Naar aanleiding van een aantal berichten over en commentaren op de deportatie van een stel ganzen, ben je op een gegeven moment wel gedwongen om aan zoiets futiels aandacht te besteden. Hoe zit het en is het nodig om hier zo’n ophef over te maken? Er zijn tenslotte belangrijkere zaken in de wereld aan de orde de laatste dagen. Daarbij vergeleken is het onthoofden van een paar ganzen in ons pittoreske stadje natuurlijk iets heel kleins .
Toch is dit niet helemaal waar. Wanneer je naar de kern gaat, constateer je dat de gemeente Almelo voor de goedkoopste oplossing kiest en dan het moorden maar op de koop toe neemt. Dit zou nog te billeken zijn, wanneer de overlast niet meer te beheersen zou zijn en executie de enige optie was. We lezen echter dat Akka’s ganzenparadijs een offerte bij de gemeente heeft ingediend. Ze gaven de garantie dat de ganzen zouden blijven leven en ergens in het verre Drenthe in een paradijselijke omgeving verder konden scharrelen. Desnoods wilde men de ganzen gratis afvoeren, want een mens die werkelijk om dieren geeft, denkt nooit en te nimmer aan de centjes.
Helaas koos de gemeente traditioneel voor de botte bijl en klopte bij de poelier aan. De verantwoordelijken voor dit besluit hebben natuurlijk panklaar de ganzen met de dikste nekken meegekregen, zoals te doen gebruikelijk is.

<< Einde verhaal? Bijna, want gisteren las ik op de site van Tubantia dat diezelfde gemeente heeft besloten om de parkeergarage(Javapark) van een rode jas te voorzien. Kosten: meer dan 300.000 euro.
Welnu, toen werd ik plotseling ongans. Zelfs m’n tante Betsie is met haar constant ijverig tikkende breipennen met de beste wil van de wereld niet in staat om deze twee zaken op een logische manier aan elkaar te breien. Aan de ene kant schrapen en geen cent uitgeven voor een levend wezen. Laat ze maar creperen en we houden de hand op de knip. Geld gaat voor leven. Aan de andere kant geeft men meer dan 300.000 euro uit aan een zeer dubieus stukje “kunst.”
Wat kun je met dat geld al niet doen om deze stad nog een beetje leefbaar te houden?
Onbegrijpelijk en je trekt je de haren uit het hoofd vanwege dit staaltje van tegenstrijdigheid.

Anne Jan Teunis

In het begin van het jaar valt de blauwe envelop van de gemeente op de mat. De inhoud gaat over o.a. de reinigingsheffing, rioolbelasting, hondenbelasting en de OZB.
De laatste heffing staat flink ter discussie vanwege dalende huizenprijzen en hogere heffingen. De peildatum van gemeenten ligt ruim terug zodat de waarde die gemeenten aanhouden voor woningen mogelijk hoger is dan de werkelijke waarde. Bovendien werd in Almelo bovenop de inflatiecorrectie een extra heffing van 5 procent doorgevoerd. De OZB is ook een communicerend vat. Zakt de huiswaarde, dan gaat het promillage van de heffing omhoog, omdat de begrootte inkomsten binnengehaald moeten worden. Voor de OZB bestond in Almelo een vrijstellingsmogelijkheid voor sociale minima. Dat werd omzeild door de heffing van het gebruikersdeel te verleggen naar alleen de eigenaar. Minima betalen dus nu de OZB via de huur van een sociale woning en hebben de vrijstelling verloren.
Veel gemeenten hanteren bij de rioolbelasting en de reinigingsheffing het begrip kostendekkend. Bij de reinigingsheffing is dat via omwegen echter niet het geval. Als aandeelhouder van verwerkingsfirma’s wordt volop meegeprofiteerd van behaalde winst in de vorm van jaarlijks te ontvangen dividend. Dividend dat niet in mindering wordt gebracht op toekomstige heffingen maar wordt uitgegeven aan andere ‘leuke’ dingen. In o.a. Almelo is dat het geval via het aandeelhouderschap van Twente Milieu en afvalverwerker Twence.

