|
|
De afgelopen dagen horen we nogal veel over het debacle van de SNS bank. Op het matje komen en onder toezicht van een toezichthouder die misschien zelf ook nog onder toezicht komt te staan. Directeuren met de noorderzon vertrokken, de zakken zeer goed gevuld met niet misselijke bonussen.
Men heeft weinig geleerd en vervalt in dezelfde fout. Torenhoog opgeblazen vastgoed, een luchtbel die wel uiteen moest spatten. Iedere leek voelt het aan, maar ach, zolang het goed gaat, moeten we ons geen zorgen maken voor de dag van morgen. Wanneer het dan werkelijk mis gaat, kunnen we elkaar altijd nog vol verbazing aankijken.
Groot, groter, grootst, daarin zoekt de moderne mens het. Verder, vaker, meer en extremer.
Maandagavond zat ik onder de schemerlamp met een boek. Over dit boek turend keek ik naar de salontafel, waarop op een bord zes kaarsen in een kring brandden. Daarvoor een donkergroene, halfvolle fles Merlot. Naast de fles het volle glas wijn met een dieprode kleur, waarin een zestal streepjes de vlammetjes weerspiegelden. Op m’n koptelefoon orchestral suite 4 van Bach.
Het boek was van Godfried Bomans en het verhaaltje ging over een stinkend rijke man die toch niet echt gelukkig was en bij het huis kwam waar hij z’n zorgeloze jeugd had doorgebracht. Hij mocht deze woning, die van een priester was, betrekken op voorwaarde dat hij een spreuk in de slaapkamer liet hangen.
Toen hij in het huis woonde zocht hij het geluk uit z’n jeugd en vond het niet. Hij maakte alles groter. Het huis zelf werd twee keer zo groot en ook de bedienden en het meubilair.
Op een dag sprak hij de oude priester en deze verwees hem naar de spreuk in de slaapkamer: “Het geluk ligt in ons.” Zo ver gezocht, terwijl het geluk heel dicht bij was. Hij had er overheen gekeken.
Ik combineerde dit verhaal met m’n eigen geluk in optima forma op de vierkante meter van dat moment en dacht aan de sneue types die altijd maar weer op winstbejag uitzijn.
Het was een wijs leermoment, zomaar aangeboden op een winteravond.
Anne Jan Teunis |
