan. Men zegt hierover: “Donkere rookwolken boven de Acropolis, tientallen verbrande huizen en meer dan 12.000 hectare bos- de longen van de hoofdstad- in as.” Reeds meerdere keren is genoemd dat een boom een flinke hoeveelheid fijnstof wegneemt. Zonder longen geen leven.
Bomen produceren eikels, kastanjes, appels en wat al niet meer. Producten die mens en dier tot nut zijn. Gek hè, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de bomen heel erg hun best doen om ons tot nut te zijn. Dan als dank zomaar de zaag er in lijkt me niet gepast.
Tevens moeten we denken aan de balans.Tussen 1919 en 2000 is zeker 90 procent van de iepenbestanden door de iepziekte verdwenen, lees ik. Past ons dan niet enige voorzichtigheid?
Almelo wil de groenste stad van Nederland zijn. Waar komen de vervangende bomen te staan?
Ach, het is bovenal een gevoelskwestie. Wanneer je ergens een hele dikke boom met z’n prachtige schors en al z’n vertakkingen ziet, doet je dat goed. Qua kleur, qua vorm. Wanneer de wind de takken heen en weer zwiept. Prachtige herfsttinten, winterse rijp. Wil je dit alles missen en er een kale vlakte voor in de plaats? Zijn de voordelen niet groter dan de nadelen? Helemaal wanneer je de “overlast” wat kunt indammen met de voorstellen die door de stichting NAT worden genoemd?
Waar ik soms nogal moeite mee heb is het “kort door de bocht-gedrag.” Eerst worden de bomen gekapt, waarna men er vaak achter komt dat het anders had gekund en het merendeel op een vrij simpele manier behouden had kunnen worden. Bomen verdienen het om goed over dit soort acties na te denken. Het zijn naar mijn mening geen wegwerpartikelen maar onmisbare vrienden.
Ik blijf pleiten voor behoud van de bomen. Alleen kappen wanneer er een hele goede reden is, zoals aangetoonde ziekte of een gevaarlijke situatie. Daarna consequent zorgen voor vervanging. Een boom kappen, een boom planten.

Anne Jan Teunis.

Wel wat verlaat nog even een reactie op de artikels in het gastcolumn van E. Rotteveel en F. de Boer respectievelijke data 4-7 en 9-7 j.l.

Enkele jaren geleden heb ik redelijk veel gefietst in Friesland over de dijken langs de Waddenzee en erg genoten uiteraard. Maar af en toe komt men een hek tegen die auto's moet tegen houden. Veelal zit er in zo’n hek een zelfsluitend poortje voor fietsers en wandelaars. Als fietser moet je natuurlijk wel even afstappen om het poortje te openen, maar zoals gezegd
het poortje is zo opgehangen dat het zich zelf sluit. Dit natuurlijk ook vanwege de vele schapen die op de dijk grazen. Aldus wordt het motorische verkeer zo tegengehouden, terwijl de fietser en wandelaar zijn gang kan gaan.
E.e.a. allemaal aangelegd om de dijk en de aanwezige natuur te beschermen.

In de artikelen van de voornoemde heren wordt gewag gemaakt over het afsluiten van sommige fiets en wandelpaden door, naar ik heb begrepen, een soort slagboom. Wellicht om de zelfde reden als hierboven beschreven.

Nu ben ik terplaatse nog niet weer geweest, maar als het inderdaad om een dergelijke slagboom gaat dan kan je er als fietser of wandelaar er gemakkelijk ernaast voorbij. Zoals ook op de bijgeplaatste foto van één der artikelen goed zichtbaar is. Tenzij het verboden toegang is en aangegeven door de bekende bordjes.

Maar desalniettemin zou het publieksvriendelijker zijn als het mogelijk is poortjes aan te brengen zoals ik al aanhaalde. Want wat heb je aan rust en natuur als je er niet mag komen.

Of het niet aangekondigd is weet ik niet, maar zou een bezwaar wat geholpen hebben ? Je zou op z'n minst half Almelo moeten activeren om een bezwaar in te dienen. Maar goed, bij mij was je als natuurvriend, aan het goede adres geweest. Blijft ons wat dit betreft niets anders over dan onze gramschap kwijt te kunnen in een column van het Almelo's Weekblad. (red. AlmeloNieuws.nl)

Met vriendelijke groet,

J. Koorn, Almelo

Om nog even bij fietspaden te blijven. Bij herhaling heb ik de gemeente geattendeerd op het zeer onprettige fietspad ter rechterzijde van de Loolee in de richting van De Pook. Inmiddels heb ik de gemeente hierop nogmaals gewezen.

Het eerste gedeelte was aanvankelijk geasfalteerd en had forse wortelopslag waardoor je flink doorelkaar werd geschud. Voorts mondde het fietspad uit op een zeer smal stuk, het langste traject tot aan De Pook. Eergisteren fietste ik weer over dit fietspad en was blij verrast dat de wortelopslag was verdwenen en er grit was opgebracht. Prima fietsen dacht ik voldaan. Had mijn attentie aan de gemeente toch zin gehad.
Helaas hield dit prachtige herstel op in het verlengde van dit pad dat overging in het, overigens al tientallen jaren bestaande, zeer smal pad tot aan De Pook. Zoals ik de gemeente meldde, was dit simpel te verbreden en ook van grit te voorzien. Mijns inziens zou dit de wereld niet kosten.

Toen ik verder fietste kwam in een wat ouder echtpaar tegen op dit toch, wellicht relatief, druk befietste pad de berm inschoot om mij te laten passeren. Van de gelegenheid gebruik makend knoopte ik een praatje aan over de engte van dit traject. Natuurlijk waren zij het roerend met mij eens. Bij het vervolgen van hun weg wensten zij mij veel succes met mijn streven voor verbetering.

Nu meen ik mij te herinneren dat enige jaren geleden er plannen waren om Twente of de gehele provincie fietsvriendelijker te maken door het aanleggen van mooie fietspaden, naar voorbeeld van de provincie Drente. Een ieder die in Drente wel eens heeft gefietst weet dat het daar goed is gelukt. Prachtige fietspaden door een mooie omgeving. Zoals gezegd is het alweer jaren is geleden dat die plannen bestonden maar is er niet veel gerealiseerd.

Gezien het onderhavige fietspad onder de Molenvenroute valt zou je toch denken dat het wat krachtdadiger zou worden aangepakt en de route niet alleen maar versieren met richtingsbordjes en mooie plattegronden voor de fietsers.