Het gerechtshof in Den Bosch deed een bijzondere uitspraak over de hondenbelasting, nadat een inwoner van Sittard-Geleen bezwaar maakte tegen de hoogte van de heffing. De inwoner betoogde dat hij meer aan gemeenschapskosten betaalde dan andere burgers en noemde dat rechtsongelijkheid.
Ruim 150 jaar geleden werd hondenbelasting ingesteld als gemeentelijke belasting omdat in die tijd de hond werd gehouden als werkdier. Bijvoorbeeld als trekhond onder of voor de hondenkar. Een economische belasting derhalve. Dat laatste is achterhaald en al vele jaren gaat de opbrengst van de hondenbelasting in het potje algemene reserve van gemeenten.
Dat mag niet volgens het gerechtshof in Den Bosch als de opbrengst substantieel hoger is dan de uitgaven voor hondenbeleid. In Sittard-Geleen int de gemeente ruim 500.000 euro per jaar, terwijl het 250.000 euro uitgeeft aan hondenbeleid.
In heel Nederland wordt 53 miljoen euro geïnd aan hondenbelasting. Terwijl toch ook veel gemeenten de hondenbelasting hebben afgeschaft.
De uitspraak van de rechtbank in Den Bosch is cruciaal en kan gemeenten veel geld kosten. Sittard-Geleen gaat weliswaar in cassatie, maar als uiteindelijk de bezwaarmaker aan het langste eind trekt, lopen gemeenten miljoenen mis.
Om zeker te zijn dat uw betaalde hondenbelasting terug gevorderd kan worden - als uiteindelijk de gemeenten hun inkomsten en uitgaven t.a.v. het hondenbeleid volgens jurisprudentie in evenwicht moeten brengen - is het van belang om nu bezwaar aan te tekenen tegen de hondenbelasting op dezelfde gronden als de inwoner van Sittard-Geleen. Gemeenten moeten dan met terugwerkende kracht van de datum van de uitspraak in Den Bosch het teveel betaalde terug betalen.

In veel gemeenten wordt ook de verhoging van de OZB aangevochten vanwege de te hoge taxatiewaarden die gemeenten hanteren. Bij sommige gemeenten wordt zelfs na telefonisch bezwaar al de aanslag verminderd. Kijk dus naar de reëele waarde van uw woning en de waarde die de gemeente hanteert. Is dat in uw nadeel, dan is een bezwaar kansrijk.

De uitspraak van het Hof in Den Bosch kan volgens Binnenlands Bestuur ook gevolgen hebben voor de andere gemeentelijke heffingen zoals toeristenbelasting, de parkeerheffing, rioolbelasting en reinigingsheffing.
Kortom de burger keert het schip buiten de verkiezingen om!

‘Fijnslijper’

De afgelopen dagen horen we nogal veel over het debacle van de SNS bank. Op het matje komen en onder toezicht van een toezichthouder die misschien zelf ook nog onder toezicht komt te staan. Directeuren met de noorderzon vertrokken, de zakken zeer goed gevuld met niet misselijke bonussen.
Men heeft weinig geleerd en vervalt in dezelfde fout. Torenhoog opgeblazen vastgoed, een luchtbel die wel uiteen moest spatten. Iedere leek voelt het aan, maar ach, zolang het goed gaat, moeten we ons geen zorgen maken voor de dag van morgen. Wanneer het dan werkelijk mis gaat, kunnen we elkaar altijd nog vol verbazing aankijken.
Groot, groter, grootst, daarin zoekt de moderne mens het. Verder, vaker, meer en extremer.
Maandagavond zat ik onder de schemerlamp met een boek. Over dit boek turend keek ik naar de salontafel, waarop op een bord zes kaarsen in een kring brandden. Daarvoor een donkergroene, halfvolle fles Merlot. Naast de fles het volle glas wijn met een dieprode kleur, waarin een zestal streepjes de vlammetjes weerspiegelden. Op m’n koptelefoon orchestral suite 4 van Bach.
Het boek was van Godfried Bomans en het verhaaltje ging over een stinkend rijke man die toch niet echt gelukkig was en bij het huis kwam waar hij z’n zorgeloze jeugd had doorgebracht. Hij mocht deze woning, die van een priester was, betrekken op voorwaarde dat hij een spreuk in de slaapkamer liet hangen.
Toen hij in het huis woonde zocht hij het geluk uit z’n jeugd en vond het niet. Hij maakte alles groter. Het huis zelf werd twee keer zo groot en ook de bedienden en het meubilair.
Op een dag sprak hij de oude priester en deze verwees hem naar de spreuk in de slaapkamer: “Het geluk ligt in ons.” Zo ver gezocht, terwijl het geluk heel dicht bij was. Hij had er overheen gekeken.
Ik combineerde dit verhaal met m’n eigen geluk in optima forma op de vierkante meter van dat moment en dacht aan de sneue types die altijd maar weer op winstbejag uitzijn.
Het was een wijs leermoment, zomaar aangeboden op een winteravond.

