Afgelopen week vielen me een aantal dingen op. In de eerste plaats werd ik op de wenken bediend met het positieve gevoel in Almelo tijdens grauwe, regenachtige dagen. En we hadden er weer één afgelopen maandag, waarop een troosteloze miezerregen op ons neerdaalde. Een groep robuuste, zwartbonte koeien stond te schuilen onder een groep bomen. Hun wit was vervallen tot grauwachtig geel en triester kon een maandag haast niet zijn.
Echter hieven andere dieren dit drukkende gevoel op in een andere wijk: de Ossenkoppelerhoek. Fietsend door deze wijk zag ik allerlei afbeeldingen van dieren langs de kant van de weg. Ach, wat wordt je daar vrolijk van! Later las ik dat er veel meer achter zat en dat er een prima sociaal idee aan ten grondslag lag. Zou het niet geweldig zijn om dit soort activiteiten in iedere wijk te gaan ontplooien? Het meest vrolijk word ik persoonlijk trouwens van die lachende bij. Ach ja, sommigen zullen dit misschien kinderachtig vinden, maar heel wat programma’s op de commerciëlen zijn vele malen kinderachtiger en vooral inhoudslozer.
Kortom een mooi initiatief en hopelijk vindt het in andere wijken navolging.
Maandag 4 oktober dierendag en dan denk ik toch even aan het uitpuilende dierenasiel Het Noordbroek. Er is nog veel werk aan de winkel voor wat het dierenwelzijn betreft. De bij had een vooruitziende blik en alle reden tot lachen. In Tubantia van afgelopen zaterdag lees ik namelijk dat de dierenvrienden Wilders en Rutte hervormingen willen doorvoeren die goed zijn voor hond, kat, kanarie, goudvis en konijn. Dierenmishandeling moet professioneel worden aangepakt. Het lijkt er op dat deze heren groen licht krijgen om hun kunsten te gaan vertonen. Laten we hopen dat ze het met de mensen even goed voorhebben als met de dieren.

Anne Jan Teunis.

In het Oostenrijkse Vorarlberg kun je zomaar op een door prachtige bloemen omgeven balkon belanden met uitzicht op een oplopende groene alpenwei met daarachter natuurlijk een schitterende besneeuwde bergtop. Je kunt zigzaggend door die wei lopen, zonder dat ook maar iemand hier iets van zegt. Pure vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt. Geen waarschuwingsborden met talloze regels.

Terug in Almelo zag ik ook een groen veld, omringd met de bekende palen voor hondenbezitters. Broodnodige instructies. Een klein veldje met minstens vier van die palen er om heen en oh wee als je hond hier iets doet wat niet door de beugel kan.
Wat een verschil tussen de alpenwei en dit veld. Nu is de vergelijking op velerlei gebied niet helemaal eerlijk, maar toch….
Ook qua schreeuwende reclame was er een wereld van verschil. De bewegende reclame komt op ringwegen welhaast je auto binnengewandeld. Je kunt er niet omheen en dat is natuurlijk ook de bedoeling. Zelfs op plekken waar je het niet verwacht, vindt men het nodig om reclame te maken. Aan de rand van een mooi laantje, volkomen misplaatst, een bord dat reclame maakt voor kinderopvang.
Het komt waarachtig nog zo ver dat we diep in het bos, midden op een bospad, opgezadeld zullen worden met reclame.

Nederland gaat nog eens kapot aan al die regels en wetten . Van de wieg tot het graf dient ons leven in protocollen te worden gezet. Deze dienen te worden nageleefd en daar is controle op. Er komt een moment dat je van pure moedeloosheid niet meer naar buiten gaat. “Met z’n allen op een kluit” is daar een grote oorzaak van. Hierdoor heb je wat meer regels nodig, maar het is veel te ver doorgeschoten.
Een kind fietst zigzaggend midden over een rustige weg en ik moet uitwijken. In plaats van kwaad te worden, zigzag ik gewoon ergens om hem heen. Een simpel momentje. Dit akkefietje werd nog simpeler opgelost. Vaker zouden veel zaken spontaan impulsief opgelost kunnen worden. Dan komt de broodnodige humor ook een beetje terug in het straatbeeld. De lontjes mogen best wat langer worden. Op zoek naar balans.

