 |
|
Een paar weken geleden stond er een stuk in de zaterdagkrant van Tubantia met een prachtig kaartje er bij. “Niet uit nood geboren”, een meteen al lachwekkende titel. Hoe moeten we het wel zien? Door de strot geduwd toch zeker, dat is wel de mildste conclusie die je kunt trekken.
Ik heb het stuk eerst maar eens even laten bezinken. Het zoveelste artikel over de afgeslankte vorm van de afslanking van het afgeslankte Waterrijk. Na er flink met de blokschaaf over te zijn geweest is dit het uiteindelijke resultaat.
Eigenlijk was ik het schrijven over dit onderwerp meer dan beu, maar afgelopen zaterdagmiddag beloofde ik een vriend om toch nog eens aan de bel te trekken.
Dit jaar tien woningen in de Parkbuurt. Dat is een heel mooi stukje grond zo achter het Meulenbelt. Mooie houtwallen en een fraaie wandellaan. Voor die tien huizen kiest men net het aantrekkelijkste stukje natuur uit. Waarvoor dank!
Over de noordelijke buurten met scholen wil ik het al helemaal niet hebben. Ze liggen dichter bij Hardenberg dan bij Almelo. Vanuit de Parkbuurt is het ook al snel zo’n drie kilometer naar het centrum. Hoezo compact en binding met de stad?
Dan naar de bevolking, want er zullen in die paar huisjes toch mensen moeten gaan wonen.
Onlangs werden uitkomsten van een panel, representatief voor onze stad, bekendgemaakt.
Het komt er op neer dat maar heel weinig Almeloërs de komende jaren willen verhuizen.
Geen animo en een wijk ergens in niemandsland. Niet uit nood geboren?
Op de grauwe, koude zaterdagnamiddag zag ik hem. Aan de overkant van de beek zat hij zeldzaam imposant op zo’n drie meter hoogte in een boom. Een zeer grote roofvogel, doodstil met een strenge trotse blik op mij gericht. Achter hem dat prachtige stukje grond waar binnenkort de eerste tien huizen moeten komen te staan.
Toen wist ik wat me te doen stond. Voor hem en vele andere dieren die in dit gebied leven wil ik nogmaals de noodklok luiden. Ik voelde me verplicht om hem te helpen en dan desnoods als enige nog eens aan de bel te trekken. Laat dit gebied ongemoeid.
Anne Jan Teunis |