Anne Jan Teunis

Het menselijk brein is meestal kort van memorie. Als burger ben ik voor een gekozen burgemeester maar dat beeld kentert, nu ik zogenaamde dappere bestuurders zie die niet schromen harde taal uit te slaan en ook maatregelen willen nemen waar je vanuit historisch perspectief grote vraagtekens bij kunt zetten.

Nederland heeft sinds de tweede wereldoorlog het liberalisme zien groeien dwars door alle partijen heen. Met de stijging van de welvaart nam ook de bezitsdrang toe, mede gestimuleerd door belastingmaatregelen. De Nederlandse grootverdieners zagen hun hoge belastingtarief in die jaren dalen van bijna 70 procent naar 50 procent en het zakkenvullen zette pas echt zoden aan de dijk toen inkomens in het bankwezen en bedrijfsleven internationaal werden gespiegeld. De zorgsector en woningbouwcorporaties liepen daarbij keurig in het spoor .

Zelfs de burgers werd een worst voorgehouden met eigen woningbezit. Zonder dat werd afgelost, omdat de grootverdieners daar flink beter van werden. Samen op weg naar de afgrond waardoor in 2008 de financiële huishouding van de Westerse wereld als een kaartenhuis ineen stortte. Diegenen die nu het hardste bloeden zijn de eenvoudige burgers met een normale baan, de ouderen en de minder bedeelden. In een tijd van recessie neemt dan de onvrede en jaloersheid toe. Het gevolg van stijgende afgunst is, dat door sommigen andere wegen worden gezocht om dat gevoel te stillen. Met open grenzen blijft het gevoel van afgunst dan niet beperkt tot onze eigen bevolking en zo komt er een beweging op gang die op zoek gaat naar snellere persoonlijke welvaart in de vorm van inbraak en diefstal.

Om dat tij te keren worden oude begrippen als burgertoezicht weer in het leven geroepen. Zelfs Koninklijk benoemde bestuurders en burgemeesters lopen daarbij voorop. ‘Burgers met een hesje aan als Burgerwacht en nu dan burgers met een hond die volgens aanwijzingen routes gaan lopen om onraad te signaleren’, dat willen de liberalen van nu. Waartoe deze vorm van toezicht kan leiden heeft men in Europees verband in de jaren ’30 van de vorige eeuw kunnen zien.
Ik begrijp best waarom Ivo Opstelten, Annemarie Jorritsma en Jon Hermans-Vloedbeld harde taal laten horen, want niemand vindt het leuk dat bezit wordt afgepikt, maar de totale verrechtsing van het liberalisme leidt eveneens naar de afgrond.

Ik blijf dus voor het invoeren van een gekozen burgemeester, dan kan ik er tenminste zelf aan bijdragen om een ander te kiezen!

En die burgerwachten? Die komen bij mij in een speciaal boekje te staan voor mogelijk een toekomstige scheerbeurt!

‘Fijnslijper’

ALMELO – Het belangrijkste onderwerp van het discussieprogramma Rumoer was wel het groeiende verzet tegen Almelo Nouveau met een Factory Outlet en ook directeur Gert Jan Sweep mocht nog even uitleggen waarom hij sponsor Urenco de hand boven het hoofd houdt door een symposium en tentoonstelling over de demonstraties en het ontstaan van Urenco in de bibliotheek tegen te houden. De bibliotheek is dus wat minder open(baar) geworden sinds zijn aanstelling. Echter niet vreemd voor een voormalige volgzame ex- ambtenaar der gemeente.

Het probleem sinds jaar en dag is dat projectontwikkelaars stenen willen laten stapelen om hun achterzak te vullen en dat doen vanuit een puur persoonlijk belang. Aannemers doen dat ook en stapelen stenen sinds jaar en dag waar wat te verdienen valt. Of dat altijd goed is voor een stad of dorp en de samenleving is van minder belang. Dat belang moet worden ‘bewaakt’ door gemeenteraden. In Almelo is de wens om het futuristisch gepresenteerde Almelo Nouveau te bouwen aan de Nijreessingel zo’n ontwikkelaarsbelang. Er werd een heuse ontwerpwedstrijd voor in het leven geroepen en oud- wethouder Sjoers was ten tijde van zijn juryvoorzitterschap ook nog in functie als wethouder van stadsontwikkeling en dan gaan alle lichten op groen.

