 |
|
Eenzaam en alleen staat hij daar in het rommelige landschap. Solidair, maar solitair. Op gepaste afstand zoemen meerdere keren per dag auto’s voorbij. Een enkeling kijkt in het voorbijgaan weleens opzij om te constateren dat er een boom staat, maar in een fractie van een seconde verdrinkt de persoon alweer in z’n overvolle agenda.
Het leven van alledag schijnt volledig aan de boom voorbij te gaan. Mocht hij onverhoopt omvallen of mocht een of andere onverlaat het in z’n bolle hoofd krijgen om hem radicaal om te zagen: niemand heeft het in de gaten. Geen haan die er naar kraait.
De roepende in de woestijn: genegeerd en angstvallig op afstand gehouden. Als een melaatse staat hij daar, eenzaam en verdrietig, omdat z’n signaal wel verzonden wordt, maar sporadisch ontvangen.
Wat voel ik me vaak verwant met die boom, zo mooi gefotografeerd in Tubantia van afgelopen donderdag. Het artikel heet: “Visie over huizen die niet komen.” Wederom wordt aangetoond dat bouwen in het buitengebied van Almelo totaal onnodig is. De gemeenteraad houdt echter halsstarrig de oogkleppen op.
Met mij zijn er een aantal roependen in de woestijn, waaronder zeker de mensen van de stichting NAT, die al jarenlang deze veel te hoog gegrepen plannen van de gemeente naar de prullenbak verwijzen, dit uitstekend beargumenteren en bovendien alternatieven bieden. Maar ja, er luistert nu eenmaal niemand naar die paar roependen in de woestijn.
Onderhand vraag ik me af met hoeveel schelle hoorns we deze boodschap de Almelose raad in de oren moeten blazen, voordat het kwartje eindelijk zal vallen.
De roependen in de woestijn blijven tot de laatste snik hun mening verkondigen, want het is en blijft hun diepste overtuiging: inbreiding en handen af van het buitengebied!
Anne Jan Teunis
< In Leenderstrijp worden solitaire landschapsbomen geadopteerd door vrijwilligers
|
