De rechter stelt NAT tweemaal in het ongelijk. Dat zijn stoere, resolute woorden die wellicht op waarheid berusten. Men heeft iets aangekaart en de zaak verloren. Dat kan gebeuren en in een democratisch land moet je zoiets accepteren. In het zand bijten dus maar even, al wordt dat wel steeds moeilijker met de komst van nog meer asfalt en beton.
Wat naar mijn mening niet klopt en hevig contrasteert is de tegenstelling tussen het dikgedrukte woord ongelijk en vlak daarnaast de foto van het gebied. Dat valt moeilijk te verkroppen. Je hebt ongelijk wanneer je dit gebied wilt houden zoals het is. Ongelijk, omdat je weilanden en mooie uitzichten prefereert boven foeilelijke bedrijfspanden. Wanneer je de elektriciteitsmasten, het grijpgrage monster en de andere bouwattributen even wegdenkt, zie je een mooi buitengebied, waar je nog lekker kunt uitwaaien. Weemoedig zullen we over een aantal jaren naar deze foto kijken. Kortom: het doet pijn. Opkomen voor een goede zaak en dan ongelijk hebben. Het voelt een beetje als een goede daad doen en dan vervolgens in de “lik” terechtkomen.
Alsof het nog niet genoeg was las ik een paar bladzijden verder een stukje over Vriezenveen Zuidoost. Ook zo’n mooie kop waarbij de haren je ten berge rijzen. “Hier hebben we allemaal belang bij.” Nou, laat mij er dan in elk geval eventjes buiten. Ik wil pertinent niet bij die “allemaal” horen.
Wat ik wel weet is dat hier ook weer een geweldige lap uit het landschap wordt genomen. De heren op de foto zien er zelfverzekerd en zeer tevreden uit. Ze weten precies wat ze moeten doen en hoe het verder gaat. Met de windmolens lukt het nog even niet, maar dat moet er over een poosje toch ook door kunnen komen. Werkelijk nergens om je heen ze je ook maar één exemplaar( alleen over de grens in Duitsland waar VOLOP ruimte is.) Twenterand denkt er wel een aantal kwijt te kunnen. Staat leuk in je achtertuintje.
De boodschap van dit artikel is me meer dan duidelijk. Eerst een hoop blabla. In één van de laatste zinnen: “én de versterking van het landschap en de natuur.” Ze waren bijna vergeten het te melden. Het valt nog net niet van de pagina.
We kennen onze plek weer en hebben een zware week achter de rug. Veel geïncasseerd. Het schrikbeeld van één groot verstedelijkt gebied doemt steeds meer op. Misschien heeft Sinterklaas nog wat troostende woorden voor ons in petto. Anders wil ik wel stilletjes mee in de zak naar het land van Don Quichotte, ridder van de droevige figuur, waarmee ik me momenteel wel verwant voel.

Anne Jan Teunis.

ALMELO - Terwijl Sinterklaas nog in het land was werd afgelopen zaterdag de jaarlijkse kerstboom weer in de stadsvijver geplaatst. Op zich is daar niets mis mee want dit moet nu één keer op zaterdag plaats vinden. Ik moet zeggen, wij hebben wel eens een mooiere boom gehad maar je bent nu eenmaal afhankelijk wie hem deze keer aan het Almelose publiek schenkt. Het is dan ook, net als ieder jaar weer een prachtig gezicht als de hijskraan hem plaatst en ook nu had het hele gebeuren niet aan belangstelling te klagen. Tot het moment dat de verlichting, slordig en ongecontroleerd, om de boom werd gedrapeerd. Vol afschuw keek ik, en velen met mij, toen de verlichting werd ontstoken. Ik weet niet wie deze afschuwelijke blauwe kleur had uitgezocht en waarom, maar deze persoon moet op zijn minst kleurenblind zijn geweest. Ook kan ik mij niet voorstellen dat de nog maar enkele jaren gebruikte verlichting al was afgeschreven. Overdag gaat het nog wel maar zo gauw het donker word is het een afschuwelijk gezicht. Ik sprak een mevrouw uit de Havenveste die mij vertelde dat zij ‘s nachts telkens wakker word door de indringende blauwe kleur die haar hele slaapkamer verlicht. En dit moet nog tot 2 januari zo blijven. Gemeente, bedankt voor deze belachelijke kerst “sfeer” Het zou ons niets verwonderen wanneer er volgend jaar ook nog een halve maan als piek boven in de boom prijkt.