In iedergeval hoop ik dat de verbetering van het eerste deel van dit fietspad een begin is van de aanleg van mooie fietspaden, al duurt e.e.a. wel erg lang. Ik hoop ook dat ik er nog van zal kunnen profiteren, want mijn leven is ook niet oneindig.
Ik heb de gemeente er nogmaals met bijgevoegde foto op geattendeerd en meer kan ik ook niet doen.
Afwachten dus.

J. Koorn, Almelo

In dagblad Tubantia van zaterdag 29 augustus las ik een bericht over Natura2000 gebieden. Een kaartje er bij met zo’n twintig van deze gebieden in Twente en de Achterhoek.
Met de deur in huis vallend wordt gemeld dat het behoud van zeer kwetsbare planten en dieren in deze reservaten in Overijssel de komende jaren HONDERDEN MILJOENEN euro’s extra gaat kosten.
Nu ben ik niet zo’n geweldig rekenwonder, maar ik ben nog wel van een generatie die fatsoenlijk op papier staartdelingen heeft leren maken. De nu schoolgaande jeugd mag zelf uitzoeken hoe ze tot een oplossing van hun sommetjes komt, waardoor het over het algemeen dramatisch gesteld is met het niveau. De jonkies onder het onderwijzend personeel kennen de basis vaak ook al niet meer, zodat je het de kindjes van nu niet echt kwalijk kunt nemen. Van kwaad tot erger, een hellend vlak, noemt men zoiets.
Dit was even een zijsprongetje, maar nadenkend over het stukje in de krant kan ik niet goed de verbinding leggen tussen die honderden miljoenen en de kwetsbare gebiedjes.
Uiteraard sta ik er achter dat zeer kwetsbare planten en dieren beschermd worden en al helemaal als je leest dat er in Europa een dramatische achteruitgang plaatsvindt van planten en dieren. Echter kan ik het bedrag niet rijmen met de te beschermen gebieden.
Er zijn in Overijssel 23 Natura2000 gebieden. Zuinigjes berekend kun je aannemen dat er honderd miljoen euro per jaar met de bescherming van de gebieden gemoeid zal zijn (de komende jaren honderden miljoenen euro’s.) Honderd miljoen gedeeld door 23 levert op m’n kladpapiertje een uitkomst op van 4.347.826 euro per gebied. Voor elk Natura2000 gebied is een slordige 4,5 miljoen euro per jaar nodig om de vogeltjes te laten blijven fluiten.
Heel graag zou ik wel eens uitleg hebben over hoe zo’n bedrag berekend wordt. In het krantenartikel lees ik alleen dat het is gebaseerd op voorlopige beheerplannen. Verder op ammoniakproblematiek voor veebedrijven, vergunning voor bestaande bedrijfsactiviteiten, hoge kosten grondaankopen, bedrijfsverplaatsingen en waterhuishouding. Allemaal mooi, maar kan zoiets oplopen tot 4,5 miljoen euro per jaar? Wanneer ik het rustige gebied van de Engbertsdijksvenen binnenstap kan ik me niet voorstellen dat er 4,5 miljoen euro per jaar nodig is om al dat fraais in stand te houden. Ik kan er geen handen en voeten aan geven en ik vrees veel mensen met mij niet.
Wordt iedere euro nuttig besteed of blijft hier ook wel eens iets aan de strijkstok hangen?
In Utrecht had men een coördinator luchtkwaliteit aangesteld om de lucht te zuiveren. Hij verdiende hiermee nogal wat en daar is men wat verbolgen over. Het gaat om gemiddeld 315.000 euro per jaar. In vier jaar tijd haalde deze mijnheer al 1,4 miljoen euro binnen. Je kunt toch wel zeggen dat hier een luchtje aan zit. De cijfers zijn per ongeluk uitgelekt. Uiteraard had men het liever stilgehouden.
Afgelopen weekend werd op de Miljonairsfair in Noordwijk een sigaar gepresenteerd. De duurste sigaar ter wereld, een rokertje voorzien van maar liefst 150 piepkleine diamantjes. Hij kost 4500 euro.
Zomaar een paar voorbeelden van geldverspilling her en der. De lijst kun je zo lang maken als je wilt. Voorbeelden te over.
Misschien roken sommige bestuurders in Brussel sigaren met diamanten er in en verklaart dat voor een deel de hoge kosten voor de bescherming van de natuurgebieden.
Een natuurgebied, hoe klein ook, bestaat al. De vogeltjes zijn er ook al. Met mijn verstand kan ik het niet bevatten dat instandhouding van zo’n gebied jaarlijks 4,5 miljoen euro moet kosten. Het kan natuurlijk zo zijn dat mijn generatie de verkeerde rekenmethodes heeft geleerd en dat de schoolgaande jeugd me uit de brand kan helpen en veel lagere uitkomsten berekent, waardoor ik één en ander wel ga begrijpen. Er wringt iets en ik hoop er achter te komen waarom één en ander zo veel moet kosten.

Anne Jan Teunis.

Praktisch het gehele college verdwijnt volgend jaar. Almelo heeft tijdens deze raadsperiode de nodige schade opgelopen, beter gezegd, de Almelose politiek is Total loss. Als je het vertrouwen van de burger misbruikt kun je als politicus maar één ding doen, opstappen. De Almelose burger wantrouwt iedere politicus die zijn/haar mond open doet. Om dit vertrouwen terug te winnen zal de politiek een diepe buiging moeten maken om het vertrouwen terug te winnen. Daar zal tijd voor nodig zijn maar tijd heelt alle wonden, ook in Almelo. Nieuwe mensen, nieuwe kansen. Maar het zal moeilijk worden mensen te vinden om in de raad te gaan zitten puin ruimen.

De meeste raadsleden zullen zich ook over hun positie moeten beraden, zij zaten erbij en keken er naar. De oppositie heeft geen enkele kans gehad de afgelopen jaren om het tij te keren. Alles werd dichtgetimmerd door de coalitie, resultaat kennen we intussen maar al te goed. Deze raadsleden zullen ook hun geloofwaardigheid niet terug krijgen door zich opnieuw beschikbaar te stellen. Hun ja en amen zal door de kiezer niet worden vergeten. Sterker nog, ze zullen hun partij verlies berokkenen. Almelo werd geregeerd door het college met hulp van Kozijn(PvdA) en Slettenhaar(CDA). De rest van beide partijen keken toe en stemden overal mee in. Fractievoorzitter Kozijn heeft intussen begrepen ongeloofwaardig te zijn, hij stapt ook op. Nu fractieleider Slettenhaar van het CDA nog.

