Eenzaam en alleen staat hij daar in het rommelige landschap. Solidair, maar solitair. Op gepaste afstand zoemen meerdere keren per dag auto’s voorbij. Een enkeling kijkt in het voorbijgaan weleens opzij om te constateren dat er een boom staat, maar in een fractie van een seconde verdrinkt de persoon alweer in z’n overvolle agenda.
Het leven van alledag schijnt volledig aan de boom voorbij te gaan. Mocht hij onverhoopt omvallen of mocht een of andere onverlaat het in z’n bolle hoofd krijgen om hem radicaal om te zagen: niemand heeft het in de gaten. Geen haan die er naar kraait.
De roepende in de woestijn: genegeerd en angstvallig op afstand gehouden. Als een melaatse staat hij daar, eenzaam en verdrietig, omdat z’n signaal wel verzonden wordt, maar sporadisch ontvangen.
Wat voel ik me vaak verwant met die boom, zo mooi gefotografeerd in Tubantia van afgelopen donderdag. Het artikel heet: “Visie over huizen die niet komen.” Wederom wordt aangetoond dat bouwen in het buitengebied van Almelo totaal onnodig is. De gemeenteraad houdt echter halsstarrig de oogkleppen op.
Met mij zijn er een aantal roependen in de woestijn, waaronder zeker de mensen van de stichting NAT, die al jarenlang deze veel te hoog gegrepen plannen van de gemeente naar de prullenbak verwijzen, dit uitstekend beargumenteren en bovendien alternatieven bieden. Maar ja, er luistert nu eenmaal niemand naar die paar roependen in de woestijn.
Onderhand vraag ik me af met hoeveel schelle hoorns we deze boodschap de Almelose raad in de oren moeten blazen, voordat het kwartje eindelijk zal vallen.
De roependen in de woestijn blijven tot de laatste snik hun mening verkondigen, want het is en blijft hun diepste overtuiging: inbreiding en handen af van het buitengebied!

Anne Jan Teunis

< In Leenderstrijp worden solitaire landschapsbomen geadopteerd door vrijwilligers
 

Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken of ik mijn belasting voor 2012 nog wel kan betalen. Mijn financiële positie is door de crisis en de bezuinigingsdrift zeer onoverzichtelijk geworden.

Door de vele verschillende wetten en belastingen ben ik inmiddels zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewoond, uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet waar ik aan toe ben, hoe ik moet zijn en of ik er nog wel ben. Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor: Milieubelasting, Inkomstenbelasting, Vennootschapsbelasting, BTW, BPM, Precariobelasting, Loon -belasting, Onroerendgoedbelasting, Overdrachtsbelasting, Staatsbelasting, Straatbelasting, Rioolbelasting, Grondbelasting, Wegenbelasting, Verzekerings-belasting,

Lees verder…
 

Het Almelose college van B&W wil het beheer van vijf wijkcentra aanbesteden omdat dit volgens het college van B&W geen gemeentelijke kerntaak meer is. Sinds 2006 is de gemeente druk doende geweest om alle wijkcentra onder stedelijk beheer te krijgen en stichtingsbesturen naar haar hand te zetten. Bij een vijftal wijkcentra is dat in der loop der jaren gelukt. Bij wijkcentrum De Schelf ging dat zelfs gepaard met een faillissement omdat de gemeente het onwillige bestuur ‘droog’ legde door van de een op de andere dag de subsidiekraan dicht te draaien. Verantwoordelijk wethouder Theo Schouten kocht vervolgens de inventaris voor een ‘prikkie’ van de curator.
Onder regie van ‘boven’ werden vervolgens in de overgenomen wijkcentra ‘werkzoekenden’ met behoud van uitkering uit de kaartenbak gedetacheerd als uitvoerende krachten in vooral de horecapoot van de wijkcentra. Daarvoor ging het college van B&W zelfs de grootste schijnbeheerconstructie van Nederland aan door de wettelijk vereiste eisen in het kader van de drank en horecawet door de provincie op eigen naam te laten zetten. Het college op papier als kroegbaas. Een ondernemer had in een vergelijkbare situatie al lang het loodje gelegd en zou gedwongen zijn om te sluiten.

Enige jaren geleden, werd ook gepoogd om wijkcentrum ’t Veurbrook onder gemeentelijke regie te brengen. Het leidde tot spanningen tussen het stichtingsbestuur en Scoop die in opdracht van de gemeente wijkactiviteiten ontwikkelde. Scoop ging zich zelfs dermate als heer en meester gedragen in ’t Veurbrook dat de emmer bij het stichtingsbestuur overliep. Bestuurder en oud- PvdA raadslid Hennie Nijhuis verwisselde hoogstpersoonlijk de sloten, zodat de Scoop-medewerkers geen toegang meer hadden tot het gebouw.
Nijhuis toog ook naar het gemeentehuis waar hij de wethouders Mieke Kuik en Theo Schouten de wacht aanzegde. Dat kon hij doen, omdat Nijhuis een grote achterban heeft binnen de PvdA. Dat bleek daarna ook, toen de fractie op de rem ging staan bij het onvrijwillig overnemen van het beheer van stichtingsbesturen.

