Druk Zakelijk Almelo in Theaterhotel
ALMELO - Preston Palace stond in een vorig leven bekend als Prinses Irene Ziekenhuis. Op. In 1987 werd het volledige pand aangekocht door Hennie van der Most. Hij verbouwde het tot hotel en uitgaanscentrum en vernoemde het naar een der partnersteden van Almelo. Carlo Slag, die een jaar daarvoor in dienst was getreden, was belast met ‘demontagewerkzaamheden’, waar hij zich als – naar eigen zeggen – baldadige jongen van 15 heerlijk in kon uitleven. ‘Slopen kon toen nog redelijk simpel, nu zou dat € 70 miljoen kosten. Dat verdien je nooit terug.’ Gaandeweg kreeg hij meer verantwoordelijkheden, wat resulteerde in zijn benoeming tot hoofd techniek en gebouwenbeheer.
Begin dit jaar besloot Van der Most het onroerend goed over te doen aan de driekoppige directie, onder wie Carlo Slag. De continuïteit. leek hem meer gewaarborgd bij dit trio dan bij een investeringmaatschappij. Het drietal is inmiddels ‘bijna rond’ met de bank.
En nu? ‘Het is een superformule, die verkocht zichzelf, maar na achttien jaar zo gedraaid te hebben moet er nu weer iets gebeuren. Wij willen af van het imago van zuip- en vreetschuur. We zijn niet alleen een feestpaleis, ook zakelijk kun je hier goed terecht.’ Werk aan de winkel, dus. Zoals doelgroepen gaan benaderen.
Het eerste speerpunt is de zakelijke mogelijkheden gericht onder de aandacht brengen. Dat is Preston Conference. Het tweede speerpunt is meer mensen uit de regio wijzen op de mogelijkheden. ‘Preston Palace leeft meer in Den Haag dan in Tubbergen.’
Preston Palace huisvest 200.000 hotelgasten per jaar. ‘Iedereen komt bij ons, het is een afspiegeling van de maatschappij.’ Zelf draagt Carlo Slag de verantwoordelijkheid voor 360 man personeel, waar hij overigens even goed om slaapt. Met de invoering van de toeristenbelasting heeft hij problemen: ‘Dat is in deze tijd te risicovol’.
De basis voor Marquette Detachering ligt in Polen. Hans Evers was hier werkzaam voor een staalbedrijf, samen met Hennie van der Most, en leerde er zijn latere vrouw Magda kennen. Zij zagen mogelijkheden om goed geschoolde en gemotiveerde Poolse arbeidskrachten bij Nederlandse bedrijven te werk te stellen. Voor veel werk in productiebedrijven in Nederland zijn in ons land immers nauwelijks meer mensen beschikbaar, de werkloosheid ten spijt. En Polen zijn gewild. Er stonden 200 Nederlanders op zijn loonlijst, nu resteren er nog dertig. ‘Nederlanders hebben vaak niet de goede arbeidsmoraal, dat is droevig. Dan hoor ik: “Stuur me de goede Polen, de lassers maar”. Voor de productie van dozen die Hubregtse Cartonnage aan de visserij moet leveren, zijn in Nederland geen mensen te vinden.’
Mede debet aan de situatie is in zijn ogen de gebrekkige kwaliteit van het technisch onderwijs alhier. Er is te veel aandacht voor theorie; een echt val leren doen ze niet.
Zijn vrouw legt de contacten en haalt de mensen binnen, ‘ik probeer ze weg te zetten.’
Persoonality verzorgt de administratie en back office. Zelf regelen ze vervoer, gaan ze taal- en veiligheidscursussen aanbieden en dragen ze zorg voor huisvesting – en daar wringt de schoen. Hans Evers houdt zich in, maar hem is de houding van woningbouwcorporaties en banken een gruwel. Hij ervaart veel tegenwerking bij het zoeken en vinden van passende huisvesting voor zijn mensen. Dat komt voor een deel door de regelgeving in Nederland. ‘Wil je een particuliere woning huren, dan moet sprake zijn van een gezinssituatie.’ Dat is niet het geval als vier mannen of vier vrouwen er hun intrek willen nemen. Is een huis met hypotheek bezwaard, dan is overeenstemming met de bank geboden. ‘Veel Polen zijn ingeschreven bij woningbouwcorporaties, maar horen daar nooit iets over terug. Ik denk dat het te maken heeft met wantrouwen. De markt is nog niet zo ver. Dat is een maatschappelijk probleem. We hebben in Nederland bijna even veel arbeidsmigranten als werklozen. Je moet ook niet willen dat een bedrijf dan maar uit Nederland vertrekt en naar Polen gaat.’
Tekst: Coen Heldeweg
Fotoreportage: Coen Mulder en Freek Buitenweg