Almelo heeft veel schade opgelopen, niet alleen in onze mooie stad maar ook landelijk. De luchtfietserij van dit college kan wel eens zorgen voor een financieel te kort. Ook de toestand rondom de gijzelingzaak zal wethouders hebben doen besluiten zich niet herkiesbaar te stellen. Hun opvolgers moeten dan maar puinruimen zullen ze wel denken. De mensen die ergens een vergunning voor nodig hadden hebben het niet altijd gemakkelijk gehad bij dit college. Vraag het Hennie ter Avest maar van Dolle Pret. Respect voor haar dat ze op het afscheid van burgemeester Knip aanwezig was. Misschien is het een zegen voor de horeca dat dit college verdwijnt. Maar vooral voor ons als burger van Almelo.
 

Politiekje (bij redactie bekend)
 

Er is lang over gediscussieerd, dan weer verworpen maar nu steekt het toch weer de kop op om de AOW leeftijd op te trekken naar 67 jaar. Zo'n moeizame discussie bewijst wel dat er veel tegenstanders zijn voor dit plan en terecht lijkt mij.

Ik kan mij voorstellen dat de AOW anders onbetaalbaar wordt in de toekomst, maar of dit ' lapje voor het bloeden' nu de oplossing is waag ik ook ten sterkste te betwijfelen. En daar hoef je echt niet hooggeschoold voor zijn.

Veel werknemers maakten gebruik van de VUT in het verleden en waarschijnlijk om verschillende redenen. Velen zullen hebben gedacht, na vele jaren hard werken en min of meer opgebrand, of ze hun pensioen wel in goede gezondheid zouden halen. Het aantal dat wel langer wil en kan doorwerken lijkt mij vrij miniem.
Zeker in de zware beroepen, die toch door de meeste aantallen wordt uitgeoefend, hebben de 65 jaar niet in goede gezondheid gehaald en zullen dat ook in de toekomst niet doen. Zij kwamen en komen eerst in de WAO terecht en sommigen haalden zelfs in deze positie het pensioen niet.
Het overschotje dat dan wel kan of bereid is nog 2 jaar langer te werken moet dan de AOW- regeling redden? Dat dan ook nog eens in fases zou worden ingevoerd. Het plan lijkt mij te gek voor woorden om echt serieus te nemen.

Nu kan je gemakkelijk overal kritiek op hebben zonder ook maar met een oplossing te komen. Maar ik zit niet in de politiek en daarom zullen mijn oplossingen er niet toe doen. Vanuit mijn positie zal er ook niet naar worden geluisterd ook niet naar deze oprechte kritiek. Het kabinet heeft weer eens uren, dagen of maanden veel tijd kunnen steken in iets onbenulligs en anders had ze wel weer een kandidaat gevonden die iets over de schreef is gegaan, iets in de media zou hebben beweerd etc.
Hierin wordt te veel tijd en geld gestoken dat anders gebruikt zou kunnen worden, bijvoorbeeld voor het betaalbaar houden voor de AOW ?

Men zou ook de lonen kunnen doen stijgen en daarmee ook de AOW-premie.
Het zal er toch een keer van moeten komen.
Maar wie ben ik ! 't Zijn ook maar een paar losse ideeën zo uit de mouw.
Ik heb er nog wel een paar maar die zal ik u onthouden om niet in de langdradigheid
van het kabinet te vervallen.

J. Koorn, Almelo

< Meer over Utah Phillips

Is het u wel eens opgevallen hoeveel verkeersborden er overal staan ?
Er staan er inderdaad zoveel dat je de betekenis ontgaat als je er in de auto voorbij rijdt. Het probleem is waarschijnlijk dat elke weg, fiets-of wandelpaadje kennelijk moet worden benoemd. Zelfs een hondenpoepveldje is voorzien van een bordje. En dan heb ik alleen nog maar over de aanduidingen. Dan zijn er mijns inziens nog meer overbodige borden b.v. een waarschuwing dat er een bocht aankomt, alsof je dat anders niet zou opmerken.

Een fietspad is om te fietsen en voetpad om op te lopen, niet andersom.
Mocht je blind zijn voor de bocht naar links of rechts, dan zie je immers ook het bord niet. Bij de naamborden die de bebouwde kom aangeven zijn de borden 50 KM inmiddels weggehaald, maar dat is dan ook het enige en dat scheelt nog niet eens de bekende 'slok op een borrel'.

<< Als u nu eens gaat letten op die hoeveelheid borden in onze gemeente, dan ziet u ook in welke erbarmelijke omstandigheden deze verkeren. Bij mijn waarneming staan er zeker 80% scheef, zitten verkreukeld of verdraaid aan de paal, of zijn door weersinvloeden zodanig verkleurd dat ze niet meer zijn te herkennen. <<

Na vele en nog eens vele meldingen aan de gemeente met de aanduidingen waar ze staan, meestal met foto's er bij en dit gedurende zo'n 2.5 jaar, zijn er naar schatting zo'n stuk of tien hersteld. De overige duizenden staan er nog net zo belabberd bij als jaren geleden.

Ik ben dan ook maar opgehouden dit nog te melden, want je schreeuwt tegen dovemansoren.

Maar wellicht helpt het dat ik de lezer hierop attendeer. Wie weet leest ook een hiervoor verantwoordelijke dit bericht, of hij valt er bij in slaap en is het bij ontwaken weer vergeten!

J. Koorn, Almelo

Wellicht niet meer actueel omdat dit voorval al vele jaren is geleden, maar desalniettemin kon het gisteren zijn gebeurd. In mijn jonge jaren was ik een tijd lang werkzaam bij een verhuisbedrijf hier ter stede en daarbij werd er veel gelachen, zo ook die dag.

Al enige tijd waren we bezig de verhuiswagen te laden, toen ik de behoefte voelde mij een ogenblik af te zonderen in het kleine kamertje dat men ook wel 'nummer 100' noemt. Na mijn noodzakelijke oponthoud de werkzaamheden weer hervattend, zag ik de vrouw des huizes met emmer en dweil enthousiast de deur openen om ook dit kleine kamertje schoon op te leveren na vertrek. Hoewel zij energiek de drempel overstapte leek het dat zij tegen een onzichtbare muur botste. Ik zag haar snel terug stappen en haar schoonmaakspullen in de gang deponeren. Haar gezicht sprak boekdelen. Het was mij duidelijk dat na mijn oponthoud op het toilet de airconditioning zich nog niet had geneutraliseerd. Waarop mevrouw besloot maar even te wachten met de schoonmaak.

