Fortezza wel of toch maar niet: daar gaat het deze week een beetje over. Bijna elke dag kom ik langs de plek waar de twee torens moeten verschijnen. Op zich is dit plan zeer welkom, want het is al jaren een troosteloze aanblik op deze locatie die je misschien wel als het lelijkste gat van Almelo kunt bestempelen. Wanneer je dit nu kunt opvullen met twee prachtige hoge torens, is dat niet verkeerd. Het zal de stad allure geven en een gat in de binnenstad wordt benut, terwijl daardoor de groene buitengebieden behouden blijven. 199 Appartementen geven bovendien wat lucht aan de “woningnood”. Vanuit natuuroogpunt zeg ik: meteen doen.
Dan de financiële kant van het verhaal. Tja, de argumenten van de mensen van het burgerinitiatief lijken toch wel steekhoudend. Even pas op de plaats en dan heel gefundeerd aan de slag.
Voor aannemer Van Wijnen zou het heel jammer zijn dat het hele project afgeblazen gaat worden. Het computermodel vind ik erg mooi. Echter wanneer het veel te hoog gegrepen is op een aantal punten, doe je er als stad verstandiger aan om de noodrem te hanteren voor het te laat is. Wellicht kan één en ander in iets minder ambitieuze vorm alsnog gerealiseerd worden?
De spanning stijgt ten top richting die eerste april.
Op 31 maart, een zeer onstuimige dag, wisselden buien en zon elkaar af in een even boeiend schouwspel van welles nietes. ’s Avonds was er een hele mooie, zeldzaam brede regenboog in het oosten te zien die zich welhaast in een boerderij boorde, zo leek het. Zelfs de prachtige kleur paars was te zien. “So incredible”, zong Ilse de Lange op dat moment zeer toepasselijk. Een teken van hoop, wellicht ook voor Fortezza?
De volgende ochtend, 1 april, zag ik op Geleraaf iets onverwachts: het is geen welles nietes geworden, maar pappen en nathouden. De tussenoplossing, want er verschijnt een tekening met maar één toren. Op één been kun je niet lopen en overdaad schaadt. Het doet me in de verte aan “Manke Nelis” denken.
Zouden dan de handtekeningen voor het burgerinitiatief nu al wat hebben opgeleverd?
In elk geval lijkt me dit op voorhand een verstandig besluit. Het zet wel te denken dat dit al gebeurt voordat één en ander is herberekend. “Voor de muziek uit lopen”, heet zoiets. Of zou zelfs een kind al hebben kunnen begrijpen dat de oorspronkelijke plannen een fiks aantal maatjes te groot zouden zijn voor een stad als Almelo?
Beter ten halve gekeerd, dan geheel mislukt. Goed voorbeeld doet goed volgen. Bijstellen en op weg naar een gezonde stad.

Anne Jan Teunis.
 

Afgelopen week reed ik via de ringweg richting de Windmolenbroek. In die mooie, slome, lange bocht zag ik iets leuks voor me opdoemen. De geluidswal begon al wat groen te worden, maar m’n aandacht werd vooral getrokken door de gele bloemen die samen de volgende twee woorden vormden: “Groen werkt.”
Toe maar. Daar wordt even wat gemeld. Er stond nog net geen uitroepteken achter, maar de boodschap was desondanks helder en klaar.
Over deze woorden nadenkend kom je tot een aantal mogelijkheden. In de eerste plaats de letterlijke betekenis. Alles wordt in zeer korte tijd groen en de grote Schilder doet na die vreselijk lange winter z’n uiterste best om de schade in te halen. De bladeren schieten bijna uit de knoppen en het is nauwelijks bij te houden. Binnen een paar weken zijn de kale, zwarte, glimmende takken en stammen niet meer te zien en kunnen we gaan genieten van allerlei fantastische kleuren groen door elkaar. Groen werkt inderdaad keihard om onze omgeving op te fleuren.
Dan de andere betekenis van die woorden: de uitwerking van groen op ons mensen. Vanaf het moment dat alles groen kleurt, gebeurt er iets in het hart van de mensen. Lekker zweverig, maar natuurlijk wel aantoonbaar. Bij het zien van al dat ontluikende groen wordt een ieder vrolijk en opgeruimd en heeft ook iedereen zin om van alles aan te pakken. De stoffige kamers in onze geesten worden gelucht en fris en vrolijk kijken we richting de toekomst. Ook met enige verbazing kijken we vol bewondering naar het proces, want wie kan het wonder van de groei eigenlijk verklaren?
Groen werkt dus en het is leuk om zo’n tekst te lezen op een geluidswal. Men zou het op meer plekken wat kunnen opvrolijken. Hoeveel loze veldjes zijn er niet in de stad die in aanmerking komen voor een opknapbeurtje? Een paar bloemetjes kunnen al heel wat doen en veel hoeft het allemaal niet te kosten.
Tenslotte ben ik benieuwd wie verantwoordelijk is voor deze actie. De gemeente? De wijk Windmolenbroek? Een soloactie van een verlichte geest? Blijft het bij dit ene bloemperkje of mogen we de komende tijd meer verwachten? Geen idee, maar in elk geval is dit een hart onder de riem van de natuurliefhebber. We moeten onze groene vingers maar eens goed laten werken de komende weken. Het gaat vaak over het buitengebied, maar groen kan ook midden in de stad. Reigers en ooievaars zitten tenslotte ook al bijna bij ons op de stoep dankzij de verregaande verstedelijking, dus misschien moeten we het probleem van binnenuit gaan aanpakken Het zal Almelo nog meer opfleuren.