G.J. Voskes
Klara Zetkinstraat

Aan de raad van de gemeente Almelo

Almelo, 7 december 2009

Onderwerp: open brief aan de gemeenteraad

Geachte raad, dames en heren,

Ten einde raad.
Wij zijn als bestuur van Stichting Indigo Almelo ten einde raad.
Daarom wenden wij ons tot u.
Niet omdat wij de hoop koesteren dat u een wethouder zult terugfluiten voor een, in politieke zin, bagatelle. Niet omdat wij u een brief schrijven op een moment dat een gedane zaak geen keer meer kan nemen. Maar wel omdat ons in zo’n situatie niets anders meer open staat dan een brief te sturen aan het hoogste bestuursorgaan in deze gemeente.
Omdat die behoort te weten wat er in zijn gemeente aan de hand is en wat er niet goed gaat.

Wat is er dan aan de hand en wat gaat er dan niet goed?
De Stichting Indigo Almelo viert binnenkort haar 5 jarig bestaan. Vijf jaar geleden is Indigo in het gat gesprongen dat ontstond door het besluit van de toenmalige gemeenteraad om de ambtelijke ondersteuning voor exposities van professionele kunst in deze gemeente te schrappen. Uit bezuinigingsoverwegingen.
Dit eerste lustrum viert Indigo met een expositie, een retrospectief, van de internationaal befaamde Almelose kunstenares Sibyl Heijnen. Sibyl viert dit jaar haar 25 jarig jubileum als beeldend kunstenaar. Sibyl exposeert haar werk onder andere door middel van installaties.
De opening is voorzien op zaterdag 12 december aanstaande in de kunsthal van Hof 88.

Twee jubilea in één.
Voorwaar een bijzondere gebeurtenis voor kunstminnend Almelo, zou je denken.
Niet voor wethouder Kuiper, zo blijkt uit de gebeurtenissen die we even in het kort voor u op de rij zullen zetten.

Op 13 februari 2009 schreven wij een brief aan wethouder Kuiper. Met het verzoek ons financieel te steunen in de kosten van deze bijzondere expositie.
Dankzij onze herhaalde pogingen om er achter te komen hoe ver men gevorderd was met de beantwoording van onze brief, kregen wij uiteindelijk 8 maanden later, op 23 oktober, een antwoord. Ons verzoek was afgewezen.

De kunsthal van Hof 88 beschikt over een zogenoemde tuinzaal. Deze zaal blijkt herhaaldelijk, en op wisselende tijden, gebruikt te moeten worden voor vergaderingen van onder andere gemeentelijke beleids- en werkgroepen.
Op 3 oktober 2009 hebben wij wethouder Kuiper via een e-mail gevraagd voor deze ene bijzondere keer de zogenoemde tuinzaal volledig ter beschikking van Indigo te stellen. Sibyl had haar complete expositieprogramma inmiddels uitgelijnd en zij zou in die zaal een installatie opstellen: een compleet nieuw werk ‘binnentuin’, speciaal voor die tuinzaal gemaakt. Er zou toch vast wel tijdelijk ergens anders een zaaltje gehuurd kunnen worden voor de drie geplande vergaderingen? zo dachten wij in onze naïviteit. En als de gemeente hierdoor op kosten zou worden gejaagd, zou er altijd met ons over die kosten gepraat kunnen worden, toch?
Dankzij - wederom - onze herhaalde pogingen om er achter te komen hoe ver men gevorderd was met de beantwoording van de e-mail, kregen we op 3 december (!) te horen dat de tuinzaal gedurende de 6 weken van de expositie niet geheel door Indigo gebruikt zou kunnen worden. Een antwoord dat geheel in stijl is met het standpunt van wethouder Kuiper (neergelegd in zijn brief van 23 april 2008) “ad hoc verhuringen door de gemeente Almelo gaan voor activiteiten van Indigo Almelo”. Zijn toezegging, in diezelfde brief, dat Indigo in een dergelijk geval hiervan op de hoogte wordt gesteld blijkt hij echter te zijn vergeten.

Wethouder Kuiper vergeet wel eens vaker wat.
Bijvoorbeeld om ons een antwoord te geven op de voorstellen tot verbeteringen voor de expositieruimte in Hof 88 zoals wij die neergelegd hebben in het pamflet ‘een museum en centrum voor hedendaagse kunst in Almelo, droom of werkelijkheid?’. Dit pamflet hebben wij in mei 2008 aan wethouder Kuiper aangeboden.
Bijvoorbeeld ook zijn toezegging, gedaan op vrijdag 4 december, om vandaag, maandagmiddag 7 december, alsnog met het bestuur van Indigo over de problemen in gesprek te gaan. Om 16.30 uur belt de wethouder de secretaris van ons bestuur op met de mededeling dat hij vandaag absoluut geen tijd - meer - heeft, maar dat hij wel op woensdag 9 december om 10.00 uur even gelegenheid heeft. De dag na de vergadering van uw raad dus.

