|
|
In een eerder column had ik het al eens over het onuitroeibare virus waarmee ambtenaren zijn besmet. Een klein percentage dat ook tot deze onrespectabele groep behoord of heeft behoord is uiteraard van mijn kritiek uitgesloten. Want goedwillende heb je natuurlijk in alle geledingen van de samenleving. Mijn kritiek behelst het overgrote deel die mijns inziens alleen maar minachting verdiend.
Zelf enige jaren werkzaam geweest op een middelbare school heb ik diverse negatieve ervaringen opgedaan, maar ook in mijn privéleven was de problematiek met ambtenaren legio. Het voortdurende, "Het paard achter de wagen spannen" en het, "Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”. De ongekende huichelachtigheid, roddel en obstructie voert de irritatie van een rechtschapen individu tot ongekende hoogte. Zelfs nu ik al enige jaren mijn pensioen geniet, werd ik nogmaals geconfronteerd met huichelachtigheid ten top van een schoolbestuur. Lang heb ik gewacht om deze ervaring op te schrijven, maar je raakt deze wansmaak niet anders kwijt dan er veel over te praten of desnoods op te schrijven.
Na de moord op de tekenlerares in Oldenzaal vorig jaar, die een grote impact had op mij en mijn gezin omdat wij haar zo goed kenden.
Zij was een zeer respectabele en door en door goed mens en een zeer goede vakvrouw. En vooral wars van hier eerder genoemde oneerbare eigenschappen. Kennelijk was juist deze houding aanleiding haar het leven zo zuur te maken op haar werk. Zij zat hierover erg in de put, want haar werk was haar geluk. Maar men schuwde niets om haar er uit te werken. Gesprekken met de directie hierover haalden geen resultaat zo vertelde zij ons haar deernis.
Daarom was het interview op TV met de directeur van deze school zo weerzinwekkend en wanstaltig. In goed gekozen woorden en prachtige formulering prees hij haar de hemel in. Alsof hij haar zelf had begeleid. Immers ze was daar al zeer zeker aangekomen. De huichelachtigheid droop er van af en was slechts bedoeld om de aandacht af te leiden van zijn disfunctioneren in de werkverhouding met haar. Wel nu, absoluter kan men niet van iemand afkomen, hij kan zich nu weer richten op de volgende kandidaat. Want zo doe je dat in de ambtenarij.
Ik kan niet de juiste woorden vinden om uit te drukken hoe minderwaardig en absurd ik zo’n houding vindt. Zo’n infaam karakter waar je toch maar je hele leven mee moet doen.
Ik heb nog meer respect voor een moordenaar.
Diana, je hebt nu eindelijk rust, wij zullen je nooit vergeten. Je hebt het grootste respect verdiend die je maar kunt bedenken en je blijft toch altijd bij ons.
Je was en bent een engel in de meest letterlijke zin.
Fam. J. Koorn, Almelo |
