Zittend op een rots, kijkend naar de woeste golven van de zee
De harde windvlagen nemen mijn gedachten met zich mee
Mensen lopen met wapperende haren op het strand
Rennende honden, hun neuzen vol met zand
Spelende kinderen, proberen de woeste golven te ontwijken
Een paar schreeuwende meeuwen lijken me aan te kijken
Zittend op die rots, laat ik mijn verleden de revue passeren
Iemand vertrouwen.....zal ik het ooit nog weer leren
Mijn vertrouwen dat anderen zo vaak hebben beschaamd
Me laten voelen, door een handicap, ben je niets meer waard
Een meeuw scheert rakelings langs mijn hoofd
Hij krijst, zolang je maar in jezelf geloofd
In gedachten schrijf ik je naam in het zand
Er aan denkend,hopend, dat ik hier eens zitten zal.."hand in hand"
Samen met jou... jij die in me geloofd en me vertrouwd
En ondanks al mijn gebreken van me houd
Door jou heb ik weer hoop te kunnen vertrouwen
Om samen met jou een nieuwe toekomst op te bouwen
Dat we hier nog vaak mogen zitten op deze rots, genietend van de woeste golven
En nog vele jaren tegen de meeuwen kunnen zeggen, hoeveel we van elkaar houden

POKUDOFO
 

Op een avond bedacht ik mij eens een om met een goede bekende een avondje te gaan fotograferen. Onlangs is in Almelo een nieuw bedrijvenpark aangelegd en hier loopt een mooie verlichte weg naartoe. Wij bedachten ons dat we hier wel eens een paar mooie foto’s konden maken. Eenmaal aangekomen konden we geen directe weg naar het bedrijvenpark vinden, via een zandpad en langs een hek wisten we op de mooi verlichte weg te komen. Ik had al een voor gevoel dat er zo iemand aan zou komen om te vragen wat we aan het doen (dit is mij ergens elders al eens overkomen dat de politie polshoogte kwam nemen wat ik aan het doen was). Niet veel later na enkele foto’s kwam er een auto aan. De auto reed langzaam naar ons toe en de persoon vroeg wat we aan het doen waren. Alles uitgelegd en vervolgens reed de persoon verder.

Niet veel later kwam er nog een auto aan. Dit keer was het de Almelose bewakingdienst. De man stapte uit en vroeg wat we aan het doen waren. Alles weer netjes uitgelegd en vervolgens wou de man in kwestie graag onze ID’s zien om het een en ander te noteren. Keurig onze gegevens gegeven, wij hadden natuurlijk geen zin dat de politie erbij gehaald werd, zeker nadat de man ons net had verteld dat dit privé terrein was. Het leek ons meer een openbare weg en vervolgens vroeg ik of dit gewoon een openbare weg was. Helaas niet dus. Hij vertelde ons dat het een openbare weg word maar voorlopig nog privé terrein is.

Nadat alle gegevens genoteerd waren en zijn collega inmiddels gearriveerd was werden we vriendelijk verzocht weer weg te gaan. De man wou ons eerst naar de snelweg sturen. Niet zo handig natuurlijk om met de fiets langs de snelweg te gaan. Ik zei netjes dat mij dat niet zo’n goed idee leek omdat het toch wel een beetje levensgevaarlijk is om op een snelweg te gaan fietsen ,(er stond ook een bord verboden voor voetgangers maar dat had de man dus kennelijk niet gezien als bewaker). We werden dus maar verzocht via de oude weg terug te gaan. We werden netjes geëscorteerd door een auto naar waar we vandaan kwamen.