Niet alleen wij, ook de kunstenares zit met de handen in het haar.
Want hoe kan zij een performance in de vorm van een retrospectief, dat zich kenmerkt door een proces van langzame rijping in het hoofd van de kunstenaar, om twee voor twaalf nog omgooien?
Of hadden wij moeten voorzien dat deze wethouder weliswaar cultuur in zijn portefeuille heeft maar er niets om geeft? Anders dan overal en altijd ‘zijn gezicht te laten zien’ tijdens culturele evenementen.
Wij realiseren ons dat een profeet zelden wordt geëerd in eigen stad, maar hoe kan een wethouder zo achteloos omgaan met een Almelose kunstenares die in Japan triomfen viert met meer dan 10.000 bezoekers?

Eigenlijk valt alles nu in het water: de ambities van een bijzondere jubileumexpositie, de mogelijkheid om Almelo op de kaart te zetten met een expositie die er toe doet en last but not least ons vertrouwen in het lokale bestuur. Een lokaal bestuur dat zijn waardering voor toonaangevend lokale kunstenaars daadwerkelijk zou laten blijken en dat zich sterk maakt voor particuliere initiatieven die er toe doen en die het smoel van de stad een beetje oppoetsen.

Wij eindigen deze open brief zoals we hem zijn begonnen: wij hebben niet de illusie dat u deze zaak nog een positieve wending kunt geven. Wel vragen wij al diegenen onder u en in uw omgeving die in de toekomst aan de bestuurlijke touwtjes in Almelo willen gaan trekken om een beetje meer compassie met de pogingen van al diegenen die Almelo een paar sporten op de cultuurladder proberen te laten stijgen.
Van deze wethouder hoeven wij niets meer te verwachten, hij zal de geschiedenisboeken niet ingaan als een voortrekker van een eigentijds gepassioneerd cultuurbeleid. Voor hem zal nog slechts het predicaat van ‘cultuurkneus’ zijn weggelegd.

Met vriendelijke groet en hoogachting,
het bestuur van Stichting Indigo Almelo,

De voorzitter,
Mevr. Ineke Pezie

De secretaris,
Henk Zielhuis

Plastic inzameling is het zoveelste project dat gedoemd is te mislukken ten koste van de belastingbetaler. In plaats van het aanpakken van grote vervuilers zoals b.v. Unilever die elk jaar miljardenwinsten maakt en bovendien vrijwel geen winst- of vennootschapsbelasting afdraagt vanwege een uitzonderingspositie.
Zou men deze bedrijven dwingen milieuvriendelijke verpakkingen te gebruiken zou het probleem opgelost zijn zonder er tientallen miljoenen belastinggeld te gebruiken. Helaas is het voor gemeente en overheid gemakkelijker de burger te belasten. De vervuiler betaald?
De grote initiator achter dit geheel heeft ook een gezicht gekregen in de persoon van wethouder B. Kuipers. Onder het mom van milieu wordt nu dus weer een nieuwe organisatie opgetuigd. We gaan immers enorme hoeveelheden grondstoffen en CO2 besparen door hergebruik van deze materialen. Maar is dat ook zo?

Het optuigen van een nieuwe organisatie kost naast menselijke inspanningen ook veel materiaal en energie in de vorm van aanleg van containerplaatsen, fabricage van de containers, het vervoeren het afval naar en opslag in de nieuw gebouwde opslagplaatsen enz.

Wat dit onze Gemeente uiteindelijk kost aan financiële middelen wordt wijselijk in het midden gelaten. Wanneer wordt de MER (milieu effect rapportage) van dit plan openbaar? Dat er van de fouten die in het verleden bij onze buren Duitsland zijn gemaakt niets wordt geleerd is symptomatisch voor een bestuur dat niet verder wil kijken als haar neus lang is. We moeten en we willen koste wat het koste het wiel opnieuw uitvinden. De burger betaalt toch wel goedschiks of kwaadschiks voor politieke speeltjes.

