Veel polls waren er op losgelaten. De VVD zoveel zetels, de PvdA zoveel verlies, enz. Maurice de Hond heeft schijnbaar te veel aan een bot geknabbeld gezien zijn foute voorspelling. CDA is, zoals verwacht, de grootste verliezer. Ze hadden Balkenende het laatste deel van Harry Potter niet moeten laten spelen. Misschien had Verhagen het als James Bond beter gedaan. Nee, dan GroenLinks fractieleider Femke Halsema. Ze behaalt zomaar drie zetels winst met haar aangeleerde bekakte accent. Bijna VVD waardig zoals ze praat. Dat niet alleen, sorry Chris de Vries, ze schuift gewoon naar rechts, maar waar zijn de GroenLinks idealen gebleven? Beter gezegd het gedachtegoed. Maar ook zij wil regeren en na zoveel jaren in de politiek via haar bankrekening oogsten. De verrassing was toch wel Roemer van de SP. Nuchtere bewoording en wetend waar hij over praat. Maar toch tien zetels verlies. Pechtold van D66 was niet helemaal tevreden, maar als hij gevraagd wordt voor een coalitie zal hij heus geen nee zeggen. Hij wil met iedereen wel het politieke bed delen om op het pluche te komen. Kijk naar D66 Almelo die na de gemeenteraadsverkiezingen ook al klaar stond om in het college plaats te nemen. Met Isendoorn voorop, gelukkig voor Almelo is hij geen cultuurwethouder geworden. Pluche is een toverwoord binnen D66. En wat dacht u van de PVV? Niemand heeft er op gestemd, toch hebben ze 24 zetels. Bij de PVV zit ook nog een oud-Almelöer, Brinkman genaamd. Een gekke bekkentrekker met losse handjes, zo staat hij bekend. Ook geen aanwinst voor de politiek. We moeten maar afwachten wat ons te wachten staat. Eén ding is voor mij zeker, die Mark Rutte vertrouw ik mijn portemonnee niet toe.

Dick Dooren

Voorbij het viaduct, de wel eens aangeduide “porte du soleil”, is men al een poosje druk bezig om de uitbreiding van het industrieterrein Twente Noord gestalte te geven. Vlak voor aanvang van de werkzaamheden stonden er nog een paar mooie foto’s van het gebied in de kranten en op internet. Prachtige uitzichten, een mooi landelijk gebied.
Vorige week was ik daar toevallig en de bedrijvigheid was tamelijk groot. Tegen het viaduct aangeschurkt bijna stonden een aantal bouwketen met een noodzakelijk mobiel toilet. Een aantal hekken er omheen, waardoor het me een beetje deed denken aan Nova Zembla.
Het meest opvallend vind ik dat er hard gewerkt wordt, maar dat het lijkt of men het gebied niet in durft. Een aantal grote vijvers waar men in de Kerkelanden jaloers op zou zijn en het nodige asfalt tot de grens van Vriezenveen zijn tot nu toe de enige wapenfeiten. Daar wordt aan gewerkt en het lijkt er op dat er slechts een park wordt aangelegd. Je kunt wel overal bekabeling zien, maar ik zie nog geen bedrijven verrijzen. Het klopt dan tot nu toe ook feilloos wat er op het immense bord staat, duidelijk zichtbaar vanaf de N36: “Ruimte voor ondernemers.” Nou, zoek je kavel maar uit. Straks is alles bouwrijp en kan het waarschijnlijk lange, lange wachten op de eerste bedrijven beginnen.
Toen ik verder het gebied in liep viel me op meerdere plaatsen op dat er maïsplantjes boven de zwarte aarde uit komen kijken. Eerst dacht ik nog dat het onkruid was, maar het is toch echt maïs. In keurige lange rijen staan de plantjes daar trots te wezen. Over niet al te lange tijd is het gebied één groot maïsveld en zullen de keten, het epicentrum, nauwelijks meer te zien zijn. Dit jaar kunnen we dus blijkbaar nog volop genieten van de ruimte en de prachtige luchten.
Het is natuurlijk wel een Pyrrusoverwinning, want in de loop der jaren zal het gebied heus (deels) worden volgebouwd. Er zullen altijd een aantal bedrijven komen, waardoor dit gebied landschappelijk als verloren beschouwd mag worden.
Dit is jammer, want ik krijg sterk de indruk dat het bouwrijp maken van dit gebied niet absoluut noodzakelijk was. Wanneer je er nog rustig maïs kunt verbouwen heeft alles ook niet zo’n haast, lijkt me. Wanneer je bovendien ziet dat er elders op meerdere bedrijventerreinen ruimten te koop of te huur zijn, weet je dat het nog lang kan duren voordat alles in dit gebied bezet is
Moraal van dit verhaal: hebberigheid, verkwisting, totaal onnodig. Nog genoeg alternatieven op bestaande industrieterreinen. Ach, het is al vaker genoemd en het blijkt nu dus ook weer.
Aan de andere kant: we hebben genoeg natuur in Nederland. Daar kunnen we best verkwistend mee om gaan. Planten- en diersoorten verdwijnen in ras tempo. Waar zouden we ons druk om maken? Noodzakelijk of niet, gewoon invullen die groene ruimte.

Anne Jan Teunis.

