Plaatsing

27-12-2009		“M´n liefje, wat wil je nog meer?”
Reactie J. Koorn op: Men liefje wat wil je nog meer? Wat ik persoonlijk nog wel meer zou willen is dat het constante gezever over natuur en bomenkap van een natuurterrorist eens op zou houden. Er zijn bepaalt nog andere belangrijke criteria waarover geschreven zou kunnen worden. Steeds als ik de eerste regel van zijn column lees weet ik al dat het de heer Anne Jan Teunis weer een duit in het zakje wil doen. Natuurlijk kan ik zijn column gewoon overslaan en dat zal ik in den vervolge ook gaan doen. Maar benieuwd of hij nu eens een keer iets interessants heeft te melden las ik het steeds weer. Ook ik ben een natuurliefhebber maargelukkig heb ik geen last van tunnelvisie. Bij veel mensen is de liefde voor natuur ingebakken en dat is niets bijzonders, we maken er tenslotte zelf deel van uit. Voormelde heer heeft kennelijk de roeping dat de mensheid zich moet bekeren en hij werpt zich op als een zendeling. Ook de mensen die de besluiten nemen voor bomenkap of ontginning van een gebied zijn natuurliefhebbers. De bevolking groeit en daar zijn nu eenmaal huizen voor nodig. Of wil deze heer soms in een boomhut wonen? Je kan je natuurlijk blind blijven staren om een aantal bomen die moeten worden gekapt en niet willen zien dat er ook veel nieuwe natuur wordt gerealiseerd. Ik zie overigens wel dat bomen over het algemeen goed worden onderhouden en niet alleen in Almelo maar in de hele regio. Waar gekapt wordt, wordt in de meeste gevallen weer herplant. Maar je moet het positieve ook willen zien! Echt meneer Teunis het loopt zo,n vaart niet. Ook de beleidsmakers hebben natuur nodig. Met vriendelijk groet overigens, J. Koorn, Almelo		Het is eindelijk zo ver. Wat een opluchting! Jarenlang hebben vele mensen zich bont en blauw geërgerd aan alle overlast die een vijftal platanen ergens in De Schelfhorst hen bezorgd heeft. Een ware martelgang. Wat een ellende! Gelukkig bestond er een oplossing: kappen! Het grijpgrage, gele monster is onverzadigbaar en doet z’n werk rigoureus. Welk een opluchting voor de bewoners. Alles steriel. Een parkeerplein met kunstbomen. “M’n liefje, wat wil je nog meer?” Wat ik persoonlijk dan niet zo goed snap en wat me op sommige plekken een beetje jeuk bezorgt is dat gewauwel achteraf over schaduw, mooie bomen en geweldige uitzichten. Accepteer de gevolgen en ga niet zemelen dat het toch eigenlijk ook nog wel enigszins jammer is dat de bomen weg moesten. Bomen vallen in dezelfde categorie als katten, honden, sneeuw en ijzel, vuurwerk, kerstliedjes, kraaiende hanen en nog veel, veel meer. Bomen geven je veel, maar zijn soms ook lastige obstakels. Zo fiets ik dagelijks over boomwortels die door het asfalt komen kijken. Ik ben na zo’n barre tocht altijd weer blij wanneer ik constateer dat frame en wielen nog een eenheid vormen. Tijdens de tocht kijk ik echter vaak naar de takkenstelsels die ik geweldig vind. De wortels neem je op de koop toe. De lusten en de lasten. Paardrijden is heel leuk, maar vaak komt er aan de achterkant van zo’n dier nogal wat tevoorschijn. Tja, alles heeft z’n voor en tegen. Een kat die venijnig de kerstballen uit de boom tikt wil je op zo’n moment vermorzelen, maar wanneer het beest een paar minuten later lekker ligt te kroelen op je schoot of je kopjes geeft, is alles vergeven en vergeten. Zo kun je doorgaan. Een hond die viezigheid vreet en waarmee je met -15 graden ook gewoon je ronde loopt, verwens je wel eens. Z’n eeuwige trouw maakt echter alles weer goed. Even terug naar die paar platanen. Ze zullen best overlast gegeven hebben, maar als paal boven water had moeten staan dat men ze wilde behouden. Er waren genoeg opties, zoals een betere verzorging. Gemeente en bewoners hadden er samen de schouders onder moeten zetten om de overlast sterk te reduceren. Dan hadden de nadelen niet tegen de voordelen opgewogen. Moraal van dit verhaal: Je hebt twee mogelijkheden. 1) De bomen blijven en je aanvaardt lusten en lasten. 2) Kappen en mond houden. Wat je naar mijn mening in elk geval NIET moet doen is bewust ergens voor kiezen en daarna roepen dat het toch ook nog wel een beetje jammer is. Sta voor je daden. Toon ruggengraat en bespaar me het “gemelk” achteraf. Je moet er niet op terug komen. Geniet er nu maar van dat de lastposten weg zijn, maar bespaar me de spijtbetuiging. Er zijn zaken en mensen waar je onvoorwaardelijk voor opkomt. Heel zwart-wit, zonder concessies: Vrijheid, natuur, gehandicapten, vluchtelingen, zwakkeren, enz. Idealistisch, emotioneel. Solidair en meestal solitaire. Anne Jan Teunis.

Plaatsing

27-12-2009

“M´n liefje, wat wil je nog meer?”