Alberto Kampman

De wonden worden gelikt en als vanzelf kom je in deze vredesmaand uit bij een soort jaaroverzicht.
Waar alles licht is en de trotse stadskerstboom zelfs blauw licht uitstraalt, ga je mijmeren over het bijna voorbije jaar en alles wat er wel of juist niet is gebeurd. Overheerst het positieve gevoel of slaat de balans juist negatief door?
Wanneer ik eerlijk en objectief kijk ben ik er snel uit en kan ik wel concluderen dat er aan alle kanten weer driftig en onvermoeibaar werd gezaagd aan de poten van moeder natuur.
Welhaast het hele gebied tussen Almelo en Vriezenveen dreigt te worden volgebouwd. Waterrijk en Vriezenveen Zuidoost. Verder de Weitemanslanden aan de kant van Almelo. Dan nog de uitbreiding van bedrijventerrein Twente Noord. Het gaat gewoon door, ondanks moedige, nietsuithalende protesten. Al met al genoeg bedreigingen voor de reeds schamele groene ruimtes.
Aan de andere kant moet ik heel, heel diep nadenken over positieve ontwikkelingen. Volgens mij is er niets teruggegeven aan de natuur afgelopen jaar. Tja, er worden zo hier en daar een paar boompjes geplant, maar dat zal de balans niet in evenwicht brengen.
De natuurliefhebbers zitten wat beteuterd te kijken achter dat vreselijke, verlichte bruggetje op de vensterbank.
Waarom, oh waarom dan ook altijd maar weer dat eeuwige gemelk en geprotesteer tegen plannen om de groene ruimte aan te tasten? Het valt toch niet tegen te houden. Waarom je het hele jaar door druk maken, soms zelfs om één enkele beuk? Waarom niet lekker alles laten volbouwen? Dan ben je van alle gezeur en gezever af en vol is vol. Daarna kun je altijd nog de grond of de lucht in.
Natuurbehoud. Waar vechten we eigenlijk voor en waarom maken we ons zo vaak druk om futiliteiten, terwijl we bij voorbaat al weten dat het vechten tegen de bierkaai is en dat economie en geld verdienen altijd de bovenliggende partijen zijn?
Waarom, ja waarom toch?

Trouw is een kwaliteitskrant die je daarom dus serieus mag nemen. In deze krant vond ik de afgelopen tijd wat strohalmen. Bijvoorbeeld het volgende bericht over de noodzaak van “natuur”.
Het Internationale Verdrag voor de Rechten van het Kind bestaat 20 jaar. Men wil een nieuwe bepaling in dat verdrag, namelijk het recht op contact met de natuur. Kinderen groeien steeds vaker op in steden, een omgeving waarin er geen contact is met de natuur en de oorsprong van hun voedsel. Hierdoor treedt vervreemding op. Natuurcontact is in de eerste plaats bevorderlijk voor de lichamelijke ontwikkeling van kinderen. De natuur is oneindig gevarieerd en scherpt de waarneming van alle zintuigen. Dit in tegenstelling tot de computer en de tv, die een eenzijdig beroep doen op ogen en oren.
Daarnaast werkt een natuurlijke omgeving rustgevend, waardoor het concentratievermogen wordt hersteld en een kind weer helder kan denken. In die zin is het bevorderlijk voor de intellectuele ontwikkeling van kinderen.
Tot slot heeft contact met de natuur ook een positief effect op morele ontwikkeling van kinderen. Zij krijgen meer respect voor de natuur en gaan er zorgzamer mee om. Broodnodig in een tijd waarin de klimaatcrisis en de milieuproblemen eindelijk in volle omvang tot ons beginnen door te dringen.
Daarom dus. Het gaat niet alleen maar om dat ene boompje of dat ene strookje groen. Het moet veel breder worden gezien. De jeugd heeft de toekomst, maar wanneer onze kinderen van de natuur vervreemden, zullen de gevolgen groot zijn. De volgende generaties zullen op essentiële punten tekort gaan schieten. Minder scherpe waarneming van de zintuigen, concentratievermindering en een rem op intellectuele ontwikkeling, alsmede minder respect voor de natuur. We krijgen heel andere kinderen. Dit willen we niet en daarom blijven we strijden voor natuurbehoud.

Anne Jan Teunis.

De stadsprijs is weer uitgereikt. En voor de winnaar "de Atelierroute", hartelijk gefeliciteerd.  Kunst en cultuur is erg belangrijk voor de Nederlandse en Almelose samenleving. Echter, het bezoek aan musea, galeries en exposities worden voornamelijk gedaan door hoogopgeleiden. De Atelierroute zorgt er wel  voor dat er wat te doen is in Almelo. Alleen wie maken hier gebruik van?
Ik heb de indruk, kan het niet bewijzen, dat de bezoekers van dit  cultureel evenement, betere banen hebben dan de gemiddelde Almeloër. Ook hebben ze vaak van huis uit al de waardering voor de kunst meegekregen. Dat laatste is natuurlijk altijd goed.De Almeloër is over het algemeen een werkende burger met een laag  inkomen. Van dat geld moet van alles betaald worden en het is moeilijk om de eindjes aan elkaar worden knopen. Mede door de financiële situatie zorgen deze burgers vaak niet voor hunzelf en worden ze ziek, chronisch ziek met alle gevolgen van dien. Gelukkig heeft de Nederlandse overheid een aantal potjes, waardoor diverse kosten via de belastingen terug kan worden verkregen. De Stichting Belastingservice Particulieren heeft als doel dat alle burgers, van arm tot stinkend rijk, aanspraak kan maken op deze tegoeden. Zij komen voor alle burgers op. Persoonlijk heb ik er al een paar jaar profijt van gehad. Eigenlijk is het een gemiste kans om deze organisatie eens goed in het zonnetje te zetten.