Anne Jan Teunis.

Hedenochtend had ik het genoegen om met de auto van Almelo naar Hengelo te gaan. Als fervent fietser blijft dit toch een spannende gebeurtenis. Dus maar goed op tijd de deur uit, want anders kom je nog te laat.
Welnu de koele cijfers: Over een afstand van ongeveer 20 km deed ik ruim een half uur. In dat half uur worstelde ik me met wisselend succes langs welgeteld 19 stoplichten. Meer dan genoeg reden voor mij om de auto in het vervolg zo veel mogelijk te laten staan.
Een aantal lichtpuntjes waren er gelukkig ook wel weer. Ten eerste de aangename temperatuur in de cockpit en ten tweede de mooie cd die opstond. Daardoor werd het onrustige, continue optrekken en remmen wat veraangenaamd.
Juist voordat ik toch nog gefrustreerd raakte en van m’n lontje steeds minder over was, keek ik naar links en zag tussen Zenderen en Borne een prachtige oranje lucht. Schapen in het weiland en een zwerm vogels die voor de oranje wolken langs vloog. Een mooie compensatie.

In een stukje over de vernieuwde Tubantia las ik dat Twente qua regio goed meekomt en dat beaam ik sinds vanochtend meteen. Gezien het aantal stoplichten en reclames langs de weg staan we ons mannetje tegenwoordig. Tevens wordt er gesproken over het grote saamhorigheidsgevoel, het authentieke karakter van Twente. Naoberschap enz. Laat dat dan nog maar mooi blijven bestaan.
Over authentiek gesproken. Afgelopen weekend zag ik beelden van het schansspringen op Eurosport. Ik wist wel dat de tijd vliegt, maar dat het nu al weer december is?????.
Sneeuw was er niet en de springers werden door twee aangelegde goten gelanceerd. Ze landden op een groene vlakte en dat kan gewoon in juli tegenwoordig. Daar heb ik toch een poosje over na moeten denken. Namaak en maakbaar. Sneeuwkanonnen, schaatsen op asfalt. Zo zijn er wel meer dingen die mensen persé altijd en overal willen doen. Wanneer dit dan op een natuurlijke wijze niet kan, verzint men wel iets. Winterwonderland in Almelo bij +11 graden. Op zich allemaal best leuk, maar tegelijkertijd een beetje sneu, want de authentieke sfeer ontbreekt vaak. Net dat belangrijke sausje over de bloemkool.

Anne Jan Teunis.

Het zijn redelijk alarmerende berichten die ik de laatste tijd in de kranten lees. Het begon allemaal nog vrij gunstig met de mededeling dat ons nieuwe kabinet goed zal zijn voor dieren. Op zich een loffelijk streven. Albert Schweitzer leert ons respect te hebben voor alle leven en het tot het uiterste te beschermen.
Wat minder blij ben ik met het feit dat het kabinet gaat bezuinigen op cultuur. Aan alle kanten zal behoorlijk gesneden worden en dat zal hoe dan ook verschraling opleveren.
“Henk en Ingrid houden niet van klassieke muziek.” Ik ben bang dat ze nog van veel meer zaken niet houden, maar in deze tijd van snijden krijgen in elk geval cultuur en natuur er vanzelfsprekend van langs. Immers alles draait om de economie en moet profijt opleveren. Tegenwoordig moet werkelijk alles in euro’s worden uitgedrukt. Tja, dan staan mensen die van welke vorm van kunst en cultuur dan ook houden wel heel erg zwak in de schoenen.
Toch ben ik van mening dat we niet zonder kunnen. Daarin werd ik gesterkt door de tweespraak in Tubantia van de heren van den Berg en de Jongh. Ze hebben het over de kaalslag in de kunst en motiveren hun afkeuring. Volgens de Jongh is het bedrag dat naar kunst gaat bovendien minder dan één procent van de rijksbegroting.

