Binnen de KNVB wordt heel wat gesteggeld om de teloorgang van ons nationale elftal om te buigen in een inhaalrace voor een betere plek op de internationale FIFA-ranking.
Je ontkomt er dan als beleidsbepalers niet aan om naar oorzaken te zoeken in de hoop met een beleidsombuiging het verloren gegane terrein te herwinnen.

Kunstgras wordt als een van de oorzaken gezien. Enorme bullshit want nagenoeg alle grote topclubs op deze aardkloot hebben trainingsvelden met kunstgras of hybride-gras, maar ook het geld en kennis om speelvelden met natuurgras optimaal te laten groeien en te prepareren.

Een andere kritiek is de samenstelling van de eredivisie met 18 clubs waarbij steevast de vaste top 3 bestaat uit Ajax, PSV en Feyenoord en soms AZ . ‘Het aantal moet terug naar 16 clubs’, zeggen de betweters. De toppers zouden dan een onderlinge nacompetitie spelen en daardoor meer ‘weerstand’ ervaren. De gedachte daarbij is dat dan het niveau beter zou worden en meer concurrerend zou zijn met het niveau van de landen die ons op de  FIFA-ranking voorbij zijn gestreefd. Een blik op die competities leert echter dat er geen enkele uit 16 clubs bestaat en dat ook in die topcompetities de koploper enorm op afstand staat net zoals in Nederland. Opnieuw dus bullshit. 

Maar wat is dan wel de oorzaak van het wegzakken op de FIFA-ranking?
Nou, gewoon een periode van minder talenten bijvoorbeeld of het steeds meer rammelen met de geldbuidel door de clubs in het buitenland. Spelers op het tweede niveau verdienen er meer dan hier in de eredivisie. Landen als Denemarken en Noorwegen kunnen daar al jaren over meepraten.
Nee, ook geld, of liever gebrek aan geld, is niet alleen de oorzaak. Wat mijns inziens ook hoog scoort, zijn de randverschijnselen van onze voetbalverzorgingsstaat. Talenten worden al vroeg in de watten gelegd en kunnen te vroeg hun zakken vullen in het buitenland. Teveel beschermd ook in trainingsarbeid. De Nederlandse trainers die in de huidige toplanden hebben gewerkt, beamen dat allemaal.
Onze talenten zouden zich bij hun club feitelijk het snot voor de ogen moeten trainen, net zoals  onze schaatsers, hockeyers (sters) en handbalsters dat doen voor veel minder geld. De voetbaldames zijn die weg al ingeslagen!

Een toptrainer/teambuilder bij de KNVB doet dan de rest. Daar hebben we bij de bond geen technisch directeur voor nodig. Die cultuurbewaker moet juist bij elke club zitten!

‘Fijnslijper’

Vanavond ben ik even bij het door Tubantia en Radio Almelo, pardon AAFM, georganiseerde 3e debat ‘Stemmingmakerij’ geweest als aanloop naar de gemeenteraadsverkiezing op 21 maart. Lekker in de kroeg met een pint erbij. Dus de jas maar aangetrokken om te horen wat de lijsttrekkers en woordvoerders van 15 partijen te vertellen hadden. De PVV bleek het bij haar eerste mededinging naar raadszetels in Almelo te laten afweten, maar ja, dat deed de 'kopman' bij regeringsverantwoordelijkheid ook al eens. In deze geen verrassing.

Aan het begin van de debatersavond werd nog even nutteloos getracht het ‘voetvolk’ bij de les te houden. Natuurlijk werd ook geprobeerd elkaar de loef af te steken. Zo vroeg de voorman van de liberalen zich af of de voorman van de Almelose evenknie van de PVV (PVA dus) eigenlijk wel wist wat een kunstwerk was toen het over cultuur ging. Het was ook wel een schot in open doel, want de PVA’er in kwestie noemde oude geveltjes en een door de gemeente verpatste oude ophaalbrug ook kunstwerken om juist zuinig op te zijn. Subsidie voor het plaatselijke theater hoefde dan weer niet volgens de PVA’er, terwijl de gemeente juist het goedkoopst uit is van alle met Almelo vergelijkbare steden met een theater. De stad was in ruim 18 jaar in totaal dus dik 20 miljoen harde guldens goedkoper uit dan wanneer de gemeente zelf de exploitatie had behouden van het vroegere De Hagen.