De huizenmarktcrisis in de USA en de daarop volgende wereldwijde financiële crisis gooide echter roet in het eten en de aangekondigde invulling van Almelo Nouveau werd daarmee niet meer haalbaar.
Als ontwikkelaar worden dan de bakens verzet naar alternatieve invulling, want de zakken moeten blijven gevuld. Ontwikkelaar Prosyn kwam dus met het alternatief, een Factory Outlet van 8000 m2. Bijna een kwart van Bataviastad bij Lelystad en de helft van Ochtrup (D).
Edoch het verzet groeit. Urban Interest dreigde al geen eurocent meer in de binnenstad te steken. Achmea Vastgoed trok de belofte om 520 miljoen euro te beleggen in de binnenstad al in. Beter Wonen stuurde een brandbrief dat het de ontwikkelingen in de binnenstad de rug toe keert en nu volgt de middenstand in de binnenstad met massaal verzet en ook de eigenaren van de Woonboulevard komen in het geweer bleek tijdens Rumoer.

Almelo Nouveau kan schijnbaar in de la, al moet de gemeenteraad nog wel keuzes maken waar de prioriteit ligt. De binnenstad of de periferie waar het zonder betaald parkeren kennelijk makkelijker ondernemen is!

Over de binnenstad wordt al 12 jaar gepraat zonder dat er überhaupt iets van de grond is gekomen. Volgens officiële onderzoeken is het aantal m2 detailhandel in de stad al veel te groot en neemt dat zelfs toe door stijgende verkopen via internet. Kunnen we nu eindelijk eens een streep zetten door megalomane plannen? Kunnen we eindelijk eens ontwikkelaars de deur wijzen en ons beperken tot sfeer-verhogende maatregelen om shoppen weer aantrekkelijk te maken?
En kan nu eindelijk eens parkeerbeheer worden afgeslankt om de kosten van het toezicht op betaald parkeren in te perken? Maak parkeren op pleinen kosteloos en hou betaald parkeren in P-garages in stand. Misschien dat de Almelose binnenstad dan nog te redden!

‘De binnenstad heeft prioriteit!’, stelde Sjoers ooit. ‘We hebben een sterke man als Sjoers nodig om dat te realiseren!’, stelde Achmea ooit. Het ambtenarenkorps groeide van pakweg 700 naar boven de 1000 omdat alle wilde plannen voorbereid moesten worden.
Het geld is op, toch blijft men geld uitgeven aan domme dingen zoals de mislukte reconstructie van het Waagplein. Vorige week donderde weer een invalide met zijn voertuigje van de onbenullige treden om uiteindelijk in het ziekenhuis te balanden. De schadeclaim is onderweg naar de gemeente!

‘Fijnslijper’

Fotoreportage (21 foto's)...

Met deze twee woorden kun je wel zo ongeveer de afgelopen week samenvatten, voor wat de gemeente Almelo betreft. Erg opvallend vond ik de overvloed aan negatieve berichten over onze gemeente. Dag na dag druppelde de treurnis onze huiskamer binnen en op een gegeven moment ga je je afvragen in hoeverre er aan negatieve beeldvorming gedaan wordt. Het is allemaal wel heel erg in het trieste getrokken.
Zo begon het vorige week met de man met de hamer. Vervolgens een aantal berichten op de site van Tubantia: Een 30 jarige man die volledig door het lint gaat, een deur intrapt, bewoner bedreigt en een agent in het gezicht spuwt. Iemand die z’n rijbewijs moet inleveren nadat hij te veel aan Bacchus had geofferd. Dan was er nog een man die z’n vriendin mishandelde en een paar stoere binken die sigaretten roofden uit een tabakswinkel.
Als klap op de vuurpijl meldt Tubantia dat Almelo plek 146 op de “hufterranglijst” van RTL scoort.
Zo, dan kun je je in het stadhuis nog eens zachtjes op het hoofd krabbelen. Wat een ellende en welk een negatieve beeldvorming. Terecht?
De fles is halfvol of halfleeg, want er zijn in Nederland namelijk 145 gemeenten die Almelo voor zich moet dulden voor wat hufterig gedrag betreft. Den Haag spant de kroon met maar liefst 1000 meldingen op 10000 inwoners, dus 1 op de 10. Daar steekt Almelo maar schamel bij af.
Verder lees ik niets bij het regionieuws van Oldenzaal, terwijl die gemeente Almelo ruim de sporen laat zien met plek 126 op de ranglijst. Waarom wordt deze gemeente dan niet genoemd als meest hufterige gemeente in Twente en wordt wel Almelo zo duidelijk naar voren geschoven?
Enschede is trouwens net zo hufterig, het scheelt 1 overtreding per 10000 inwoners, maar radiostilte heerst.
Het is maar net hoe je een bericht brengt, waar je de accenten legt. Geen sterk item, ook al niet omdat het gegevens uit de periode 2007-2011 betreft. Het voelt meer als het geven van een extra trap na in een toch al moeilijke periode voor onze gemeente. Een beetje unfair dus.