<< Tevens vond ik wat troost bij een nieuwe zender op de kabel, BravaNl. Daar mogen ze wat mij betreft meteen Bravo van maken, want ik was aangenaam verrast toen ik er naar keek. Je moet er natuurlijk wel snel bij zijn, want over een half jaar zal deze zender waarschijnlijk wel weer verdwenen zijn. Mensen zien nu eenmaal liever een vak met debielen die met een oranje pruik op klappen op commando, wanneer een kinderlijke vraag goed is beantwoord.
Het mag allemaal, maar laat ons alstublieft ook de hogere cultuurvormen. We bezitten bijvoorbeeld ’s werelds beste orkest, het Koninklijk Concertgebouworkest.
Wat me opviel en hoop geeft was de enorme beleving bij jong en oud tijdens een concert dat ik op Brava zag van een Venezolaans jeugdorkest. De mensen raakten welhaast in extase bij het zien en vooral natuurlijk horen van geweldige muziek. Op zo’n moment besef je ten diepste wat muziek en iedere vorm van kunst kan doen met mensen. Het verheft tot een hogere dimensie. Het maakt mensen beter en plaatst ze in dat opzicht boven alle dieren. Kunst is dus een middel om het volk te verheffen. Wanneer je ziet dat muziek ook jonge mensen zoveel doet, ben ik niet bang dat iedere vorm van kunst en cultuur ooit zal verdwijnen.
Almelo wil in 2011 al een expositie in de nieuwe kunsthal gaan houden. Gelukkig. De mens leeft niet bij brood alleen. Snijden is prima, maar kunst en cultuur zijn onmisbare ingrediënten in onze samenleving. Laten we dat blijven beseffen.

Anne Jan Teunis.

Zelf meegemaakt, dus zeer betrouwbaar en uit de eerste hand. Onlangs fietste ik vol goede moed naar m’n werk. Op nog geen 500 meter van m’n huis kwam ik de stadsbus tegen die af wilde slaan en mij voorrang moest verlenen. Maar ja, tegenwoordig ken je als fietser je plek en je knijpt voor de zekerheid alvast in de remmen. Een vrij weekend is mooi, maar tot ver na de Kerst in het ziekenhuis leek me minder aantrekkelijk.
Kortom, de chauffeur van de bus deed precies wat ik verwacht had: pal voor me langs met een behoorlijke vaart schoot hij de andere straat in. Rechtdoor op dezelfde weg gaat voor, maar hij dacht hier duidelijk anders over. Sterker nog, hij wist zeker dat hij in z’n recht stond, want hij keek stuurs recht vooruit en gunde me geen blik. Als een ware dictator met een hautaine blik desnoods het gepeupel vermorzelend.
Zelf reageerde ik niet, want het lontje was behoorlijk lang op dat moment.
Thuisgekomen heb ik wel meteen de kinderen voor de zoveelste keer gewaarschuwd tegen het gevaar van dit fenomeen. Al jaren noem ik het onding “de f…….bus”. Het rode gevaar komt tegenwoordig allang niet meer uit 053, maar scheurt dagelijks door onze stad.
Overdreven? Misschien een beetje. Echter reeds jarenlang maak ik vrij regelmatig mee dat je als fietser behoorlijk moet uitwijken. Ook van kinderen om me heen hoorde ik dat ze echt moesten uitwijken voor de bus om niet overreden te worden.
Waarom dit rijgedrag? Ik weet uiteraard dat alles en iedereen zich tegenwoordig dient te houden aan zeer, zeer strakke schema’s en dat de chauffeur er werkelijk alles aan zal doen om die schema’s ook daadwerkelijk te halen, desnoods ten koste van een paar zwaargewonden. Er ligt een behoorlijke druk op hem/haar en je zal je trein maar missen door een buschauffeur die voor een overstekend kind stopt!
Verder zie ik natuurlijk zelf ook vaak irritante schoolkinderen die de volle breedte van de weg gebruiken om met een slakkengangetje naar huis te fietsen. Niet goed voor de lontjes van de chauffeur.
Tot slot het imago. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat een chauffeur een glimmend mes in z’n lichaam ziet verdwijnen, nadat hij iemand ergens op aangesproken heeft?
Ik ben dus best bereid om de zaak van twee kanten te bekijken, maar kies toch uiteindelijk voor de kwetsbare kindjes. Zij mogen wel wat extra bescherming genieten te midden van het almaar drukker wordende verkeer. Een aanrijding met een bus komt hard aan. Misschien moet ook hier de druk er wat af gehaald worden. Dan kom je maar ergens een paar minuten later. Zou dat echt een grotere ramp zijn dan een overreden kind?

