|
|
Vorige week werd bijna het hele CDA weggewist en dat gold zeker voor de premier. Na acht jaar in de schijnwerpers van het ene op het andere moment weggepoetst. We zullen heus wel weer van hem vernemen, maar voorlopig nemen nieuwe mensen het even over.
Een aantal dagen later hield de bibliotheek grote opruiming. Heel veel titels worden uitgewist. Je kunt niet meer in gigantische stellingen zoeken naar dat ene boek, nog zelden door iemand gelezen. Voortaan wordt er op populariteit geselecteerd. Ik krijg er een beetje een SBS 6 gevoel van. Afvlakking is nooit goed. De boeken van onder andere Sonja Bakker vallen je voortaan spontaan in de armen. Je hoeft er praktisch geen moeite voor te doen. De waan van de dag regeert. We glijden af en wissen uit. Hoeven niet meer diep te graven, maar halen braaf het boek dat door een ieder wordt gelezen. In polonaise achter elkaar aan, begeleid door de klanken van de “roeptoeter”.
Helemaal betoeterd, opende Tubantia afgelopen zaterdag. De roeptoeter als een soort zomerse variant van de midwinterhoorn.
In de grote kerk te Enschede kunnen de wedstrijden van Nederland worden bekeken. Voor- en nabeschouwingen door analytici. Voor gelovige mensen klinkt dit ook nogal betoeterd, maar het is altijd nog beter dan al die mooie kerken af te breken door er kogels doorheen te jagen. Nu blijven waardevolle bouwwerken tenminste bewaard voor volgende generaties.
Van wissen wist ook de bermmaaier. Sinds een klein jaar stond er een monumentje langs de kant van de weg voor een vrouw die door de bliksem werd getroffen. Een kruis met haar geboortedatum en een mandje met bloemen. Sinds de bermmaaier langs was geweest heerst hier slechts nog chaos in het klein. Het mandje vermorzeld, van het kruis nog een stokje over en de lila bloemblaadjes verstrooid tussen de gemaaide begroeiïng. Uitgewist, alleen hopelijk nog niet uit de herinnering.
De grote haas verging het al geen spat beter. Hij sneuvelde een aantal maanden geleden door voor mij onbekende oorzaak. Het vrijwel intacte kadaver was wekenlang te aanschouwen, maar nu zijn er nog slechts een paar botjes over, die gretig door m’n hond in de bek werden genomen.
Zo wordt er op allerlei vlak veel uitgewist. Uit het oog, uit het hart, lijkt het vaak. Soms terecht en wenselijk, want de tijd heelt nu eenmaal alle wonden beter wanneer ze niet meer dagelijks zichtbaar aanwezig zijn.
Soms mocht er echter wel iets minder uitgewist worden. Het verleden mag best zichtbaar blijven, zonder er in te blijven hangen. Een maatschappij die slechts bij de waan van de dag leeft is een zeer arme.
In een boek las ik een toepasselijke zin die op bovenstaande zeker betrekking heeft: “Bouwwerken die je niet over het hoofd kunt zien en die zeggen: Rusland is een land van de eeuwigheid.”
Anne Jan Teunis.
|
