 |
|
Bastiaan Ragas (foto) zegt het treffend in het blad van Natuurmonumenten: “ We leven met 17 miljoen mensen op een heel klein stukje aarde. Daarom moeten we heel zuinig zijn op de natuurgebieden die we hebben en ze niet, nu het economisch even tegen zit, overleveren aan het geld.”
Aan de noordrand van de stad zie ik op een avond onder andere twee koolmeesjes die van tak tot tak huppen en elkaar nauwlettend in de gaten houden. Steeds tweetallen eenden die met veel lawaai opvliegen en hun vliegkunsten vertonen. Twee dartelende vogeltjes die hoog in het melkwitte zwerk de vrijheid symboliseren.
Daarnaast waren er uiteraard ook de eenlingen, zoals een reiger, een roofvogel, een kwartel die met spartelende pootjes wegzwemt, een zwaluw die zeker nu nog geen zomer maakt en een kloppende specht, terwijl dreigende wolken voorbijschoven. Wat is de natuur ten noorden van Almelo nog mooi en wat valt er veel te zien.
Meewarig dacht ik aan de beleidsmakers van de gemeente. Altijd maar op een kruispunt van wegen. Kiezen we de brede weg tot verderf of de smalle weg die naar het geluk leidt? Een nieuw stadhuis of het huidige stadhuis verbouwen? Waterrijk afblazen of gedeeltelijk realiseren?
Leven is keuzes maken en tegenwoordig moet je al blij zijn wanneer je slechts uit twee mogelijkheden dient te kiezen. Ik wens het college veel wijsheid in deze moeilijke tijden, waarin het voor belangrijke keuzes staat. Het tekort van de gemeente is 20 miljoen. Ik hoop dat het verstand zal zegevieren en dat men ondanks het niet malse tekort beseft dat natuur- en cultuurwaarden heel erg belangrijk zijn en vooral niet in geld zijn uit te drukken. Deze waarden zijn vaak voor mensen meer waard dan welk bedrag dan ook. Behouden is zo belangrijk. Bovendien zou totale verstening op den duur veel duurder uitpakken.
Anne Jan Teunis |
