 |
|
Verhuizen en de piano moest ook mee, of tocht niet ?
Verkassen van de ene naar de andere plek is een zwaar karwei, zeker als tot de inboedel zware meubels behoren. Dit keer een piano en de cliënt woonde ook nog eens zeshoog. Normaliter gebruik je dan de lift maar die was op zo'n groot ding niet berekend, of het was om een andere reden dat we de lift niet konden gebruiken, dat herinner ik mij niet meer. In ieder geval is de verhuizer hierop wel berekend, voor een piano wordt dan een speciale takel geïnstalleerd om het zware ding veilig naar beneden te takelen.
De hier alleenwonende cliënte was een vrolijk type, zij hield van koffie en van grappen en wij ook wel. De verstandhouding was dan ook meteen uitstekend. Terwijl wij de piano gereed maakten voor de sjees naar beneden, vroeg zij mij terloops: "Kunt u wel pianospelen?" Nu heb je dat als verhuizer niet zo nodig maar ik antwoordde met een standaardgrapje: "Jawel mevrouw maar dan alleen op een witte". Ze schoot toch in de lach. Inmiddels had ik de hoes over de piano getrokken, dit om eventuele beschadigingen zo veel mogelijk te voorkomen, en was nu bezig de singels om het instrument te bevestigen waaraan het werd opgetild met de haak van de takel.
Mevrouw dramde gekscherend verder en zei: "Nou ik speel evenmin op een zwarte want ik ben helemaal niet muzikaal. Wat mij betreft mag je het ding dan ook wel laten vallen". "Ja, ja, dat zal wel", zei ik nog. Intussen hadden we het ding over het balkonhekje heen getrokken en lieten het langzaam zakken. Toen de singels het volle gewicht moesten dragen scheurde plotseling één van de singels doormidden. Even hing de piano scheef om dan uit de andere singel te glijden.
Mijn collega's beneden zagen het al aankomen en renden hard weg van de plek waar het zou neerkomen. Nu ben ik niet zo gauw uit het veld geslagen maar, ik zag toch met enige ontzetting de piano steeds kleiner worden in zijn val naar beneden en het met een knal op het plaveisel neerkomen. Een carillonachtig geluid ebde langzaam weg door de straat. Beteuterd keek ik mijn collega aan en daarna naar mevrouw, die er natuurlijk met haar neus bovenop stond. Maar mevrouw zat er helemaal niet mee.
Laconiek zei ze lachend: "Zoveel service had ik van jullie ook weer niet verwacht!". Hoewel het een fout in de singel was het werd voor het eerst gebruikt en was splinternieuw, werd mevrouw op haar wenken bediend. Blij dat ze was er van verlost te zijn en dat was een gelukje bij een ongeluk.
Verder verliep die dag smetteloos en mevrouw was zeer tevreden. Bij ons vertrek adviseerde ik haar nog, indien ze toch nog eens een muziekinstrument in huis dacht te halen, dat zij het dan beter bij een blokfluit kon houden. Dat is handiger en zeker veiliger.
Ze lachte.
J. Koorn, Almelo |