Na enige tijd zag ik haar wederom en op haar ietwat parmantige manier haar schoonmaak spullen weer opnemen om een tweede poging te wagen. Wederom opende zij de deur om haar klusje te beginnen. Niet toevallig was ik in de buurt om haar reactie waar te nemen, omdat ik wist dat een collega ook 'heen' was geweest. En zoals verwacht en haar reactie ziende, deed mijn collega niet voor mij onder. Haar emmer weer in de gang plantend stevende zij verongelijkt heen.

Nadat ik bemerkte dat een derde collega inmiddels ook behoefte voelde zich even af te zonderen, had ik al stille binnenpret. Oplettend wanneer hij deze bezigheid had beëindigd en mevrouw haar werk weer wilde hervatten, bleef ik in de buurt.
En jawel, na korte tijd nam zij haar inmiddels koud geworden sop weer op en nu toch wat minder resoluut als eerst opende zij voorzichtig de deur op een kier en snuffelde hieraan.
Gezien haar reukorgaan niet direct waarnam durfde zij de deur verder te openen, waarop zij deze direct weer dicht knalde.
Met een woeste beweging kwakte zij de emmer weer in de gang zodat het sop overal heen vloog. Onverstaanbaar mompelend strompelde zij met een strak getrokken gezicht weer heen.
Ik stond boven aan de trap te gieren!

J. Koorn, Almelo

Heeft iemand wel eens opgemerkt dat de gemeente Almelo veel versleten straten heeft? Kennelijk valt dit niet zo erg op omdat men er veelal met de auto gehaast over rijdt. Mogelijk wat laat naar het werk gaat of op weg naar de volgende afspraak. Maar ga je bijvoorbeeld met de fiets dan heb je over het algemeen meer aandacht voor je omgeving. Je bent dan steeds bezig met het ontwijken van allerlei gaten en spleten in het wegdek, dat al heel lang op onderhoud wacht.
Ik zie moeders met hun kroost, nog niet zo lang geleerd om in ballans te blijven, grote moeite hebben de kinderen de gaten en spleten te doen omzeilen. Kom je met het wiel van zo'n kinderfietsje in een spleet dan heeft moeder handen te kort en het kind gaat op zijn minst met gehavende knieën naar school.

Nu kan ik de betreffende straten en ook pleinen gaan opsommen, maar dan zal de schrijfruimte er voor te kort zijn. Maar geloof me het is heel erg. Het is al net als met de verkeersborden er wordt totaal geen aandacht aan besteed.
Natuurlijk wordt en werd er wel over geklets in de raad, maar daar blijft het dan ook bij. Eén stuk is prachtig geplaveid bijvoorbeeld de Nijreessingel, echt een verademing om hierover te rijden. Natuurlijk niet met de fiets, maar desalniettemin.
Een stuk Ootmarsumsestraat voorlangs het voormalige Cafe-Restaurant De Mooie Vrouw, net klaar of toch nog niet? Maar wel mooi!
Ooit zei eens iemand: "Goede wijn behoeft geen krans". Dus dat hoeft niet steeds benadrukt te worden. Je kunt het dan beter hebben over zaken die verbeterd moeten worden. Wellicht volgend jaar als 'het nieuwe bloed' het stadsbestuur heeft verrijkt?
Of blijft het allemaal bij het oude. Wat deze kwestie betreft zie ik de toekomst wel met enig wantrouwen tegemoet. Want steeds had men wel veel aandacht voor grotere projecten die geheel of deels werden gefinancierd door de EU.
Maar al het andere blijft liggen, een stad heeft nu eenmaal zijn onderhoud nodig.

Dus gemeenteraad, een goede raad... "Er án met de schôppe! "

Met vriendelijke groet overigens,

J. Koorn, Almelo

Verhuizen en de piano moest ook mee, of tocht niet ?
Verkassen van de ene naar de andere plek is een zwaar karwei, zeker als tot de inboedel zware meubels behoren. Dit keer een piano en de cliënt woonde ook nog eens zeshoog. Normaliter gebruik je dan de lift maar die was op zo'n groot ding niet berekend, of het was om een andere reden dat we de lift niet konden gebruiken, dat herinner ik mij niet meer. In ieder geval is de verhuizer hierop wel berekend, voor een piano wordt dan een speciale takel geïnstalleerd om het zware ding veilig naar beneden te takelen.

De hier alleenwonende cliënte was een vrolijk type, zij hield van koffie en van grappen en wij ook wel. De verstandhouding was dan ook meteen uitstekend. Terwijl wij de piano gereed maakten voor de sjees naar beneden, vroeg zij mij terloops: "Kunt u wel pianospelen?" Nu heb je dat als verhuizer niet zo nodig maar ik antwoordde met een standaardgrapje: "Jawel mevrouw maar dan alleen op een witte". Ze schoot toch in de lach. Inmiddels had ik de hoes over de piano getrokken, dit om eventuele beschadigingen zo veel mogelijk te voorkomen, en was nu bezig de singels om het instrument te bevestigen waaraan het werd opgetild met de haak van de takel.
Mevrouw dramde gekscherend verder en zei: "Nou ik speel evenmin op een zwarte want ik ben helemaal niet muzikaal. Wat mij betreft mag je het ding dan ook wel laten vallen". "Ja, ja, dat zal wel", zei ik nog. Intussen hadden we het ding over het balkonhekje heen getrokken en lieten het langzaam zakken. Toen de singels het volle gewicht moesten dragen scheurde plotseling één van de singels doormidden. Even hing de piano scheef om dan uit de andere singel te glijden.
Mijn collega's beneden zagen het al aankomen en renden hard weg van de plek waar het zou neerkomen. Nu ben ik niet zo gauw uit het veld geslagen maar, ik zag toch met enige ontzetting de piano steeds kleiner worden in zijn val naar beneden en het met een knal op het plaveisel neerkomen. Een carillonachtig geluid ebde langzaam weg door de straat. Beteuterd keek ik mijn collega aan en daarna naar mevrouw, die er natuurlijk met haar neus bovenop stond. Maar mevrouw zat er helemaal niet mee.
Laconiek zei ze lachend: "Zoveel service had ik van jullie ook weer niet verwacht!". Hoewel het een fout in de singel was het werd voor het eerst gebruikt en was splinternieuw, werd mevrouw op haar wenken bediend. Blij dat ze was er van verlost te zijn en dat was een gelukje bij een ongeluk.