Anne Jan Teunis.
 

Het debat over het Beeldkwaliteitplan NijreesNoord, plandeel NijreeswegZuid in de Almelose gemeenteraad van dinsdag 20 april ’10 heb ik met veel belangstelling gevolgd. Naarmate het debat vorderde werd ik eerst overvallen door verbazing daarna gevolgd door gevoelens van lichte verbijstering. Die gevoelens werden bij mij opgeroepen door de sprekers van de voormalige raadscoalitie CDA en PvdA. Waren dit dezelfde partijen die in de discussie over een nieuwe cultuur binnen de gemeente Almelo ruimhartig beloofden een cultuuromslag te ondersteunen. Ik kon mijn oren niet geloven. Door zo hautain met de woon- en leefomgeving van bewoners om te gaan stoot je betrokken burgers van je af. Bij het standpunt van de VVD fractie kreeg ik geen ander gevoel. Het was een zakelijk correcte opstelling en dat is de cultuur van de fractie. Mijn inziens heeft dat maar weinig te maken met liberalisme. Ik vond het ook verbazend dat de drie partijen eerdere uitspraken over het beeldkwaliteitplan van NijreesNoord naast zich neerlegden. Een beeldkwaliteitplan dat in de tussenliggende tijd niet essentieel veranderd is. Misschien wel het allerbelangrijkste is dat CDA, PvdA en VVD geen enkel gevoel toonden voor betrokken burgers, bewoners van het Nijrees. ALA-AOV, ChristenUnie, D66, GroenLinks en Leefbaar Almelo lieten horen die boodschap van de bewoners in NijreesNoord, vervat in een brief van 15 april aan de raad, wel te hebben begrepen. De brief biedt goede kansen tot een voor alle partijen aanvaardbaar resultaat te komen. Hier werd met het amendement van D66 en de motie van ChristenUnie goed op ingespeeld. Helaas moesten beide struikelen over politieke macht van de nieuwe coalitie (CDA-PvdA en VVD). Daar zit een groot gevaar in, maar dat terzijde. Mij gaat het erom dat de nieuwe coalitie niet heeft kunnen laten zien dat een “nieuwe politieke cultuur” om een andere houding vraagt. Dat je anders moet omgaan met inbreng van burgers dan er gedaan werd in het raadsdebat. Eerst dan werk je aan het vergroten van betrokkenheid van burgers. Maar er gloort hoop. Een eerstvolgende stap in het proces van cultuuromslag kan op 27 april gezet worden. Dan organiseert Almelo onder leiding van de burgermeester de werkconferentie “Het verschil maken” waarvoor de gemeenteraadsleden ook uitgenodigd zijn. Misschien dat er dan weer een stap gezet kan worden naar een nieuw samenspel tussen politiek en burgers. De nieuwe Almelose coalitie kan dat mogelijk maken maar dan moet ze het samenspel wel beter de ruimte geven.

Wim Ardesch.