Anne Jan Teunis.

ALMELO – Projectontwikkelaar van der Looy heeft Almelo weer te grazen. In de jaren negentig kocht van der Looy de grond tussen het stationsplein en de Haven NZ van de gemeente Almelo om er woningen en kantoren te realiseren. Het plan dat werd ontworpen was het toenmalige college van B&W niet ambitieus genoeg en vooral ex- wethouder van stadsvernieuwing Anthon Sjoers (CDA) trok er aan om een nieuw bouwplan van de grond te krijgen. 
Om dat te kunnen, werd de grond van Van der Looy terug gekocht waarna in de krochten van het stadhuis een concept werd bedacht dat Almelo internationaal op de kaart moest zetten.
Hoge schuine torens (afb.1) hellend over het weer uit te graven kanaal dat was het idee.
De grond werd met verlies weer aan van der Looy verkocht zodat hij het kon gaan bouwen, maar toen begon een vertragingstactiek van jaren.
Uiteindelijk werden de hellende torens rechte torens (afb. 2) omdat het te duur werd en werd een streep gezet onder de P-kelder omdat de ondergrond minder geschikt zou zijn en de extra kosten de pan uit zouden rijzen. Vervolgens kwam de ‘crisis’ en werd het bouwplan moeilijk te financieren. Een ontwikkelingshypotheek was al op de grond genomen maar van der Looy hoefde pas de koopsom en de bouwleges aan de gemeente te betalen als de eerste spade de grond in ging, zo was met Sjoers contractueel overeengekomen.
Rijkssubsidie en provinciale subsidie was niet genoeg om van der Looy te bewegen voor de deadline van 1 juli jl. met de bouw te beginnen. Uiteindelijk trok hij de stekker uit het plan maar was hij wel juridisch eigenaar van de grond zonder een cent te hebben betaald en bungelde de gemeente opnieuw als een marionet aan een touwtje.
De VVD had een jaar eerder al gepoogd de bouw van Fortezza los te trekken door het idee te lanceren om in Fortezza ook het stadhuis onder te brengen. Het voorstel werd door de CDA/PvdA coalitie afgeschoten want volgens Sjoers was toen de start van de bouw van Fortezza nog nooit zo dichtbij.
De hautaine houding van de coalitiepartners werd bij de raadsverkiezing in maart flink afgestraft waardoor de VVD kon toetreden tot het nieuwe college. Vooral ook omdat leidsman Gerrit van Woudenbergh scherp ageerde tegen het ‘glaspaleis’ dat aan de markt moest gaan verschijnen.
De gemeente staat echter door alle aangegane verplichtingen financieel op de rand van de afgrond en het al jaren braakliggende terrein van Fortezza dreigde nog tot in lengte van jaren braak te blijven liggen. Het basisidee van de VVD - een stadhuis op de plek van Fortezza - werd opnieuw ingebracht binnen het college van B&W, zij het versoberd.
De onderhandelingen werden dus met van der Looy geopend om de grond juridisch weer in bezit te krijgen en opnieuw moet de gemeente bloeden door er in de nu beoogde deal opnieuw 1,5 miljoen euro bij in te schieten.
Als extra beloning krijgt van der Looy ook nog eens het recht om in de binnenstad 77 appartementen te mogen bouwen.
Snapt u het nog?
Ik niet!

Marcel Hubers