 |
|
Ook nu en hier kan het nog, niet in een dorp maar dicht bij de grote stad. Richting Mariaparochie, waar driftig gebouwd wordt richting het kanaal Almelo-Nordhorn, was nog plek voor een behoorlijk aantal auto’s met paardentrailers en koetsen. Over een jaar zal het ook hier wel vol staan met huizen en het lijkt op een serieus aanvalletje op de domeinen van “de graaf”.
Met zo’n tien combinaties trokken we richting het kanaal, weg van de drukte.
De tocht duurde met pauzes ongeveer drie uur en in die uren was er een overdaad aan groen en geweldige vergezichten.
Iemand die tegenover me op de kar zat wees me op het prachtige landschap en zei: “Je moet het willen zien. Het is er altijd, maar vaak kijk je er langs heen.”
Alles was prachtig groen en de lucht blauw, met mooie witte wolkenpartijen. De paardenhoeven klakten op het asfalt, terwijl ik door het bladerdak van de bomen omhoog keek naar die witte wolken. Opeens waande ik me in het Rusland van Dostojewski en Tolstoj en een warme golf van geluk kwam over me. Ik voelde een beetje wat zij gevoeld moeten hebben. De prachtige, romantische Russische landschappen die ze beschreven hebben werden een klein beetje werkelijkheid op deze zaterdagmiddag in de Waterregge.
Bij een stop stonden mensen en paarden broederlijk bij elkaar. Gezelligheid troef. Eén en al gemoedelijkheid.
Boeren die met hun grote trekkers op het land bezig waren groetten. Een man met een motormaaier zette het ding even uit toen we passeerden. Werkelijk alles ademde een soort gemoedelijkheid op deze nazomerdag. Wat een voorrecht dat je in zo’n streek mag wonen.
Kijkend naar een mooie boom midden in een groen weiland aan het eind van de tocht dacht ik: “We hoeven niet eens te strijden voor meer natuur. Wanneer dit dan nog maar kan blijven bestaan. Laat het behouden blijven. Als al het moois wat er nu nog is kan blijven, teken ik er voor.”
Met een diepe buiging richting het kasteel nemen we afscheid van dit geweldig mooie gebied. Met dank aan de graaf. Wanneer hij er niet was geweest, was alles allang neergemaaid en vervangen door steen. Beschaafde poppentuintjes, meer niet, was wat ons dan nog restte. Ik moet er niet aan denken.
Anne Jan Teunis. |