Verder verliep die dag smetteloos en mevrouw was zeer tevreden. Bij ons vertrek adviseerde ik haar nog, indien ze toch nog eens een muziekinstrument in huis dacht te halen, dat zij het dan beter bij een blokfluit kon houden. Dat is handiger en zeker veiliger.
Ze lachte.

J. Koorn, Almelo

Vrijwel elke week hoor en lees je wel onbegrijpelijke dingen. In kranten en op tv, maar ook in het gewone dagelijkse leven zie je vaak onverklaarbare zaken.
Zo zag ik een paar weken geleden al dat de bomen begonnen te verkleuren. Je moet nog heel goed kijken, maar het afsterven heeft onmiskenbaar een aanvang genomen. Zo hier en daar zie je reeds geelbruine blaadjes, ten teken dat de herfst aanstaande is. Onbegrijpelijk voor het oog welhaast, die kleurenpracht die binnenkort gaat ontstaan. Ook onbegrijpelijk voor veel mensen is dat de zomer er nu al weer op zit en dat de jaargetijden voorbijvliegen als een langsdenderende trein. Bijna 2010, terwijl 2000 nog vers in je geheugen ligt.
In de krant een paar mooie tegenstellingen. Zo las ik dat Michael Jackson is begraven in een gouden kist. Dat ligt zeker wel comfortabel, al moet je er dan natuurlijk wel continu een paar wachters bijzetten.
Tegelijkertijd lees je dat veel mensen steeds vaker rood staan en moeite hebben om de maand door te komen. Wat een contrast met die gouden kist, maar goed, het kleurt de wereld wel prachtig divers in.
Soms moet je een beetje geluk hebben en kom je de maand net iets beter door.
Zo kun je de pech hebben om financiële zaken te laten onderbrengen bij een kantoor in een dorp ten oosten van Almelo, waardoor je honderden euro’s extra gaat betalen voor een aantal gepleegde telefoontjes.
Een dag later kun je zomaar het geluk hebben geholpen te worden door een rijwielhersteller uit Wierden die voor de somma van 0 euro een kwartier bezig is, waarna je fiets weer loopt als een tierelier. Service noemt men dat en als koningklant voelt het aan als een warm bad. Je nieuwe fiets koop je gegarandeerd weer hier, terwijl je de financiële zaken voortaan lekker door iemand anders laat doen. De mond-tot-mond reclame doet de rest en er zal uiteindelijk gerechtigheid geschieden. Gelukkig maar.
Toen kwam er nog een leuk stukje over een onderzoek naar de werking van het systeem C2000, het mobiele communicatiesysteem dat door de hulpdiensten wordt gebruikt. Dit systeem hapert en faalt geregeld. De onderzoeksleider nu van een commissie die één en ander gaat onderzoeken, speelde een belangrijke rol bij de keuze en invoering van hetzelfde systeem. Hoe kun je nu een systeem objectief beoordelen wanneer je het zelf hebt gepropageerd? Voor mij onbegrijpelijk.
Zo was het een week van allerlei onbegrijpelijke tegenstrijdigheden en door de harde wind en het begin van de herfst dreigen we hier wat onrustig van te worden.
Gelukkig stond aan het eind van de week een leuk bericht in de krant over investeren in natuur. “Vort met de geit.” Investeren in natuur moet doorgaan. Vier op de vijf Nederlanders vinden dat. Uit onderzoek blijkt ook dat 98 procent vindt dat de Ecologische Hoofdstructuur op tijd af moet om te voorkomen dat plant- en diersoorten verdwijnen. Leuk nieuws en ook nog begrijpelijk, want “wat eenmaal weg is, komt niet meer terug.”, volgens Jan Jaap de Graeff van Natuurmonumenten.
Positief het weekend in met het vooruitzicht op een goede balans tussen economie en natuur.

Anne Jan Teunis.

In een eerder column had ik het al eens over het onuitroeibare virus waarmee ambtenaren zijn besmet. Een klein percentage dat ook tot deze onrespectabele groep behoord of heeft behoord is uiteraard van mijn kritiek uitgesloten. Want goedwillende heb je natuurlijk in alle geledingen van de samenleving. Mijn kritiek behelst het overgrote deel die mijns inziens alleen maar minachting verdiend.

Zelf enige jaren werkzaam geweest op een middelbare school heb ik diverse negatieve ervaringen opgedaan, maar ook in mijn privéleven was de problematiek met ambtenaren legio. Het voortdurende, "Het paard achter de wagen spannen" en het, "Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”. De ongekende huichelachtigheid, roddel en obstructie voert de irritatie van een rechtschapen individu tot ongekende hoogte. Zelfs nu ik al enige jaren mijn pensioen geniet, werd ik nogmaals geconfronteerd met huichelachtigheid ten top van een schoolbestuur. Lang heb ik gewacht om deze ervaring op te schrijven, maar je raakt deze wansmaak niet anders kwijt dan er veel over te praten of desnoods op te schrijven.

Na de moord op de tekenlerares in Oldenzaal vorig jaar, die een grote impact had op mij en mijn gezin omdat wij haar zo goed kenden. 
Zij was een zeer respectabele en door en door goed mens en een zeer goede vakvrouw. En vooral wars van hier eerder genoemde oneerbare eigenschappen. Kennelijk was juist deze houding aanleiding haar het leven zo zuur te maken op haar werk. Zij zat hierover erg in de put, want haar werk was haar geluk. Maar men schuwde niets om haar er uit te werken. Gesprekken met de directie hierover haalden geen resultaat zo vertelde zij ons haar deernis.

Daarom was het interview op TV met de directeur van deze school zo weerzinwekkend en wanstaltig. In goed gekozen woorden en prachtige formulering prees hij haar de hemel in. Alsof hij haar zelf had begeleid. Immers ze was daar al zeer zeker aangekomen. De huichelachtigheid droop er van af en was slechts bedoeld om de aandacht af te leiden van zijn disfunctioneren in de werkverhouding met haar. Wel nu, absoluter kan men niet van iemand afkomen, hij kan zich nu weer richten op de volgende kandidaat. Want zo doe je dat in de ambtenarij.

Ik kan niet de juiste woorden vinden om uit te drukken hoe minderwaardig en absurd ik zo’n houding vindt. Zo’n infaam karakter waar je toch maar je hele leven mee moet doen.
Ik heb nog meer respect voor een moordenaar.