Vorige week werd bijna het hele CDA weggewist en dat gold zeker voor de premier. Na acht jaar in de schijnwerpers van het ene op het andere moment weggepoetst. We zullen heus wel weer van hem vernemen, maar voorlopig nemen nieuwe mensen het even over.
Een aantal dagen later hield de bibliotheek grote opruiming. Heel veel titels worden uitgewist. Je kunt niet meer in gigantische stellingen zoeken naar dat ene boek, nog zelden door iemand gelezen. Voortaan wordt er op populariteit geselecteerd. Ik krijg er een beetje een SBS 6 gevoel van. Afvlakking is nooit goed. De boeken van onder andere Sonja Bakker vallen je voortaan spontaan in de armen. Je hoeft er praktisch geen moeite voor te doen. De waan van de dag regeert. We glijden af en wissen uit. Hoeven niet meer diep te graven, maar halen braaf het boek dat door een ieder wordt gelezen. In polonaise achter elkaar aan, begeleid door de klanken van de “roeptoeter”.
Helemaal betoeterd, opende Tubantia afgelopen zaterdag. De roeptoeter als een soort zomerse variant van de midwinterhoorn.
In de grote kerk te Enschede kunnen de wedstrijden van Nederland worden bekeken. Voor- en nabeschouwingen door analytici. Voor gelovige mensen klinkt dit ook nogal betoeterd, maar het is altijd nog beter dan al die mooie kerken af te breken door er kogels doorheen te jagen. Nu blijven waardevolle bouwwerken tenminste bewaard voor volgende generaties.
Van wissen wist ook de bermmaaier. Sinds een klein jaar stond er een monumentje langs de kant van de weg voor een vrouw die door de bliksem werd getroffen. Een kruis met haar geboortedatum en een mandje met bloemen. Sinds de bermmaaier langs was geweest heerst hier slechts nog chaos in het klein. Het mandje vermorzeld, van het kruis nog een stokje over en de lila bloemblaadjes verstrooid tussen de gemaaide begroeiïng. Uitgewist, alleen hopelijk nog niet uit de herinnering.
De grote haas verging het al geen spat beter. Hij sneuvelde een aantal maanden geleden door voor mij onbekende oorzaak. Het vrijwel intacte kadaver was wekenlang te aanschouwen, maar nu zijn er nog slechts een paar botjes over, die gretig door m’n hond in de bek werden genomen.
Zo wordt er op allerlei vlak veel uitgewist. Uit het oog, uit het hart, lijkt het vaak. Soms terecht en wenselijk, want de tijd heelt nu eenmaal alle wonden beter wanneer ze niet meer dagelijks zichtbaar aanwezig zijn.
Soms mocht er echter wel iets minder uitgewist worden. Het verleden mag best zichtbaar blijven, zonder er in te blijven hangen. Een maatschappij die slechts bij de waan van de dag leeft is een zeer arme.
In een boek las ik een toepasselijke zin die op bovenstaande zeker betrekking heeft: “Bouwwerken die je niet over het hoofd kunt zien en die zeggen: Rusland is een land van de eeuwigheid.”

Anne Jan Teunis.

ALMELO - Afgelopen zondagavond liepen vader en dochter een blokje om. In het prachtige buitengebied, even buiten de stad, wandelden ze langs een weiland met redelijk hoog gras. Beiden letten goed op en zagen op hetzelfde moment iets leuks gebeuren. Twee jonge konijntjes huppelden achter elkaar aan zigzaggend door het malse gras. Ze waren onbezorgd aan het spelen en trokken zich nergens ook maar iets van aan.
Zomaar een momentje en een op het eerste oog onbetekenend voorvalletje. Echter was de uitwerking geweldig bij ouder en kind, want hun humeur ging opeens met sprongen vooruit. Door de aanblik van die speelse onbezorgdheid dacht in elk geval de vader terug aan lang vervlogen tijden, waarin hijzelf met vrienden door de weilanden struinde. Ook toen onbezorgd en vrolijk. Een heerlijk gevoel van vrijheid. Voor de dochter bestaat die zorgeloze tijd gelukkig nog, maar ook zij genoot zichtbaar van dit tafereeltje.
Het gaat om de uitwerking op een mens van deze kleine natuurverschijnseltjes. Het lijkt heel kinderachtig en te onbetekenend om ook maar een woord over te schrijven, maar telkens weer blijkt dat veel mensen toch uit die juist kleine gebeurtenissen inspiratie halen en rustig worden.
Cees Veerman is oud minister van landbouw en momenteel voorzitter van Natuurmonumenten. Hij zegt in het kwartaalblad het volgende: “We hebben in deze tijd waarin we opgejaagd worden de natuur meer dan ooit nodig om te ontstressen. Als je alleen al ziet hoeveel jonge mensen arbeidsongeschikt worden, merendeels vanwege psychische problemen. We hebben het dan over jonge mensen die het bestaan niet meer aan kunnen. Herstel van het contact met de natuur is zó belangrijk. De verwondering over wat je ziet en hoort, is een grote bron van levenskracht.”
Nu, dat onderschrijven we sinds zondag. Je moet er alleen wel oog voor hebben. De kleine dingen zien en de rust kunnen opbrengen om goed te kijken en een moment stil te staan. Juist dat laatste is tegenwoordig moeilijk.
In onze steeds complexer wordende maatschappij is het juist mooi om te ervaren dat een simpel konijntje een totale stemmingsomslag teweeg kan brengen. Qua uitwerking verre van kinderachtig en kinderlijk eenvoudig te bewerkstelligen. Je hoeft er vaak maar even voor op pad.
Laten we de natuur aangrijpen om onze lontjes wat langer te laten worden. Er zit vaak veel te veel druk op alles en de natuur kan ons helpen om zo af en toe wat knoppen om te draaien.

Anne Jan Teunis.