Hans Mekenkamp

Het is dan eindelijk zover, na de eerste melding ca 1.5 jaar geleden is vandaag begonnen met het kappen van de 5 platanen die al
tientallen jaren ons plein sierden. Helaas overigens want het waren prachtige grote bomen, die op warme dagen ruim schaduw boden.
Overigens veroorzaakten zij in de loop der tijd steeds meer overlast, en dan ging het niet om wat bladeren maar ze gaven het hele jaar
door heel veel afval bestaande uit blad, zaadbollen, stuifmeel en boombast. Platanen hebben de gewoonte hun bast te verliezen bij het groeien, dit maal 5 en je hebt een vrachtwagen vol boombast. Tel daarbij op de opstaande tegels en klinkers door wortelopslag waar al menigmaal iemand over is gestruikeld met verwondingen als gevolg. Ook verstopte putten en beknelde rioleringen waren aan de orde van de dag en dat gaf veel wateroverlast bij veel regen. Maar ondanks alle ongemak nemen we weemoed afschijd van onze dierbare bomen. Na de herbestrating van ons plein, dat nu wellicht in het voorjaar zal plaatsvinden, zullen er 3 andersoortige bomen worden herplant zo is mij verzekerd. En daar kunnen de meesten van ons wel vrede mee hebben. Want ondanks de gehechtheid aan onze bomen zullen we van veel overlast zijn verlost en krijgen er een keurig parkeerplein voor terug. Ik wil de gemeente Almelo langs deze weg dan ook dank zeggen voor deze oplossing.

Met vriendelijke groet,

J. Koorn


Naschrift redactie
Het snoeien van de platanen zou ook zeer goed mogelijk zijn geweest (zie Ootmarsumsestraat). De grote overlast die de heer Koorn beschrijft is meestal het gevolg van jarenlang gebrekkig tot geen onderhoud die bomen binnen het stedelijk gebied nu eenmaal behoeven om aan hun doelstelling inhoud te geven. Kappen en herplant is echter economischer omdat pas wat hoeft worden gedaan als de burgers beginnen te piepen. Goed bomenbeheer zou toch de eerste keuze moeten zijn.

Afgelopen zondagochtend was het zoals gebruikelijk op zondagochtend lekker rustig op straat. Niet de gejaagdheid van een werkdag of de stress van de vrije zaterdag, waarop driftig geklust dient te worden. Nee, een weldadige stilte, weinig wind en prima fris decemberweer. Laat het altijd zo mogen blijven op zondag, als tegenhanger van de hectiek van de rest van de week.
<< M’n blije gevoel werd nog versterkt toen ik de klanken van “de oale roop” hoorde in die ochtendstilte. Een ietwat klagend geluid. Het is zo kenmerkend voor deze streek. Het hoort er zo bij. Wat een mooi moment.
Wat verderop hoorde ik hulpgeroep van een dier in nood. De dierenambulance was reeds in de buurt, waardoor aannemelijk is dat het beest geholpen is. Dit was een minder fraai geluid, maar ja, geluk duurt nooit zo lang voort.
Bleef het hier maar bij. De dagen die volgden brachten op allerlei momenten ware kakofonieën tot me. Zo zat ik bijvoorbeeld in een restaurant waar rechts van me een tv schetterde. Knipperende beelden en volop herrie. Daarbovenuit de radio met agressieve klanken. In de verte klonken mensenstemmen. Wat een onrust.
Nog meer ellende kwam over me toen ik allerlei auto’s zag rijden met halfgeopende kofferbakken waar de pieken van de kerstbomen parmantig uitstaken. Begeleid door de meer dan donkergrijs gedraaide kerstdeuntjes, waarvan je een ‘sik’ krijgt tot tussen je knieën, levert dat twee weken voor de Kerst al een wee gevoel op. Was het maar afgelopen. Per uur moet meer dan 400 maal het woord “Christmas” genoemd worden. Ach, het is allemaal zo “overdone”. Zo vreselijk leeg en nietszeggend eigenlijk. De ware orgie aan geluid moet een ieder er geforceerd op wijzen dat het Kerstfeest wordt, maar de eenzame, melancholische klanken van de midwinterhoorn raken je dieper dan al die andere nietszeggende, doorgezaagde klanken bij elkaar.
Ode aan “de oale roop” dus en dat we hem in deze donkere dagen nog maar vaak mogen horen. In het prachtige buitengebied, waar het geluid via de houtwallen z’n weg zal vinden.
M’n wens wordt verhoord, want laat ik nu toevallig lezen dat het op vrijdag 18 december 60 jaar geleden is dat er voor het eerst georganiseerd op de midwinterhoorn werd geblazen. Herdenking en voorzetting van de traditie. Op deze avond zal “de oale roop” klinken van Vroomshoop tot Oldenzaal. Een prachtig voorbeeld van Twentse cultuur. Hopelijk zullen de klanken de zeurende geluiden van de talloze autobanden op het asfalt overstemmen. “De auto heeft zich als een gezwel tot in de vezels van het publieke domein ontwikkeld”, volgens de vorig jaar overleden verkeersdeskundige Hans Monderman in Tubantia. Hopelijk zal het een indrukwekkende, onvergetelijke avond worden.