Reactie J. Koorn op: Men liefje wat wil je nog meer?
Wat ik persoonlijk nog wel meer zou willen is dat het constante gezever over natuur en bomenkap van een natuurterrorist eens op zou houden. Er zijn bepaalt nog andere belangrijke criteria waarover geschreven zou kunnen worden. Steeds als ik de eerste regel van zijn column lees weet ik al dat het de heer Anne Jan Teunis weer een duit in het zakje wil doen. Natuurlijk kan ik zijn column gewoon overslaan en dat zal ik in den vervolge ook gaan doen. Maar benieuwd of hij nu eens een keer iets interessants heeft te melden las ik het steeds weer. Ook ik ben een natuurliefhebber maargelukkig heb ik geen last van tunnelvisie. Bij veel mensen is de liefde voor natuur ingebakken en dat is niets bijzonders, we maken er tenslotte zelf deel van uit. Voormelde heer heeft kennelijk de roeping dat de mensheid zich moet bekeren en hij werpt zich op als een zendeling. Ook de mensen die de besluiten nemen voor bomenkap of ontginning van een gebied zijn natuurliefhebbers. De bevolking groeit en daar zijn nu eenmaal huizen voor nodig. Of wil deze heer soms in een boomhut wonen? Je kan je natuurlijk blind blijven staren om een aantal bomen die moeten worden gekapt en niet willen zien dat er ook veel nieuwe natuur wordt gerealiseerd. Ik zie overigens wel dat bomen over het algemeen goed worden onderhouden en niet alleen in Almelo maar in de hele regio. Waar gekapt wordt, wordt in de meeste gevallen weer herplant. Maar je moet het positieve ook willen zien! Echt meneer Teunis het loopt zo,n vaart niet.
Ook de beleidsmakers hebben natuur nodig.

Met vriendelijk groet overigens,

J. Koorn, Almelo

Het is eindelijk zo ver. Wat een opluchting! Jarenlang hebben vele mensen zich bont en blauw geërgerd aan alle overlast die een vijftal platanen ergens in De Schelfhorst hen bezorgd heeft. Een ware martelgang. Wat een ellende!
Gelukkig bestond er een oplossing: kappen! Het grijpgrage, gele monster is onverzadigbaar en doet z’n werk rigoureus. Welk een opluchting voor de bewoners. Alles steriel. Een parkeerplein met kunstbomen. “M’n liefje, wat wil je nog meer?”
Wat ik persoonlijk dan niet zo goed snap en wat me op sommige plekken een beetje jeuk bezorgt is dat gewauwel achteraf over schaduw, mooie bomen en geweldige uitzichten.
Accepteer de gevolgen en ga niet zemelen dat het toch eigenlijk ook nog wel enigszins jammer is dat de bomen weg moesten.
Bomen vallen in dezelfde categorie als katten, honden, sneeuw en ijzel, vuurwerk, kerstliedjes, kraaiende hanen en nog veel, veel meer. Bomen geven je veel, maar zijn soms ook lastige obstakels. Zo fiets ik dagelijks over boomwortels die door het asfalt komen kijken. Ik ben na zo’n barre tocht altijd weer blij wanneer ik constateer dat frame en wielen nog een eenheid vormen. Tijdens de tocht kijk ik echter vaak naar de takkenstelsels die ik geweldig vind. De wortels neem je op de koop toe. De lusten en de lasten.
Paardrijden is heel leuk, maar vaak komt er aan de achterkant van zo’n dier nogal wat tevoorschijn. Tja, alles heeft z’n voor en tegen.
Een kat die venijnig de kerstballen uit de boom tikt wil je op zo’n moment vermorzelen, maar wanneer het beest een paar minuten later lekker ligt te kroelen op je schoot of je kopjes geeft, is alles vergeven en vergeten.
Zo kun je doorgaan. Een hond die viezigheid vreet en waarmee je met -15 graden ook gewoon je ronde loopt, verwens je wel eens. Z’n eeuwige trouw maakt echter alles weer goed.
Even terug naar die paar platanen. Ze zullen best overlast gegeven hebben, maar als paal boven water had moeten staan dat men ze wilde behouden. Er waren genoeg opties, zoals een betere verzorging. Gemeente en bewoners hadden er samen de schouders onder moeten zetten om de overlast sterk te reduceren. Dan hadden de nadelen niet tegen de voordelen opgewogen.
Moraal van dit verhaal: Je hebt twee mogelijkheden. 1) De bomen blijven en je aanvaardt lusten en lasten. 2) Kappen en mond houden.
Wat je naar mijn mening in elk geval NIET moet doen is bewust ergens voor kiezen en daarna roepen dat het toch ook nog wel een beetje jammer is. Sta voor je daden. Toon ruggengraat en bespaar me het “gemelk” achteraf. Je moet er niet op terug komen. Geniet er nu maar van dat de lastposten weg zijn, maar bespaar me de spijtbetuiging.
Er zijn zaken en mensen waar je onvoorwaardelijk voor opkomt. Heel zwart-wit, zonder concessies: Vrijheid, natuur, gehandicapten, vluchtelingen, zwakkeren, enz. Idealistisch, emotioneel. Solidair en meestal solitaire.

Anne Jan Teunis.

Uw mening

“M´n liefje, wat wil je nog meer?”