Het blazen is zwaar en vergt veel van lippen en wangen. In principe wordt er op geblazen als ware het een trompet. Omdat er geen ventielen op aangebracht zijn, kunnen alleen natuurtonen worden voortgebracht. Voordat men goed kan blazen zijn er wel een paar jaar voorbij.
Vroeger werd er in kleine groepen geblazen, maar steeds om beurten. Een boer met zijn zoons, dochters, knechten of een buur. Er wordt nooit tegelijk geblazen. De hoorn is niet te stemmen, alhoewel sommige hoorns qua toon aardig dicht bij elkaar liggen.
De melodie. Meestal blaast men een vijftal tonen in een bepaalde volgorde. De “melodie” verschilt van buurtschap tot buurtschap. Het is een wat klaaglijk geluid, maar klinkt prachtig in het zo speciale Twentse coulisselandschap. Vaak, zeker als het vriest, kun je de roep van verre horen. Het melancholische geluid klinkt dan kilometers ver.