Anne Jan Teunis

Eindelijk weer eens sneeuw en wat vorst in december en dat is toch anders dan de kwakkelwinters die wij gewend zijn de laatste jaren. Het is dan ook duidelijk te merken in het openbaar vervoer en het verkeer in het algemeen. Kennelijk zijn we verleerd om hier mee om te gaan. Dat men nu enige last heeft van wat sneeuw en lichte vorst is begrijpelijk, maar dat het moet leiden tot een grote landelijke chaos?
Wat een beetje sneeuw en vorst al niet kan veroorzaken, hoeveel sneeuw was het ook weer 20 cm? En hoeveel vorst? Elders in de wereld ca 1 meter en -23 graden, dat is pas overlast. Vaak wordt gezegd: "Vroeger was alles beter", wel neem dat maar met een korrel zout. Hoewel het verkeer toen beduidend minder intensief was, dat moet gezegd, leidde het bijna nooit tot een landelijke chaos. Zelfs in de herfst leidt het tegenwoordig al tot vertragingen op het spoor. ”Door wat bladeren op de rails”, wordt er dan gezegd. Of... ligt het aan de gebrekkige dienstregeling? Ik denk toch aan het laatste. Want vroeger had je evengoed blad op de rails maar de stoomtreinen denderden er wel overheen, dat was geen enkel probleem. Licht het dan wellicht aan de huidige softe generatie? Je zou het haast denken. Mede gezien er ook veel andere zaken al gauw tot problemen leiden. Menig softi trekt tegenwoordig aan de touwtjes en weet niet hoe hun grootvaders problemen op losten. Veelal zijn ze ook doof voor hun adviezen. Fouten kunnen nu eenmaal tot chaos leiden en de miljoenen die dat kost ach... wie maalt daar nu om. In het huidige technologie tijdperk zou je toch verwachten dat er wel eens een keer een oplossing zou zijn bedacht voor vastgevroren wissels op het spoor. Ik denk dan b.v. aan in huizen aangebrachte vloerverwarming, maar ook aan de achterruitverwarming van auto's of elektrische dekens. Zou nu zo'n systeem niet zijn te ontwikkelen voor de wissels?
Of wellicht voor de hele spoorbaan, maar ook voor de belangrijkste wegen? Het kost natuurlijk wel wat, maar als het werkt vloeien de kosten weer terug naar de schatkist. Mogelijk denk ik er te simpel over, maar de beste ideeën komen vaak voort uit simpele gedachten. Mogelijk loop ik achter de muziek aan en is men met deze ontwikkelingen al bezig. We zullen het in de toekomst dan wel merken.

De lezers dezes wens ik overigens prettige feestdagen en een beter 2010.

J. Koorn, Almelo

Alleen voor lezers met Powerpoint - sneeuwfoto's

Staatssecretaris Heemskerk heeft ooit het Infofilter ingesteld voor mensen die niet ongevraagt gebeld willen worden voor reclameactie's. Dat is mooi, want het helpt echt. Sinds ik mij jaren geleden al heb aangemeld heb ik inderdaad nooit meer last. Inmiddels hebben zich weer zo'n miljoen mensen aangemeld en dat is toch een teken dat de betreffende bedrijven er stug mee door blijven gaan ondanks alle irritatie dat het geeft.  Hoewel het dus het beoogde effect heeft en ik er persoonlijk zeer tevreden over ben, vind ik toch dat een verbod beter was geweest. Veel mensen hebben nog nooit van het Infofilter gehoord of hoe je te werk moet gaan en die blijven dan ook last houden. Ook blijft het niet reeël dat men zelf actie moet ondernemen om hiervan verschoond te blijven. Sluit hierbij aan dat je ook gek word van de reclameboodschappen op TV, radio en op je computer. En tot overmaat van ramp nogeens wekelijks kilo's reclamefolders
door de brievenbus wordt gedrukt. In navolging van de krantenbezorger staan dan voor de feestdagen ook nog eens de kinderen van de foldersbezorger voor je deur 'met de beste wensen'. Zelf vinden zij het kennelijk te gênant, bovendien stuur je kinderen niet zo gauw weg zonder het fooitje en dat levert dan ook meer op. De kinderen ten spijt, maar ik geef geen fooi voor de bezorging van ongevraagde reclamefolders. Het lijkt mij dan ook beter te verbieden mensen te overspoelen met deze irritante reclame's. Natuurlijk kan je een sticker op je brievenbus plakken om hier van verschoond te blijven, maar dan wordt je weer gedwongen zelf actie te ondernemen en dat zou nu niet nodig moeten zijn. Bovendien vraag ik mij af of de kosten tegen de baten opwegen, of er werkelijk meer gekocht wordt door deze vorm van reclame's. Of dat elk bedrijf zich genoodzaakt voelt omdat een ander het ook doet. De vervuiling bij de bron aanpakken lijkt mij de beste optie, dus verbieden. Ook als hiervoor de wet voor zou moeten worden aangepast. In het kader van een schoner milieu zou dat geen probleem moeten zijn.