Je hebt enveloppen met venster en zonder venster. Die met venster kunnen het venster aan de rechterkant hebben, maar tevens aan de linkerkant. Natuurlijk ben je continu aan het prutsen om het adres in het venstertje te krijgen en gebeurt het nogal eens dat de postcode net onder de rand terecht komt.
Onlangs zijn er op diverse veldjes paaltjes geplaatst met daarop verschillende kleuren bordjes. Nu is het zo dat een hondenbezitter eerst op de paaltjes moet kijken om te zien wat z’n hond op zo’n veldje wel of meestal juist niet mag doen. Op het ene veldje mag de viervoeter los lopen, op het andere veldje alleen aangelijnd. Ik zit nog te wachten op bordjes die gaan aangeven of de hond in looppas mag, of hij alleen mag plassen, of dat hij op een bepaald veldje wel of niet mag snuffelen. Wellicht komen er veldjes waarop alleen honden mogen komen die aan de diarree zijn. Verder zijn er nog aparte veldjes te bedenken voor mopshondjes die bijna niets produceren en voor Deense doggen die qua uitwerpselen met een paard kunnen concurreren. Misschien kan de gemeente elke hondenbezitter een boekwerk sturen met alle regels en wetten daarin. Nog een tip daarbij: houdt het zo onduidelijk mogelijk en bedenk zoveel mogelijk uitzonderingen.
Men heeft ook wat bedacht om de rotondes wat onoverzichtelijker te maken. Vaak rijd je gewoon een rondje om een paar coniferen, maar ook daar heeft men wat op gevonden. In de buurt van Oldenzaal en ook op andere plekken verschijnen de laatste tijd rotondes met meerdere rijstroken, waarbij het een ware kunst wordt om de uitgang te vinden.
Ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het moet allemaal over steeds meer schijven, de onduidelijkheid wordt alleen maar groter evenals de papierberg die er bij hoort. Helemaal dolgedraaid en de resultaten worden alleen maar slechter. Je bereikt in veel gevallen het tegenovergestelde van wat je beoogt. Door steeds meer regelgeving stagneert de boel compleet.
Een bijkomend nadeel is dat de vrijheid steeds meer ingeperkt wordt. Er komt wellicht in de toekomst een dag waarop we niet eens meer onbevangen door onze voordeur naar buiten durven stappen, zonder eerst allerlei regels en wetten te hebben doorgenomen. Totale controle en alles op beeld vastgelegd. Toch een beetje een eng idee, hoewel het, ik geef het grif toe, wat vergezocht is.
Ontwikkeling is goed en we moeten niet blijven hangen in het verleden. Echter verlang ik wel eens terug naar de tijd waarin alles nog overzichtelijk was en eenvoudig. Een telefoontoestel met draaischijf waarmee je maar een paar nummers hoefde te draaien. De PTT en de NS. De VVV.
De Almelose VVV wordt opgeheven en opgedeeld in verschillende andere organisaties. Ook weer zoiets. Een toerist kan in de toekomst voor een foldertje nu dus ook van het kastje naar de muur worden gestuurd.
Waar houdt dit op? Met z’n allen op een kluit vereist misschien veel regels, maar ik heb wel het gevoel dat we compleet aan het doordraaien zijn.

Anne Jan Teunis.

Druk, druk, druk. Chaos in alle geledingen. Jaren geleden werd er reeds over gezongen. Herman van Veen met z’n “maak plaats” en Toontje Lager met “zoveel te doen”. Jaar na jaar wordt het erger en ik heb het gevoel dat we op een bepaald moment lekker met z’n allen op volle snelheid in het ravijn storten. Iedereen kakelt zo veel mogelijk door elkaar en gebruikt de term “zo snel mogelijk” zo vaak mogelijk. Hyper en gespannen tot de toppen van onze vingers rennen en vliegen we onze overvolle agenda’s achterna.
Toen ben ik maar eens even uit die voortdenderende trein gestapt en heb de boel van een afstandje bekeken. Dan zie je namelijk pas hoe hectisch en doorgedraaid onze maatschappij is.
Waar kan de wanhopige mens die van pure stress staat te trillen op z’n benen beter belanden dan op een rustig plekje in het vrije veld?
Dankbaar en blij voor deze geboden mogelijkheid zocht ik de randen van de stad op en kwam in de noordelijke groene long terecht. Bijna alle akkers werden omgeploegd en ingezaaid. Opnieuw, voor het zoveelste jaar. Maar hier zou toch Waterrijkje komen????? Niet dus, zoals ik een aantal dagen later in de krant las. Het gevoel van dankbaarheid werd nog groter, want zulk goed nieuws hebben we in lange tijd niet gehoord.
Links lag een eend te dutten in het malse, groene veld, genietend van het zonnetje. Uitkijkend over de velden zag ik in de verte de verschillende kleuren groen van de bomen in een prachtig palet. Als vanzelf werd het rustig in mij. De balans was weer hersteld, dankzij de prachtige natuur. De accu weer opgeladen en de mens in evenwicht. Voor de zoveelste keer ervoer ik het belang van de natuur en ook het gemak waarmee diezelfde natuur moeiteloos dit evenwicht in een mens weet te herstellen.
We zijn dus blij dat de noordelijke groene long behouden is gebleven. Er wordt nog wel wat geprutteld over een aantal dure huizen in het gebied, maar daar moet je helemaal niet meer aan willen beginnen. Bouw die paar huizen gewoon midden in de stad. De “gaten van Almelo” dienen ook opgevuld te worden.
Zo heb ik een beetje het idee dat het toch de goede kant opgaat met onze stad. De binnenstad scoort een matige 6,6, al moet je met percentage’s altijd uitkijken. Wie wordt gevraagd en uit welke leeftijdscategorie? Objectiviteit is lang niet altijd 100% gewaarborgd.
Met “De Velden” schijnt het goed te gaan en dat is positief om te horen.
Is dit alles mede het gevolg van het onlangs gestarte burgerinitiatief? Nieuwe heren, nieuwe wetten wellicht? Het maakt voor de gewone burger niet veel uit, wanneer er maar goed nagedacht wordt.
Fortezza wordt bijgesteld. “Uiteindelijk kom je weer met beide benen op de grond”, las ik ergens, naar aanleiding van het inkorten van de torens. Leuk gevonden en misschien kan deze zin ingelijst in de raadszaal van het stadhuis komen te hangen. Als leidraad voor de komende jaren.

Anne Jan Teunis.