De wijkcentra was ook zo’n onderwerp. De een vindt dat ze dicht kunnen, de ander dat ze juist vanwege de sociale wijkfunctie open moeten blijven en zelfs vindt een woordvoerster dat er juist meer in wijkcentra geïnvesteerd moet worden.
Ik geef het toe, de in Apeldoornse handen zijnde exploitatie van de wijkhuizen kost een smak geld. Maar dat dan alleen omdat de vrijwilligers na decennia min of meer de laan werden uitgestuurd mede door die partij die nu meer wil investeren. Dit alles zodat de kaartenbak van de sociale dienst tijdelijk iets geledigd kon worden. Naast werkervaringsplekken leverde dat ook wat Haagse subsidie op maar vaste banen kwamen er niet uit voort!
Het kan dus anders en het moet dus anders, want nu zijn de wijkcentra vooral plekken om ruimte commercieel te verhuren. Hoe anders? Daar kwam op deze avond geen duidelijk beeld uit.

In de kroeg werd er dus amper geluisterd en was het geroezemoes overheersend. Rest het nut van het debat voor de radioluisteraar zou je dan denken. Nou ja, de lokale omroepdirecteur zat per toeval in de trein huiswaarts en dus werd ‘stemmingmakerij’ gevolgd. Bij aankomst in de kroeg was zijn commentaar allerminst juichend. ‘Ik heb uit schaamte het geluid zo zacht gezet dat niemand in de trein kon meeluisteren. Wat zouden ze anders niet van dat niveau (debaters) moeten denken?’

Rest mij een Amen!

‘Fijnslijper’

Het laaggelegen Almelo midden in Twente  in het verleden bij een beetje hemelwater al snel natte voeten, blijft dankzij  De Doorbraak, een watergang, bespaart van al het overtollig water.
Tegelijkertijd wordt De Doorbraak een juweeltje van natuur. Een 14 km lang zilveren lint dat door het platteland tussen de Twentse en Sallandse Heuvelrug  heen slingert. Maakbare natuur!  Een ecologische verbindingszone, waarin de rietgors, het oranjetipje,de das, de kikker en de reiger zich wonderwel thuis voelen.

Hoe mooi ook het verhaal in de Marke in Wierden door de projectleider van het Waterschap  over de aanleg en natuurlijke ontwikkeling van De Doorbraak, toch wrikt er iets. Waar blijft het ecologisch boeren met het herstel van het befaamde Twentse coulissenlandschap? Een enkele sjoemelboer met kalverliefde licht de hand met mest - en melkquota. Saaie weilanden stikvol stikstof, een deken van mest, een rampzalige terugval van insecten, uitgedunde  houtwallen, onafgebroken maaien.

Kieviten, tureluurs, grutto's, patrijzen, leeuweriken legden het loodje en de prachtige triller van de wulp ijlt nog na in mijn herinnering.

"Topboeren" noemt de Twentse CDA- politica Annie Schreier-Perik het    grootschalig agrarisch ondernemen. Maar het is een sterfhuisconstructie!

Terug naar het evenwicht in de natuur. Lang leve de ecologische boer en de terugkomst van de grutto!


Paul Bults

Fotoreportage (1 foto's)...

Het lichaam is volgens artikel 11 van de Grondwet onaantastbaar. Zonder uw toestemming mag een arts u niet behandelen, een kapper u niet knippen en zo zijn er vele voorbeelden op te schrijven. Bovendien is artikel 11 ook geborgd via de Venice Commission van de Raad van Europa dat al dit soort wetgevingen en jurisprudentie van vele landen via een database toegankelijk maakt.

Nationaal is artikel 11 verwant aan artikel 10, zijnde de wet op de privacy. De Nederlandse staat maakt echter steeds vaker uitzonderingen op deze wetgevingen die het individu moeten beschermen. Meer en meer tappen van telefoon en internet is daar een voorbeeld van bij artikel 10.