Met vriendelijk groet,

J. Koorn, Almelo

Het is eindelijk zo ver. Wat een opluchting! Jarenlang hebben vele mensen zich bont en blauw geërgerd aan alle overlast die een vijftal platanen ergens in De Schelfhorst hen bezorgd heeft. Een ware martelgang. Wat een ellende!
Gelukkig bestond er een oplossing: kappen! Het grijpgrage, gele monster is onverzadigbaar en doet z’n werk rigoureus. Welk een opluchting voor de bewoners. Alles steriel. Een parkeerplein met kunstbomen. “M’n liefje, wat wil je nog meer?”
Wat ik persoonlijk dan niet zo goed snap en wat me op sommige plekken een beetje jeuk bezorgt is dat gewauwel achteraf over schaduw, mooie bomen en geweldige uitzichten.
Accepteer de gevolgen en ga niet zemelen dat het toch eigenlijk ook nog wel enigszins jammer is dat de bomen weg moesten.
Bomen vallen in dezelfde categorie als katten, honden, sneeuw en ijzel, vuurwerk, kerstliedjes, kraaiende hanen en nog veel, veel meer. Bomen geven je veel, maar zijn soms ook lastige obstakels. Zo fiets ik dagelijks over boomwortels die door het asfalt komen kijken. Ik ben na zo’n barre tocht altijd weer blij wanneer ik constateer dat frame en wielen nog een eenheid vormen. Tijdens de tocht kijk ik echter vaak naar de takkenstelsels die ik geweldig vind. De wortels neem je op de koop toe. De lusten en de lasten.
Paardrijden is heel leuk, maar vaak komt er aan de achterkant van zo’n dier nogal wat tevoorschijn. Tja, alles heeft z’n voor en tegen.
Een kat die venijnig de kerstballen uit de boom tikt wil je op zo’n moment vermorzelen, maar wanneer het beest een paar minuten later lekker ligt te kroelen op je schoot of je kopjes geeft, is alles vergeven en vergeten.
Zo kun je doorgaan. Een hond die viezigheid vreet en waarmee je met -15 graden ook gewoon je ronde loopt, verwens je wel eens. Z’n eeuwige trouw maakt echter alles weer goed.
Even terug naar die paar platanen. Ze zullen best overlast gegeven hebben, maar als paal boven water had moeten staan dat men ze wilde behouden. Er waren genoeg opties, zoals een betere verzorging. Gemeente en bewoners hadden er samen de schouders onder moeten zetten om de overlast sterk te reduceren. Dan hadden de nadelen niet tegen de voordelen opgewogen.
Moraal van dit verhaal: Je hebt twee mogelijkheden. 1) De bomen blijven en je aanvaardt lusten en lasten. 2) Kappen en mond houden.
Wat je naar mijn mening in elk geval NIET moet doen is bewust ergens voor kiezen en daarna roepen dat het toch ook nog wel een beetje jammer is. Sta voor je daden. Toon ruggengraat en bespaar me het “gemelk” achteraf. Je moet er niet op terug komen. Geniet er nu maar van dat de lastposten weg zijn, maar bespaar me de spijtbetuiging.
Er zijn zaken en mensen waar je onvoorwaardelijk voor opkomt. Heel zwart-wit, zonder concessies: Vrijheid, natuur, gehandicapten, vluchtelingen, zwakkeren, enz. Idealistisch, emotioneel. Solidair en meestal solitaire.

Anne Jan Teunis.

Helaas heeft men, nadat de mens de wereld ging beheersen, nog nooit iets geleerd hoe men met de ander omgaat. Wat de kern ook is van conflicten, terrorisme, bezettingen en oorlog. De mensheid wenst ten ene male geen lering te trekken uit de historie van dood en verderf.
Normaliter doet een mens ervaring op in loop van het leven en wordt over het algemeen beter, rijper en verstandiger. Maar voelt hij de steun van andere gelijkgestemden een groep of natie, dan is niets meer geheiligd en gaat tot de meest gruwelijke daden over zonder ook maar enig begrip voor de argumenten van de andere partij. Standvastig, je rug rechthouden heet het dan. Maar je zou het evengoed kunnen benoemen als slap en karakterloos, want zonder enige steun zijn ze niets. Het is daarom ook vaak onwil om te stoppen met onderdrukking en moord omdat daarvoor macht moet worden ingeleverd.