Anne Jan Teunis


Lees ook: Hufters betaalden 80 miljoen boete in vijf jaar

De Almelose bevolking is zo moedeloos geworden, dat zelfs een laagterecord in geboortes is bereikt.
Zou energiedistributeur Cogas een handje kunnen helpen met een 24-uurs storing, want de bemoediging komt niet uit het stadhuis!

‘Fijnslijper’

Zelden zo gefrustreerd uit een stadion gewandeld als afgelopen zaterdag na de door Heracles Almelo verloren thuiswedstrijd tegen Vitesse.
De nederlaag was op zich niet onverdiend te noemen. Vitesse heeft een goede ploeg en een fenomeen in het oermens Bony.
De frustratie zat hem in de meer dan belabberde arbitrage van de heer Higler. Dat leek nergens op. Fout op fout en talloze keren zaten we elkaar aan te kijken met blikken van: “Geloof jij dit?”
Twee uur later nam m’n frustratie nog toe bij het kijken naar de samenvatting, want men liet, zoals wel vaker gebeurt, een heel andere wedstrijd zien. Wat ik niet terugzag waren sowieso twee handsballen van Vitessespelers in het eigen strafschopgebied. Na afloop geen Peter Bosz of een speler van de thuisclub voor de camera. Alleen achteraf op HAFC.nl wat gesputter over de scheidsrechter en ook Thomas Bruns had enige kritiek.
De woede luwde wat, want ook bij andere wedstrijden werd wel weer het één en ander gemist door de heren arbiters. Een balletje achter de doellijn, een duwtje in het gezicht. Zo was er veel meer te klagen en wanneer dat over de hele linie plaatsvindt, heeft iedereen er evenveel last van en hebben we toch nog een eerlijke competitie.
Wat ik nooit zal begrijpen, vooropgesteld dat fluiten een erg moeilijk vak is, is dat meer dan 8000 mensen iets zien wat een scheidsrechter niet ziet en omgekeerd.
Scheidsrechters willen meer respect en kunnen dat ook krijgen, maar dat moeten ze ook deels verdienen door in elk geval minder te blunderen. Meer respect komt dan vanzelf.
M’n laatste brokje frustratie verdween na het bekijken van de samenvatting van Feijenoord-PSV. Prachtig om te zien en vooral te horen waren de schermutselingen na afloop van de wedstrijd in de catacomben van de Kuip. De oergeluiden deden me nog het meest denken aan die mooie natuurseries van de EO.
Communiceert de gemiddelde voetballer op deze manier? Een voorbeeld voor ons allen. Laat het circus vooral het circus blijven en ik kan me beter druk maken over andere zaken. Het blijft koetjesvoetbal. Relativerend is er van enige woede vrijwel geen sprake meer.