Diana, je hebt nu eindelijk rust, wij zullen je nooit vergeten. Je hebt het grootste respect verdiend die je maar kunt bedenken en je blijft toch altijd bij ons.
Je was en bent een engel in de meest letterlijke zin.

Fam. J. Koorn, Almelo

Ook nu en hier kan het nog, niet in een dorp maar dicht bij de grote stad. Richting Mariaparochie, waar driftig gebouwd wordt richting het kanaal Almelo-Nordhorn, was nog plek voor een behoorlijk aantal auto’s met paardentrailers en koetsen. Over een jaar zal het ook hier wel vol staan met huizen en het lijkt op een serieus aanvalletje op de domeinen van “de graaf”.
Met zo’n tien combinaties trokken we richting het kanaal, weg van de drukte.
De tocht duurde met pauzes ongeveer drie uur en in die uren was er een overdaad aan groen en geweldige vergezichten.
Iemand die tegenover me op de kar zat wees me op het prachtige landschap en zei: “Je moet het willen zien. Het is er altijd, maar vaak kijk je er langs heen.”
Alles was prachtig groen en de lucht blauw, met mooie witte wolkenpartijen. De paardenhoeven klakten op het asfalt, terwijl ik door het bladerdak van de bomen omhoog keek naar die witte wolken. Opeens waande ik me in het Rusland van Dostojewski en Tolstoj en een warme golf van geluk kwam over me. Ik voelde een beetje wat zij gevoeld moeten hebben. De prachtige, romantische Russische landschappen die ze beschreven hebben werden een klein beetje werkelijkheid op deze zaterdagmiddag in de Waterregge.
Bij een stop stonden mensen en paarden broederlijk bij elkaar. Gezelligheid troef. Eén en al gemoedelijkheid.
Boeren die met hun grote trekkers op het land bezig waren groetten. Een man met een motormaaier zette het ding even uit toen we passeerden. Werkelijk alles ademde een soort gemoedelijkheid op deze nazomerdag. Wat een voorrecht dat je in zo’n streek mag wonen.
Kijkend naar een mooie boom midden in een groen weiland aan het eind van de tocht dacht ik: “We hoeven niet eens te strijden voor meer natuur. Wanneer dit dan nog maar kan blijven bestaan. Laat het behouden blijven. Als al het moois wat er nu nog is kan blijven, teken ik er voor.”
Met een diepe buiging richting het kasteel nemen we afscheid van dit geweldig mooie gebied. Met dank aan de graaf. Wanneer hij er niet was geweest, was alles allang neergemaaid en vervangen door steen. Beschaafde poppentuintjes, meer niet, was wat ons dan nog restte. Ik moet er niet aan denken.

Anne Jan Teunis.

Afgelopen weekend hadden we niet zo veel zin om de uitvaartinformatiedag te bezoeken.
Op zondag, toen de lucht grijs was en er af en toe een miezerige regen neerdruilde, leek het ons een goed idee om de andere kant op te gaan naar een mooie boerderij in Saasveld, waar meer dan 80 koetsen en arrensleeën te bezichtigen waren.
Prachtig opgesteld allemaal. Jammer dat het afgebakend was, want wat zou je graag voor even in zo’n reiswagen plaatsnemen om je een eeuw terug te wanen. Te kostbaar en misschien ook te broos. Alle begrip hiervoor, maar hierdoor een beetje afstandelijk.
Voor mij persoonlijk ontbrak er nog iets. Het leefde te weinig.
De paarden ontbraken, dat was het. Want die paar plastic gelakte exemplaren konden me natuurlijk niet bekoren.
Onze dochter wees ons de weg en dook een stal in waar een prachtig jong wit paard stond. Heel zacht en lekker warm. Ze omhelsde dit paard meteen innig en ik wist dat hier voor mij de les van deze middag lag. Het gaat om het leven. Dat zit ten diepste in de mens, de levenslust, de vrijheid, de beweging. De jus over de aardappelen.
Deze elementen ontbraken voor mij op deze zondagmiddag.
De organisatoren van deze tentoonstelling hadden het piekfijn voor elkaar. Heel goed verzorgd met een duidelijke catalogus. Het was verder ook heel interessant, maar ik was gewoon de verkeerde man op de goede plek. Het ging tenslotte om monumenten.
De volgende keer ga ik dus naar een optocht van dezelfde prachtige koetsen, maar dan met levende wezens op de bok en vooral echte paarden er voor. Dat maakt net het verschil en de dode monumenten levend, waardoor het allemaal nog veel mooier wordt.

Anne Jan Teunis 
 

In dagblad Tubantia afgelopen week een klein, opvallend stukje over volkstuintjes. De titel doet je reeds fronsen: “Asfalt versus aardappels.” Nu weet je bij voorbaal al dat asfalt tegenwoordig van alles en iedereen wint, dus ook van de aardappels.
In heel Nederland moeten volkstuinen plaatsmaken voor nieuwbouwwijken en bedrijven. Tussen 1996 en 2006 verdween al 200 hectare aan hobbytuinen. Waar nu volgens het artikel nog wat van af moet is 0,12 procent van het totale landoppervlak.
Tja, dan heb je het over knibbel, knabbel, knuistje en naar mijn bescheiden mening over een behoorlijke kneuterigheid in Madurodam. Moet je die paar lapjes grond dan ook nog opofferen voor onnodige huizen of bedrijfspanden die leegstaan? Het is warempel net of je een hongerend kind in Afrika dat ene kommetje rijst afneemt.
Laat die mensen hun hobby op een fatsoenlijke manier blijven uitvoeren. Ze maken velen blij met hun komkommers en sla en dat smaakt toch beduidend beter dan asfalt. Bovendien vervullen ze een educatieve functie, want ze maken zichtbaar waar één en ander wegkomt. Terug naar de basis en dat was nu net wat ook onlangs in Tubantia stond. Mensen willen weer weten waar hun voedsel vandaan komt. Nou, grijp je kans.
Balans is wederom waar het hier om gaat, want er schijnen al kinderen in de Randstad te bestaan die niet meer weten waar de melk vandaan komt. Mensen dienen te beseffen dat moeder aarde haar uiterste best doet om ons van voedsel te voorzien. Volkstuintjes maken dit prima zichtbaar.
Hoeveel volkstuintjes gaan er trouwens in een gemiddelde golfbaan?

Anne Jan Teunis.