De bescherming van de onaantastbaarheid van het lichaam volgens artikel 11 komt ook meer in verval. Het fouilleren door de politie was al een uitzondering bij verdachte omstandigheden, maar daar komt met de invoering van de donorwet in 2020 nog een uitzondering bij.
Zowel eerder de Tweede Kamer als vandaag de Eerste Kamer hebben nipt ingestemd met de wetswijziging waarbij iedere burger in dit land wordt beschouwd als donor.
Patiënten die een nieuwe nier of hart nodig hebben, juichen de wetgeving toe en uiteraard ook hun naasten. De nieuwe donorwet moet de wachtlijsten verkorten, zo is het uitgangspunt van deze wet waarover 8 jaar gestreden werd in politiek Den Haag.
Onze volksvertegenwoordigers mochten zelf hun geweten laten spreken zonder partijdiscipline. In zoverre is de stemmingsuitslag van bijvoorbeeld de senatoren met 38 voor en 36 tegen een democratische uitslag. Maar toch, een wetgeving waarbij de onaantastbaarheid van het menselijk lichaam op het spel staat, verdient meer overtuiging.
Temeer omdat al die discussies geleid hebben tot een zwak compromis waarbij de familie van een potentiële donor alsnog de mogelijkheid tot donatie van een lichaamsdeel van hun dierbare kan tegenhouden.
Tot nu kon een potentiële donor dat vrijwillig laten registreren met een donorcodicil en hadden de naasten geen invloed op iemands laatste wil.
Het wordt er feitelijk niet duidelijker op nu iedereen een potentiële donor wordt bij wet. Bovendien voelt dat ook niet goed. Niet voor de potentiële donor maar ook niet voor zijn of haar familie.
Het kan haast niet anders dat velen zich nu zullen laten registreren dat men juist geen donor wil zijn. Al was het maar om de familie niet met een dringend vraagstuk te laten zitten bij overlijden.

Bovendien is lang niet iedereen geschikt als donor. En ook gaan de meesten niet in het ziekenhuis dood maar thuis. Meestal duurt dan een transport naar het ziekenhuis te lang om nog als donor te kunnen bijdragen. Bovendien is de wet op de lijkbezorging dan een belemmering. In medische kringen heeft men juist voorkeur voor verkeersslachtoffers die met assistentie van een trauma-arts zwaar gewond zijn binnen gebracht, maar het uiteindelijk niet overleven. Het stervensproces wordt dan onder medisch toezicht begeleid waarbij veel meer essentiële lichaamsdelen als weefsels, nier, lever, hart en netvlies, kunnen worden benut voor transplantatie.

Er moet nog een hele campagne op touw worden gezet om de burgers goed te informeren over de nieuwe donorwet. Invoering van de wet duurt derhalve tot 2020.
Misschien dat de regering dit nog maar eens alle vele haken en ogen moet overwegen, juist omdat het principe van onaantastbaarheid van het lichaam geweld wordt aangedaan!

‘Fijnslijper’

Lees de informatie van de Rijksoverheid over de nieuwe donorwet.
en
https://nos.nl/artikel/2217153-na-aannemen-donorwet-ruim-30-000-nieuwe-nee-registraties.html

De Twentse kiezer voelt zich over het algemeen slecht vertegenwoordigd door de lokale politici. Hengelo is daarbij koploper in Twente op de voet gevolgd door Almelo en Haaksbergen, blijkt uit onderzoek van Tubantia. De veranderende verwerking van huishoudelijk afval blijkt tot de meeste onvrede te leiden. Liefst 69 procent van de burgers klaagt daarover. De wettelijke taak van gemeenten wordt in een stijgend aantal Twentse steden uitbesteed aan Twente Milieu en dat zette de verandering in werking door afval steeds meer aan de bron te laten scheiden. Milieueilanden in de wijken was het toverwoord om het door de burger te scheiden afval te kunnen storten. Als extra pressiemiddel wordt het principe van de ‘vervuiler’ betaalt (diftar) ingevoerd middels het hanteren van gedifferentieerde tarieven. Alsof de burger iets kan doen aan de soms onzinnige verpakkingscultuur van de bedrijven. Hengelo loopt daarbij voorop omdat sinds 1 januari ook het restafval moet worden gestort in de ondergrondse containers van het milieueiland. Ook Wierden voerde dit jaar diftar in. Wakkere burgers hebben inmiddels de huurcontainer voor ‘bedrijfsafval’ ontdekt. Gezamenlijk loont dat ondanks de jaarlijkse gemeentelijke basisheffing. Verder geen gezeur, alles kan er in. Het mag niet, maar ja!
Scheiden moet volgens de beleidsmakers om het restafval terug te willen dringen naar 50 km per persoon op jaarbasis. De idealen van de Twentse beleidsmakers zijn hoog, erg hoog. Landelijk ligt de gestelde norm op 100 kg restafval per persoon per jaar. Maar daar hebben de Twentse bestuurders en uitvoeringsvehikel Twente Milieu geen boodschap aan. Zo lijkt het.