Nu dan een taakstelling om twee euroton te bezuinigen op het Stedelijk Beheer waar de vijf gemeentelijke wijkcentra onder vallen. Het college van B&W beschouwt het beheer van de wijkcentra plotsklaps niet meer als kerntaak en heeft Eureka een oplossing gevonden om het beheer via een aanbesteding op afstand te zetten.
Iedereen kan daar op inschrijven zo luidt de uitleg. Scoop, Soweco, ondernemers, beveiligingsbedrijven, et cetera. Maar dan wel onder nader omschreven voorwaarden van de gemeente. Geldt dat dan alleen voor die vijf wijkcentra die nu onder het Stedelijk Beheer vallen?

Nee, zo blijkt. Wethouder Mieke Kuik gaat opnieuw het gevecht aan met partijgenoot Hennie Nijhuis. Het college wil namelijk invloed in de samenstelling van het stichtingsbestuur 't Veurbrook en blijkt bereidt dat af te dwingen. Volgens B&W en haar ambtenaren moet het huidige stichtingsbestuur namelijk de statuten laten wijzigen.
E.e.a. werd besproken met ambtenaren op basis van een gedateerde gemeentelijke nota uit 2000. De ambtenaren maakten zoals gebruikelijk een verslag van de bijeenkomst. Alleen na de laatste keer had het stichtingsbestuur de indruk bij een geheel andere vergadering te hebben gezeten dan het verslag weergaf. Waar hebben we dat toch vaker gehoord?
Vanavond daarom een nieuw gesprek tussen het stichtingsbestuur en de gemeente. Deze keer is wethouder Kuik er ook bij. Het stichtingsbestuur heeft echter gevraagd of de juridische adviseur van het bestuur daarbij aanwezig mocht zijn. U begrijpt het al, afgewezen!

Dat moet je ook nooit vooraf vragen, maar gewoon doen. Laat de wethouder dan maar boos weglopen. De afwijzing is namelijk in strijdt met de Algemene Wet Bestuursrecht Art. 2:1 Awb
De weigering door het college van B&W om een adviseur de vergadering te laten bijwonen, moet nu nader gemotiveerd worden door het college van B&W en daartegen is dan weer een afzonderlijke beroepsprocedure mogelijk. Zo worden in Almelo dus de burgers op kosten gejaagd!

Toch hebben we nog een tip voor het stichtingsbestuur van ’t Veurbrook. Het hele gesprek opnemen en later woordelijk op schrift zetten. Desnoods stiekem!
Zeg niet dat dit niet mag, want u heeft ongelijk. De nationale ombudsman heeft namelijk onlangs uitgesproken, dat burgers in conflict met overheden of semi-overheden als het UWV, gesprekken mogen opnemen als die overheden weigeren om juridische adviseurs en/of getuigen bij het gesprek aanwezig te laten zijn. ’t Is maar dat u dat even weet!

‘Fijnslijper’
 

Bastiaan Ragas (foto) zegt het treffend in het blad van Natuurmonumenten: “ We leven met 17 miljoen mensen op een heel klein stukje aarde. Daarom moeten we heel zuinig zijn op de natuurgebieden die we hebben en ze niet, nu het economisch even tegen zit, overleveren aan het geld.”
Aan de noordrand van de stad zie ik op een avond onder andere twee koolmeesjes die van tak tot tak huppen en elkaar nauwlettend in de gaten houden. Steeds tweetallen eenden die met veel lawaai opvliegen en hun vliegkunsten vertonen. Twee dartelende vogeltjes die hoog in het melkwitte zwerk de vrijheid symboliseren.
Daarnaast waren er uiteraard ook de eenlingen, zoals een reiger, een roofvogel, een kwartel die met spartelende pootjes wegzwemt, een zwaluw die zeker nu nog geen zomer maakt en een kloppende specht, terwijl dreigende wolken voorbijschoven. Wat is de natuur ten noorden van Almelo nog mooi en wat valt er veel te zien.
Meewarig dacht ik aan de beleidsmakers van de gemeente. Altijd maar op een kruispunt van wegen. Kiezen we de brede weg tot verderf of de smalle weg die naar het geluk leidt? Een nieuw stadhuis of het huidige stadhuis verbouwen? Waterrijk afblazen of gedeeltelijk realiseren?
Leven is keuzes maken en tegenwoordig moet je al blij zijn wanneer je slechts uit twee mogelijkheden dient te kiezen. Ik wens het college veel wijsheid in deze moeilijke tijden, waarin het voor belangrijke keuzes staat. Het tekort van de gemeente is 20 miljoen. Ik hoop dat het verstand zal zegevieren en dat men ondanks het niet malse tekort beseft dat natuur- en cultuurwaarden heel erg belangrijk zijn en vooral niet in geld zijn uit te drukken. Deze waarden zijn vaak voor mensen meer waard dan welk bedrag dan ook. Behouden is zo belangrijk. Bovendien zou totale verstening op den duur veel duurder uitpakken.

Anne Jan Teunis