Het conflict Israël-Palestina, toch zeer religieuze landen, duurt al meer dan veertig jaar. Ondanks aangedragen oplossingen van andere landen waaronder Amerika, schijnen zij zo verslaaft aan geweld dat het conflict wellicht nooit zal worden opgelost. Dagelijks worden we geconfronteerd met aanslagen waarbij niemand wordt ontzien. Nog wordt niet begrepen dat geweld niet meer oplost dan dat door gesprek zou hebben gekund. Veel tirannen denken exclusieve gaven te hebben. Je kent ze ook in het dagelijkse leven, ze schijnen zo doordrongen te zijn hun hoofd alleen boven water te kunnen houden door anderen te onderdrukken. Maar wijze mensen weten allang dat juist zij niet speciaal zijn maar juist iets missen in hun karakterstructuur. Uit angst voor de werkelijkheid weigert zo'n individu dat aan te nemen.

Helaas kent de wereld te weinig echte leiders als bijvoorbeeld een Ghandi, Martin Luther King en niet te vergeten Mandela. Zulke leiders komen maar sporadisch in de geschiedenis voor, te weinig om de wereldvrede te bevorderen. Daarom moeten wij het doen met surrogaat. De huidige zogenoemde leiders hebben hun zogenoemde leiderschap uit het boekje 'Management' maar zijn er beslist niet voor geboren. Deze zelfingenomen bazen vindt je op iedere werkplek bij gebrek aan beter. Wanneer zij nu eens zouden beseffen dat zij een gebrek hebben. Een echte leider die hoeft het niet te leren, hij heeft het gewoon.

De tijd schrijdt voort en daarmee ook de gruwelijkheden op hoog niveau maar ook op kantoor of werkplaats. Maar tegen beter weten in wil ik geloven dat het nieuwe jaar betere perspectieven zal bieden. Wellicht staat er in het 2010 een nieuwe leider op van het kaliber waarvan hierboven er drie zijn genoemd, dan zal het beslist een stukje beter gaan in onze wereld. Maar laten wij op deze laatste dag van 2009 niet alleen maar goed voornemen maar er ook daadwerkelijk aan werken en hopen dat pseudoleiders tot bezinning komen.

J. Koorn, Almelo
 

Ondanks alle goede bedoelingen die werden geopperd na de vuurwerkramp in Enschede is er bitter weinig, of liever helemaal niets van terechtgekomen, zoals gewoonlijk. Het zit de mens nu eenmaal in de genen om bij zo'n ramp 'ach en wee' te roepen en vervolgens de beste voornemens te hebben en dan weer tot de orde van de dag terug te keren. Ondanks dat het nog steeds in het nieuws was in de jaren daarna was dit niet genoeg om nu eens daadwerkelijk maatregelen te nemen.
Sterker nog, in Almelo werd een paar jaar geleden besloten tot een vuurwerkopslag binnen de bebouwde kom. En zoals gewoonlijk kwam dat er zonder al te veel geleur. Ik hoef dan niet aan te geven dat het buitengebied vanzelfsprekend een betere optie was geweest.
Overigens was het nog beter geweest naar aanzien van de voornoemde ramp maar ook de rampen die daarop volgden in het buitenland, ontploffingen van vuurwerkfabrieken etc., het vuurwerk uit te bannen. Het is toch niet te verteren dat elk jaar maar weer in de aanloop en op oudejaarsdag honderden mensen zwaar worden gewond aan ledematen of blind worden. Eén of twee jaar geleden in Almelo zelfs iemand werd gedood door een vuurwerkbom. Dat weegt in't geheel niet op tegen het plezier dat veel mensen hebben voor deze jaarlijks terugkerende gewoonte. Het hoort gewoon bij de jaarwisseling. Het vuurwerk werd in de loop der jaren steeds zwaarder en dus ook gevaarlijker en daarmee ook steeds meer bijkomende ellende veroorzakend aan ouderen, huisdieren en vogels enz. Er wordt streng gecontroleerd op illegaal vuurwerk, alsof legaal vuurwerk wel veilig zou zijn. Sjonge, wat zijn we alert bezig. De enige remedie is mijns inziens het gewoon uitbannen. Maar zoals gewoonlijk wint de commercie. Zodra er geld mee wordt verdiend blijft het 'vechten tegen de bierkaai'. Ik pleit voor een rustige jaarwisseling zonder doden en gewonden het is het knallen niet waard. Maar ik ben me bewust dat, zoals gewoonlijk, zich niemand er wat van aan zal trekken.

Toch een prettige jaarwisseling gewenst.

J. Koorn, Almelo