In Almelo trok het lokale BBA onder aanvoering van Louis Kampman, nu gefuseerd tot Lokaal Almelo Samen (LAS) vier jaar geleden flink aan de bel over de inzameling waarbij burgers meer en meer tot ‘scheidingsarbeid’ worden gedwongen. Dat leverde drie raadszetels op. Sindsdien is men in Almelo niet meer haantje de voorste om de beleidsvoornemens er kostte wat het kost door te drukken. Het beleid ontwikkelt zich in Twente nu op verschillende snelheden. In Almelo wordt papier, gft en restafval nog steeds opgehaald door Twente Milieu in 2 wekelijkse ophaalrondes. Glas en plastics brengt de burger naar het milieueiland in de buurt, maar dat bestond al langer. In Almelo komt er zelfs een inzamelbak voor plastic en verpakkingen bij aan huis. Volgens de verantwoordelijk wethouder komt dat het scheiden ten goede.

Maar waar moet al dat kunststofverpakkingsmateriaal naar toe?
China, ’s werelds grootste recyclingafnemer,  heeft per augustus 2017 de voorschriften zo aangescherpt dat inzamelaars/exporteurs het ’spul’ niet meer kwijt kunnen. De loodsen in Europa liggen overvol. Van het beetje dat China nog binnen komt, eindigt het meeste in de verbrandingsovens omdat partijen worden afgekeurd. De nota volgens nacalculatie is derhalve enorm. Ook de invoering van de nieuwe Otto voor verpakkingsmateriaal in Almelo is niet goedkoop en kost ruim 6 euroton, zo’n 200 euro per woning. Almelo rekent zich nog rijk met de al jaren dalende subsidie op inzameling van verpakkingsmateriaal. Oppositiepartij LAS waarschuwde er voor dat de wal het schip zou keren en verpakkingsmateriaal uiteindelijk toch in de verbrandingsovens in Nederland eindigt. Dit omdat het sorteerwerk van de burger veel minder recyclebare kunststoffen oplevert dan bij machinale sortering. Kortom het besef dat op papier geschreven idealen nog niet haalbaar zijn zonder investeren in machinale scheiding, is nog niet raadsbreed doorgedrongen.   
De Twentse beleidsvertegenwoordigers van meestal landelijke partijen hebben kennelijk moeite om de realiteit in te schatten. Dat geldt ook ten aanzien van de klachten uit de burgerij die zich meer en meer ergeren aan illegale stort in het buitengebied en bij milieueilanden. Ook dat kost de nodige pecunia.

Een andere afvalverwerker van de Twentse gemeenten is Twence in Hengelo. Restafval wordt er summier gescheiden en het meeste verdwijnt in de verbrandingsoven. Bij Twence klaagt men over een te laag calorisch gehalte en zo verdwijnt ook afvalhout in de ovens om warmte en energie aan de omliggende bedrijven te kunnen leveren. Twence keert jaarlijks winstaandeel uit aan de Twentse gemeenten. Dat doet ook Twente Milieu aan haar aandeelhoudende gemeenten. Die winst niet of slechts deels in mindering gebracht op de jaarlijkse afvalstoffenheffing die burgers jaarlijks wordt opgelegd.   
   
‘Fijnslijper’