Judy & The Crackheads - bloedfanatieke hittegolf

BLOEDFANATIEKE HITTEGOLF: JUDY AND THE CRACKHEADS OP HOBNOB 2009

Ze hebben de ondankbaarste aller taken, deze dag: openingsact van een gratis toegankelijk regionaal openluchtfestival. Ik heb het over Judy and the Crackheads op het hoofdpodium van HobNob 2009 in Almelo, 4 juli om één uur in de middag.

Daarom des te meer respect dat het kwartet ons trakteert op een portie tomeloos over en vanaf het podium buitelende energie en dito gedrevenheid. Als de band hun eerste nummer inzet staat er nog maar een handjevol toeschouwers op het grote parkgrasveld (welke bezopen festivalcoördinator programmeert een dergelijk veelbelovend bandje dan ook op zo’n bespottelijk tijdstip?), in de loop van het optreden begint het publiek pas een beetje ‘binnen’ te druppelen.
Over druppelen gesproken: de mannen hebben het zichtbaar warm (die verkoelende bries die van tijd tot tijd over het veld waait, is op het podium niet te voelen). Zelfs hun zweet is heet.

Dat Judy and the Crackheads inmiddels een behoorlijk aantal optredens achter de kiezen heeft, betaalt zich duidelijk uit: de nummers worden retestrak uitgevoerd en staan stuk voor stuk als een huis. Sterke songs als Down With The Devil, Gone & Lost, All In All Guillotine en natuurlijk My Mind Is A Contradiction worden ons zonder al te veel onderbreking in het gezicht geslingerd. Rock ’n Roll Chick krijg ik zelfs met geen mogelijkheid meer uit mijn kop. Een enkel klein enthousiasmefoutje zien we met z’n allen dan ook graag door de vingers.
Drummer Jorik deelt duidelijk de ritmelakens uit en heeft zich inmiddels ontwikkeld tot de onontkoombare aandrijfas van de band. Dat ze vandaag de beschikking hebben over een groter podium dan gebruikelijk biedt de bandleden bovendien de mogelijkheid om wat geraffineerde snufjes show toe te voegen aan het optreden: een spontane (zij het onbedoelde) fontein spuit halverwege het derde nummer hoog uit een fles Spa Rood, we zien mooi uitgelicht rondvliegend zweet van zanger/gitarist Martijn en een elkaar kruiselings passerende bassist Nicky en sologitaarbeest Deev, die druk over het podium bewegen. Deev neemt de helft van de nummers vocaal voor zijn rekening en doet dat met veel krachtvertoon: zijn nekspieren zwellen soms zo dik en rood op (zijn kop kleurt dan net zo rood), dat ik bang ben dat hij elk moment kan ontploffen. Hij klinkt als een kanon.

In tegenstelling tot eerdere jaren heeft de rest van de middagprogrammering mij persoonlijk niets te bieden (wat moet ik met namen als Plork & de Aannemers of Knijn?), maar wie weet heb ik mijzelf danig tekort gedaan. Ik zal het nooit weten. Bovendien kan het na deze overrompelende openingsact nooit beter worden, daar ben ik van overtuigd.
En ach, avondacts als Kaz Lux en Mala Vita: ik had ze achteraf best willen zien, maar dat kwam er gewoon niet van. Een andere keer. Helaas gatenkaas.

Nee, die vier spitsafbijtende muzikanten, daar gaan we nog veel meer van horen, het moet wel heel gek lopen als dat niet zo is. Het is zoals de festivalpresentator het al zei in zijn aankondiging: “Bekend van Valkenburg tot Almelo: Judy and the Crackheads. Ongetwijfeld binnenkort als hoofdact op een festival ergens in het land!” Bij die voorspelling sluit ik mij van harte aan.

THEO BENNES