De minister van financiën Wouter Bos wil dat werkgevers het zware werk zodanig verdelen zodat de werknemers wel de pensioenleeftijd kunnen halen. Hoewel het idee zeker niet verkeerd is, zal het wel weer een opgelaten ballonnetje zijn. De FNV-Bond ziet het niet zo zitten. Een werkgever zou een dubbel personeelsbestand moeten aanleggen wil je de werknemers in de zware beroepen echt ontzien.

Hoewel, in veel gevallen zouden werkgevers wel mogelijkheden hebben het werk zodanig te verdelen of in te richten zodat de werknemer niet voor zijn pensioen is opgebrand. Die verdeling of inrichting zou dan niet alleen aan de werkgever moeten worden overgelaten, maar in samenspraak met iemand van de overheid of werknemersbond. Immers, een werkgever zou al gauw afhaken uit vrees voor weer een nieuwe regelgeving of extra kosten die dat met zich mee zou kunnen brengen.

Waar de maatregel niet is toe te passen, ja... daar houd het dan ook op. Maar in veel zware beroepen wordt al rekening gehouden het werk zoveel mogelijk lichter te laten verrichten door gebruikmaking van daarvoor bedoelde apparatuur. De vraag is echter of dat  voldoende is.

Hoe de minister denkt zijn plan te realiseren is (nog) niet duidelijk, dat zal nog verder uitgewerkt moeten worden. Maar er van uitgaande dat het plan effect zou hebben, dan wordt het beoogde effect weer ingehaald door het feit dat die werknemers dan 2 jaar langer zouden
moeten werken. Want dat is de essentie van het verhaal. Hoewel zij dan hebben geholpen de AOW betaalbaar te houden, zijn zij persoonlijk weer terug bij af op hun 67e en kunnen dan opgebrand van hun pensioen genieten voor zover dat nog mogelijk is. Voor de werknemer dus uitstel van executie.

Welnu, zoals gezegd vind ik het idee wel goed maar er kleven nadelen aan. Afwachten dus hoe het zal worden uitgevoerd en afwachten of het wel het juiste effect heeft. Maar wellicht blijft het een opgelaten ballonnetje en horen we er niets meer van.

J. Koorn, Almelo

De Hoge Raad heeft in al zijn wijsheid beslist dat een studente uit Groningen die politieagenten uitschold toch strafbaar is. De studente die na een avondje stappen wat tipsy schuilde voor de regen onder een luifel, werd door de daar staande agenten gesommeerd te verdwijnen. De agenten hielden namelijk vanaf die stek het Groningse uitgaansleven in de gaten.
De studente weigerde waarop hermandad kordaat optrad en de studente met enige drang verwijderde. Die nam dat niet en schold enigszins ‘teut’ de agenten uit voor ‘sukkels’, ‘kankerlijers’, ‘losers’ en ‘klootzakken’.
De ‘pettendragers’ sloegen haar daarop niet zonder slag of stoot in de boeien en maakten proces-verbaal op wegens belediging van een ambtsdrager.
De Rechtbank in Leeuwarden sprak de studente vrij, omdat politie-agenten volgens de Leeuwarder rechter enig incasseringsvermogen moeten hebben. Het OM ging in hoger beroep bij de Hoge Raad en kreeg dus alsnog gelijk zodat de Rechtbank in Leeuwarden zich opnieuw over deze onverkwikkelijke zaak moet buigen.
Tja, ‘kankerlijers’ en ‘klootzakken’ zal ik ze niet noemen, maar ik vraag me wel af waarom die ‘losers’ en ‘sukkels’ het grietje met haar fiets de regen wilden insturen?

Jean Claude

Het is jammer, je doet toch veel moeite om de verkiezingsprogramma's van de verschillende politieke partijen te vergelijken om tot een voor jou verantwoordde keuze te komen. Elk partijprogramma overlapt wel de ander en dat maakt het er niet gemakkelijker op om tot
een goede keuze te komen. Elk partijprogramma heeft ook zo zijn minpunten en dan is het zaak te kiezen voor de partij die voor jou de minste minpunten heeft. Maar het blijft wikken en wegen, want geen enkele partij heeft het dat je er voor honderd procent voor kunt gaan.

Het zou gemakkelijker moeten zijn met ons vele partijenstelsel een keuze te maken die zoveel mogelijk met je eigen ideeën overeen komen, maar dat is het niet. Het lijkt mij ook niet makkelijk te moeten regeren met zoveel verschillende standpunten. In het vragenuurtje in de Tweede Kamer is dit dan ook een tijdverslindend gebeuren. In Nederland is het een ieder gegeven een eigen partij op te richten, een democratisch recht weliswaar maar is het ook handig?
In veel landen kent men het drie partijenstelsel, links, rechts en het midden. Hierin komt ieder wel in rede tot zijn recht, gezien de minpunten die elke partij heeft wordt het nooit ideaal of volmaakt. Mijns inziens scheelt dat wel een hoop geneuzel in de Kamer.

En heb je eenmaal gestemd op de partij van je keuze, ik overigens niet op een partij die er nu zit, dan zijn ze bij de installatie al vergeten dat ze er zitten voor het volk die op de partij heeft gestemd en luisteren ze niet meer naar de burger. Vaak maken ze allerlei eigen plannetjes, kennelijk alleen om daarmee in het nieuws te komen. Ja, eenmaal gekozen en lekker zittend op het comfortabele pluche dan is de burger wel heel ver weg. Gebrek aan mentaliteit en idealen, dat komt wellicht voort uit de huidige softe generatie die nu aan het werk is. En dat was vroeger wel anders. Maar ja, vroeger was alles beter niet waar!
Nee beslist niet! Er is toen hard gevochten voor een betere maatschappij omdat dat erg nodig was. Men stond ergens voor. Men was toen veel meer voorzien van hetgeen waar nu zo'n gebrek aan is. Voor mensen met nog enige passie is het heel moeilijk te vechten tegen deze softies, laat staan dat ze nog iets kunnen bereiken in de politiek.

Dat Nederland ontevreden is dat moge duidelijk zijn. Niet voor niets haalt ene Wilders zoveel zetels. Overigen ook niet mijn partij, maar hij heeft wel wat in zijn programma wat aanspreekt. Waar ik op ga stemmen? Ik weet het echt niet, elke keer is dit een steeds groter wordend dilemma. Misschien stem ik wel helemaal niet bij de volgende verkiezingen. Ook een democratisch recht.
Beter niet gestemd dan verkeerd gestemd en verkeerd stemmen zit er dik in.

