Respect?

Zelden zo gefrustreerd uit een stadion gewandeld als afgelopen zaterdag na de door Heracles Almelo verloren thuiswedstrijd tegen Vitesse.
De nederlaag was op zich niet onverdiend te noemen. Vitesse heeft een goede ploeg en een fenomeen in het oermens Bony.
De frustratie zat hem in de meer dan belabberde arbitrage van de heer Higler. Dat leek nergens op. Fout op fout en talloze keren zaten we elkaar aan te kijken met blikken van: “Geloof jij dit?”
Twee uur later nam m’n frustratie nog toe bij het kijken naar de samenvatting, want men liet, zoals wel vaker gebeurt, een heel andere wedstrijd zien. Wat ik niet terugzag waren sowieso twee handsballen van Vitessespelers in het eigen strafschopgebied. Na afloop geen Peter Bosz of een speler van de thuisclub voor de camera. Alleen achteraf op HAFC.nl wat gesputter over de scheidsrechter en ook Thomas Bruns had enige kritiek.
De woede luwde wat, want ook bij andere wedstrijden werd wel weer het één en ander gemist door de heren arbiters. Een balletje achter de doellijn, een duwtje in het gezicht. Zo was er veel meer te klagen en wanneer dat over de hele linie plaatsvindt, heeft iedereen er evenveel last van en hebben we toch nog een eerlijke competitie.
Wat ik nooit zal begrijpen, vooropgesteld dat fluiten een erg moeilijk vak is, is dat meer dan 8000 mensen iets zien wat een scheidsrechter niet ziet en omgekeerd.
Scheidsrechters willen meer respect en kunnen dat ook krijgen, maar dat moeten ze ook deels verdienen door in elk geval minder te blunderen. Meer respect komt dan vanzelf.
M’n laatste brokje frustratie verdween na het bekijken van de samenvatting van Feijenoord-PSV. Prachtig om te zien en vooral te horen waren de schermutselingen na afloop van de wedstrijd in de catacomben van de Kuip. De oergeluiden deden me nog het meest denken aan die mooie natuurseries van de EO.
Communiceert de gemiddelde voetballer op deze manier? Een voorbeeld voor ons allen. Laat het circus vooral het circus blijven en ik kan me beter druk maken over andere zaken. Het blijft koetjesvoetbal. Relativerend is er van enige woede vrijwel geen sprake meer.

Anne Jan Teunis