Anne Jan Teunis

Gemeentearchivaris Henk Beijers, sinds jaar en dag een zeer gewaardeerd medewerker onder zijn collega’s in het stadhuis. Een archivaris die bovendien sinds zijn aantreden vele jaren geleden weer enigszins het gemeentelijk archief op orde kreeg, is zoals velen weten in een ordinaire ontslagprocedure beland.
Onmin met zijn directe chef was de aanleiding, die mede werd ingegeven door het onderzoek van de Rekenkamer naar het Fortezza-debacle. De Rekenkamer vroeg om bepaalde stukken en de ‘kopstukken’ in het stadhuis beweerden dat die er niet waren. Een notaris in Weert had ze wel en toen kwamen ze nadien ook in het stadhuis op de proppen. Beijers wist namelijk op welk bureau ze lagen en leverde ze alsnog aan de onderzoekers van de Rekenkamer. Dergelijke medewerking is een ambtenaar wettelijk verplicht en daar voldeed Beijers dus aan, die zich in zijn eer als archivaris aangevallen voelde alsof zijn archief niet op orde was. De Rekenkamer sprak later zelfs over obstructie.
Beijers kreeg het nodige over zich heen en verloor zich in een ongenuanceerde opmerking die hem nu schijnbaar de kop gaat kosten. Twee ‘collega’s verklaarden in niet eensluidende verklaringen tegen hem en zo kwam Beijers thuis te zitten.
De gemeente schakelde Recherchebureau Hofman in en die onderzocht het emailverkeer en internetgedrag van Beijers. Een 12 jaar geleden per email ontvangen erotisch plaatje werd hem in de procedure aangewreven. (het plaatje werd destijds door velen in het stadhuis bekeken) en ook het privé internetverkeer tijdens werktijd en uiteraard ook de ‘doodsbedreiging’ jegens zijn directe chef. Daar kwam een lunch (in eigen tijd) met een stagiare bij alsof ook dat ter beoordeling van zijn meerderen hoort. Niet dus!.
‘Zero tolerance’, zei advocaat B.Boiten namens de gemeente maandag jl. voor de meervoudige kamer van de rechtbank Almelo en hij zei er bij dat vooral sinds de gijzeling dit geldt voor iedereen.
De uitspraak laat nog zes weken op zich wachten, maar één ding is zeker, ‘Zero tolerance’ voor iedereen!

Dat komt goed uit, want de gemeente zit op zwart zaad en moet feitelijk nog wel wat personeel kwijt. Laten we beginnen bij de 'kopstukken', want ge-internet in de baas zijn tijd wordt er nog steeds, ook door hen !

‘Fijnslijper’

Kijk hier naar een verslag van de zitting op Aa-FM

Een paar weken geleden stond er een stuk in de zaterdagkrant van Tubantia met een prachtig kaartje er bij. “Niet uit nood geboren”, een meteen al lachwekkende titel. Hoe moeten we het wel zien? Door de strot geduwd toch zeker, dat is wel de mildste conclusie die je kunt trekken.
Ik heb het stuk eerst maar eens even laten bezinken. Het zoveelste artikel over de afgeslankte vorm van de afslanking van het afgeslankte Waterrijk. Na er flink met de blokschaaf over te zijn geweest is dit het uiteindelijke resultaat.
Eigenlijk was ik het schrijven over dit onderwerp meer dan beu, maar afgelopen zaterdagmiddag beloofde ik een vriend om toch nog eens aan de bel te trekken.
Dit jaar tien woningen in de Parkbuurt. Dat is een heel mooi stukje grond zo achter het Meulenbelt. Mooie houtwallen en een fraaie wandellaan. Voor die tien huizen kiest men net het aantrekkelijkste stukje natuur uit. Waarvoor dank!
Over de noordelijke buurten met scholen wil ik het al helemaal niet hebben. Ze liggen dichter bij Hardenberg dan bij Almelo. Vanuit de Parkbuurt is het ook al snel zo’n drie kilometer naar het centrum. Hoezo compact en binding met de stad?
Dan naar de bevolking, want er zullen in die paar huisjes toch mensen moeten gaan wonen.
Onlangs werden uitkomsten van een panel, representatief voor onze stad, bekendgemaakt.
Het komt er op neer dat maar heel weinig Almeloërs de komende jaren willen verhuizen.
Geen animo en een wijk ergens in niemandsland. Niet uit nood geboren?
Op de grauwe, koude zaterdagnamiddag zag ik hem. Aan de overkant van de beek zat hij zeldzaam imposant op zo’n drie meter hoogte in een boom. Een zeer grote roofvogel, doodstil met een strenge trotse blik op mij gericht. Achter hem dat prachtige stukje grond waar binnenkort de eerste tien huizen moeten komen te staan.
Toen wist ik wat me te doen stond. Voor hem en vele andere dieren die in dit gebied leven wil ik nogmaals de noodklok luiden. Ik voelde me verplicht om hem te helpen en dan desnoods als enige nog eens aan de bel te trekken. Laat dit gebied ongemoeid.

Anne Jan Teunis