|
|
De rechter stelt NAT tweemaal in het ongelijk. Dat zijn stoere, resolute woorden die wellicht op waarheid berusten. Men heeft iets aangekaart en de zaak verloren. Dat kan gebeuren en in een democratisch land moet je zoiets accepteren. In het zand bijten dus maar even, al wordt dat wel steeds moeilijker met de komst van nog meer asfalt en beton.
Wat naar mijn mening niet klopt en hevig contrasteert is de tegenstelling tussen het dikgedrukte woord ongelijk en vlak daarnaast de foto van het gebied. Dat valt moeilijk te verkroppen. Je hebt ongelijk wanneer je dit gebied wilt houden zoals het is. Ongelijk, omdat je weilanden en mooie uitzichten prefereert boven foeilelijke bedrijfspanden. Wanneer je de elektriciteitsmasten, het grijpgrage monster en de andere bouwattributen even wegdenkt, zie je een mooi buitengebied, waar je nog lekker kunt uitwaaien. Weemoedig zullen we over een aantal jaren naar deze foto kijken. Kortom: het doet pijn. Opkomen voor een goede zaak en dan ongelijk hebben. Het voelt een beetje als een goede daad doen en dan vervolgens in de “lik” terechtkomen.
Alsof het nog niet genoeg was las ik een paar bladzijden verder een stukje over Vriezenveen Zuidoost. Ook zo’n mooie kop waarbij de haren je ten berge rijzen. “Hier hebben we allemaal belang bij.” Nou, laat mij er dan in elk geval eventjes buiten. Ik wil pertinent niet bij die “allemaal” horen.
Wat ik wel weet is dat hier ook weer een geweldige lap uit het landschap wordt genomen. De heren op de foto zien er zelfverzekerd en zeer tevreden uit. Ze weten precies wat ze moeten doen en hoe het verder gaat. Met de windmolens lukt het nog even niet, maar dat moet er over een poosje toch ook door kunnen komen. Werkelijk nergens om je heen ze je ook maar één exemplaar( alleen over de grens in Duitsland waar VOLOP ruimte is.) Twenterand denkt er wel een aantal kwijt te kunnen. Staat leuk in je achtertuintje.
De boodschap van dit artikel is me meer dan duidelijk. Eerst een hoop blabla. In één van de laatste zinnen: “én de versterking van het landschap en de natuur.” Ze waren bijna vergeten het te melden. Het valt nog net niet van de pagina.
We kennen onze plek weer en hebben een zware week achter de rug. Veel geïncasseerd. Het schrikbeeld van één groot verstedelijkt gebied doemt steeds meer op. Misschien heeft Sinterklaas nog wat troostende woorden voor ons in petto. Anders wil ik wel stilletjes mee in de zak naar het land van Don Quichotte, ridder van de droevige figuur, waarmee ik me momenteel wel verwant voel.
Anne Jan Teunis. |
