Kinderen beheren de natuur langs een beek met behulp van de hooitaxi |
|
De wonden worden gelikt en als vanzelf kom je in deze vredesmaand uit bij een soort jaaroverzicht.
Waar alles licht is en de trotse stadskerstboom zelfs blauw licht uitstraalt, ga je mijmeren over het bijna voorbije jaar en alles wat er wel of juist niet is gebeurd. Overheerst het positieve gevoel of slaat de balans juist negatief door?
Wanneer ik eerlijk en objectief kijk ben ik er snel uit en kan ik wel concluderen dat er aan alle kanten weer driftig en onvermoeibaar werd gezaagd aan de poten van moeder natuur.
Welhaast het hele gebied tussen Almelo en Vriezenveen dreigt te worden volgebouwd. Waterrijk en Vriezenveen Zuidoost. Verder de Weitemanslanden aan de kant van Almelo. Dan nog de uitbreiding van bedrijventerrein Twente Noord. Het gaat gewoon door, ondanks moedige, nietsuithalende protesten. Al met al genoeg bedreigingen voor de reeds schamele groene ruimtes.
Aan de andere kant moet ik heel, heel diep nadenken over positieve ontwikkelingen. Volgens mij is er niets teruggegeven aan de natuur afgelopen jaar. Tja, er worden zo hier en daar een paar boompjes geplant, maar dat zal de balans niet in evenwicht brengen.
De natuurliefhebbers zitten wat beteuterd te kijken achter dat vreselijke, verlichte bruggetje op de vensterbank.
Waarom, oh waarom dan ook altijd maar weer dat eeuwige gemelk en geprotesteer tegen plannen om de groene ruimte aan te tasten? Het valt toch niet tegen te houden. Waarom je het hele jaar door druk maken, soms zelfs om één enkele beuk? Waarom niet lekker alles laten volbouwen? Dan ben je van alle gezeur en gezever af en vol is vol. Daarna kun je altijd nog de grond of de lucht in.
Natuurbehoud. Waar vechten we eigenlijk voor en waarom maken we ons zo vaak druk om futiliteiten, terwijl we bij voorbaat al weten dat het vechten tegen de bierkaai is en dat economie en geld verdienen altijd de bovenliggende partijen zijn?
Waarom, ja waarom toch?
Trouw is een kwaliteitskrant die je daarom dus serieus mag nemen. In deze krant vond ik de afgelopen tijd wat strohalmen. Bijvoorbeeld het volgende bericht over de noodzaak van “natuur”.
Het Internationale Verdrag voor de Rechten van het Kind bestaat 20 jaar. Men wil een nieuwe bepaling in dat verdrag, namelijk het recht op contact met de natuur. Kinderen groeien steeds vaker op in steden, een omgeving waarin er geen contact is met de natuur en de oorsprong van hun voedsel. Hierdoor treedt vervreemding op. Natuurcontact is in de eerste plaats bevorderlijk voor de lichamelijke ontwikkeling van kinderen. De natuur is oneindig gevarieerd en scherpt de waarneming van alle zintuigen. Dit in tegenstelling tot de computer en de tv, die een eenzijdig beroep doen op ogen en oren.
Daarnaast werkt een natuurlijke omgeving rustgevend, waardoor het concentratievermogen wordt hersteld en een kind weer helder kan denken. In die zin is het bevorderlijk voor de intellectuele ontwikkeling van kinderen.
Tot slot heeft contact met de natuur ook een positief effect op morele ontwikkeling van kinderen. Zij krijgen meer respect voor de natuur en gaan er zorgzamer mee om. Broodnodig in een tijd waarin de klimaatcrisis en de milieuproblemen eindelijk in volle omvang tot ons beginnen door te dringen.
Daarom dus. Het gaat niet alleen maar om dat ene boompje of dat ene strookje groen. Het moet veel breder worden gezien. De jeugd heeft de toekomst, maar wanneer onze kinderen van de natuur vervreemden, zullen de gevolgen groot zijn. De volgende generaties zullen op essentiële punten tekort gaan schieten. Minder scherpe waarneming van de zintuigen, concentratievermindering en een rem op intellectuele ontwikkeling, alsmede minder respect voor de natuur. We krijgen heel andere kinderen. Dit willen we niet en daarom blijven we strijden voor natuurbehoud.
Anne Jan Teunis. |