J. Koorn, Almelo

Hoewel wij niet een burgemeester kunnen kiezen en waarom ook. Is een burger instaat om een nieuwe stadsbestuurder te kiezen? Dat vraag ik mij af, of eigenlijk weet ik het wel. De heer Knip kwam ook uit het niets, wellicht was hij bij ingewijden bekend maar ik kende hem niet. Pas bij de uitoefening van de functie wordt het duidelijk welk vlees je in de kuip hebt. De tijdelijke burgemeester staat als een goede bekend, maar dat moet je dan uit de media halen. De burgers kunnen dit niet beoordelen op grond van eigen ervaringen. Dat blijkt ook uit de enquête, aan welke criteria hij of zij zou moeten voldoen.

Er is zoveel geopperd dat ik meen dat we er een moeten maken, want niemand heeft zoveel kwaliteiten. Iemand opperde: "Hij zou zich meer moeten laten zien op de fiets".
Een goede burgemeester heeft dacht ik wel meer te doen dan op gezette tijden door de stad te fietsen. Bovendien staan ze zo vaak in de krant dat iedereen hem of haar wel zal kennen. Daarvoor hoeft hij/zij niet te gaan fietsen.

Een burgermeester die aan alle genoemde kwaliteiten zou moeten voldoen moet nog geboren worden, maar die wordt niet geboren. Die moet zoals ik al zei worden gemaakt.
Wat dacht u van een robot? Met veel verschillende printplaten die er dan ingestopt kunnen worden afhankelijk van de op te lossen problematiek in de stad.
Dat zou een aardige oplossing zijn en geen ander die het beter doet.

J. Koorn, Almelo

In de Volkskrant las ik onlangs een interessant bericht. Het ging over leegstand.
Volgens deze krant verschuift de leegstand steeds meer van woningen naar kantoren: “ Onderzoek leerde dat eind 2007 meer dan 4,5 miljoen vierkante meter kantoorruimte leegstond. Zo’n 2000 kantoorpanden, waarvan tweederde al meer dan drie jaar leegstond.
Wanneer de recessie doorzet en projectontwikkelaars doorgaan met het bouwen van nieuwe kantoren, dan telt Nederland volgend jaar mogelijk 7 miljoen vierkante meter aan leegstaande kantoren. Leegstand is niet alleen een verliespost voor de eigenaar, maar heeft ook een negatief effect op het aanzien en de leefbaarheid van buurten en steden. Hoe langer een pand leegstaat, hoe groter ook het risico dat het wordt gekraakt.”
Nou, dat is een nogal pittig verhaal en ik verbaas me er eerlijk gezegd niet over. Nog steeds staan er, ook in onze omgeving, behoorlijk wat panden leeg en ik heb het idee dat het aantal lege panden eerder toeneemt dan afneemt.
Deze week vielen me er weer twee op en niet de minste. Tegenover Intratuin een heel groot pand en een pand in de binnenstad schuin tegenover de brandweerkazerne. .
Er zijn dus nogal wat vierkante meters waar jarenlang niets mee gedaan wordt.
In bovenstaand artikel staat dat het risico op kraken dan groot is.
Is dit geen geweldige oplossing voor het monumentale pand aan de Vriezenveenseweg? De krakers die daar nu nog in zitten en tijdelijk al waren uitgeweken naar een boerderij in het buitengebied, kunnen prima op transport gezet worden naar één van die leegstaande kantoorpanden. Kraken mag gewoon, want onlangs is een wet opgeschoven die kraken strafbaar stelt. In zo’n kantoorpand hebben ze volop ruimte en heeft niemand last van ze en stoort niemand zich er aan dat ze hun tuintje niet wekelijks wieden.
Wanneer ze vertrokken zijn kan het pand opgekalefaterd worden. Hopelijk zal Taxus daar ook een beetje oog voor hebben. Het lijkt me de moeite waard. Almelo moet zuinig zijn op dit soort panden, want het is hier nu eenmaal geen Sint Petersburg, waar de historische gebouwen prachtig bewaard zijn gebleven.

Anne Jan Teunis

Dit nieuwtje heb ik van almelonieuws.nl mooi artikel met veel achtergrond informatie en... een prachtige foto van de nieuwe burgemeester. De eerste indruk is dan ook goed en veelbelovend. Gezien de informatie van dat artikel komt ze uit een goed bestuurlijk nest. Charmant ook en dat is nooit weg in deze functie. Haar naam en de eerdere functie wethouder in Losser doet vermoeden
dat ze wel uit Twente komt. Ja, dat kan welhaast niet anders. In iedergeval voelt het vertrouwd aan, een vrouw waarmee je graag een
gesprek zou willen voeren. Ik denk dat haar spreekkuur dan ook overvol zal raken. Ik heb er in iedergeval wel vertrouwen in en heet haar hartelijk welkom. En verder: "Wiej zult afwachen wat 't wörd.

J. Koorn, Almelo

De datum van de uitzending van het programma 'Het zesde zintuig Plaats delict' nadert. Het zal wellicht begin oktober worden uitgezonden met voornoemde moord als onderwerp. Na een jaar is deze moord nog niet opgelost, ondanks een groot politieonderzoek waarvoor een groot aantal politiemensen zijn ingezet, waarbij elke aanwijzing nauwgezet is nagetrokken. Dat gebeurd uiteraard bij elke moord, maar het heeft niet tot een oplossing mogen leiden. Als laatste redmiddel is RTL ingeschakeld met het programma 'Het zesde zintuig Plaats delict'. Ik zou zeggen: "Baat het niet, schaadt het niet". Voor zover ik heb begrepen is door dit programma nog geen moord opgelost, maar het kan mij zijn ontgaan. Het is wel begrijpelijk dat deze mogelijkheid ook wordt aangegrepen met hoop op succes. Als hartsvriendin heeft haar dood mijn dochter ook zwaar aangegrepen en niet in de laatste plaats
haar, alsook Diana's familie, mij en mijn overige familie. Zij hebben veel informatie kunnen verstrekken om tot een oplossing van deze verschrikkelijke misdaad te komen. Bovendien met volle overtuiging aan het RTL programma meegewerkt. Wij, haar en mijn familie, hopen dan ook intens dat het nieuwe aanwijzingen zal opleveren die tot een oplossing zal leiden. Dan kunnen haar en mijn familie het een plaats geven.

Door overigens andere mediums is ons inmiddels bekend gemaakt dat de dader(s) wordt of zullen worden gepakt. Hopelijk hebben die het goed gezien en zal het niet lang meer duren.

J. Koorn, Almelo