Inzender bij redactie bekend

Lente kriebels, ze zouden er al moeten zijn
Maar de dagen zijn nog steeds donker en grijs
Toch zie je de eerste bloemknoppen alweer verschijnen
En zijn de winter depressies langzaam aan het verdwijnen
Dieren komen weer te voorschijn na een lange winterslaap
Zoekend om zich heen kijkend naar de eerste zonnestraal
Met weemoed laat ik de winter achter mij
Want ik hou van deze tijd, dagen koud en grijs
Lekker lopend in de regen of in de sneeuw
Het heeft toch ook iets, het koude winter weer
Nog een paar weken en de bomen worden weer groen
En zie je de eerste muggen weer dansen in de zon
Het eerste ongedierte meldt zich aan, hier en daar alweer een wesp
Vogels gaan op zoek naar een plekje voor een nieuw nest
Ik ga ook maar eens op zoek naar een nieuwe plek
Weg met het verleden, een nieuw begin, een nieuwe weg
Op zoek naar een echt "thuis" en een beetje geluk
Niet meer onder al die oude herinneringen gebukt
Waar zijn die lente kriebels, laat ze maar komen
Net als de natuur ben ik klaar voor een nieuw begin, een nieuwe lente, een nieuwe zomer.

POKUDOFO
 

Entry for March 13, 2009
Naar aanleiding wat ik las op TCTubantia over een raads-discussie over de voedselbank heb ik de volgende reactie geplaatst.

Ik ben blij met het initiatief dat er naast het boodschappenproject een andersoortig project komt in Almelo, die meer tegemoet komt aan de noden van de medemens.
Want sommige mensen hebben in onze samenleving een steuntje in de rug nodig om te kunnen overleven.
De reden om die steun te willen ontvangen in de vorm van boodschappen zijn uiteenlopend. Het kan zijn omdat je als vluchteling een nieuw bestaan dient op te bouwen, het kan zijn dat je gewoonweg door domme pech wordt achtervolgd, het kan zijn omdat armoede al generaties lang in je familie voorkomt, het kan zijn dat je plotseling wordt ontslagen, het kan zijn dat opeens je partner met al het inkomen er vandoor gaat. En zo zijn er nog duizend en een voorbeelden te noemen.
Vragen om deze vorm van hulp is nog altijd een drempel overstappen. De hulpverleners kunnen alleen maar met respect de ander tegemoettreden. Respect betekent aanzien, eerbied en waardering voor de ander, ongeacht de ander. Het woord respect betekent ook "omzien naar".
Helaas vergeten de “hulpverleners” vaak om mensen die hulp vragen dit respect te tonen en treedt men op als een soort kampbewaker van de begeerde goederen, namelijk voedsel om te overleven.
De argumenten van wethouder Mieke Kuik slaan natuurlijk nergens op, geen enkel kabinet van welke kleur dan ook, is geneigd om het bestaansminimum te verhogen. Al jarenlang niet.
Ik denk dat het heel gezond is voor de Almelose verhoudingen als er wat meer gevarieerde en neutrale hulp aan mensen die het nodig hebben komt, want het Boodschappenproject van de kerken toont te vaak een rigide, willekeurige en onprofessionele vorm van hulpverlening, die helaas op het pannetje soep van vroeger lijken. “Als je op zondag niet naar de kerk komt, krijg je ook geen hulp meer!”

Ik woon in een stad, die onderdeel is van the Greater City of Dandenong. In onze stad wonen meer dan 125,520 inwoners. In de Angelsaksische cultuur is het heel gewoon om veel charitatieve instellingen te hebben die zich met hetzelfde doel bezig houden, bijvoorbeeld het ondersteunen van de armen in de samenleving. En allen worden met dezelfde inspanning ondersteund door het raadsbestuur van de stad.
Meer dan 13 organisaties ondersteunen mensen in nood in onze regio. Er zijn twee restaurants, die met hulp van de betrokkenen, een warme maaltijd aanbieden aan betrokkenen. Er zijn verschillende “sheds for men”, er zijn meer dan 5 organisaties die concrete hulp aanbieden en er is een voedselbank. Niemand voelt zich concurrent van de ander en men werkt samen.

En ik denk dat dit, welke organisatie voorziet in het verstrekken van de meeste charitatieve hulp, een beetje het probleem van het Almelose is

Kom op Almelo, laat de charitatieve hulp bloeien, als duizend rozen.

Mieke Minkjan

The Greater City of Dandenong - Australië