 |
|
Hanny en ik zijn weer eens op onze jaarlijks huwelijksreis. Dit keer naar Sumatra en Borneo. Na 10 jaar weer terug in Indonesië.
De eerste indruk: laten we met het negatieve beginnen.
Wat een goor zwerfvuilzooitje. Jemig de pemig. En al die plastic karton, papier, bladeren en weet ik wat voor een zooi, waait dus het afwateringssysteem in wat dan weer verstopt raakt en bij het eerste de beste plensbui, je raad het al. Behalve in de betere kampongs. Daar wordt het allemaal opgeruimd. Maar daar woont dan ook het meer ontwikkelde volk. Wie ik er ook over spreek, ze erkennen het probleem, maar doet er dus verder helemaal niks aan. Jammer.
Met als toppertje de nationale moskee in Medan. Op de openbare ruimte zooi, zooi en nog eens zooi. Ook de moskee, ooit eens gebouwd door Nederlanders overigens. Geen achterstallig onderhoud, want er is nooit onderhoud aan gepleegd. Dus daar ligt het niet aan.
Dan het eeuwig durende gepingel over de prijs ergens van, vooral over de prijzen van het vervoer. We konden zelfs zwaar onderhandelen over een vliegticket van Medan naar Banda Aceh. Laguna.
Politiek: Indonesie is een olie-exporterend land, dus het is rijk. Maar ook hier het bekende verhaal, die rijkdom blijft bij een kleine toplaag en het volk zelf moet verder maar zien hoe ze overleven. Dat verklaard ook het feit, dat het normale volk ons rijke westerlingen, een poot proberen uit te draaien. Maar halal is dat niet, om maar eens in moslim termen te blijven. Indonesië is tenslotte het grootste moslimland ter wereld.
Zo, dat was het negatieve.
Wat nou moslimland. Gewoon lieve, aardige mensen. Altijd veel glimlach en vrolijkheid. En de mooiste hoofddoekjes. Zelfs in Banda Ache, waar volgens zeggen, nog streng volgens de moslimwet geleefd zou moeten worden. Nou ammehoela om die Indonesische term maar te gebruiken. Selfies makende Facebook twitterende smartphone gebruikers en vooral de meisjes, vrouwen. Hier en daar een helemaal zwarte, en soms een gekleurde spleetoogrok en verder gewoon de mooiste hoofddoekjes met de knapste koppies daar onder. Vrouwen nemen hier gewoon deel aan het maatschappelijk leven. Dat is in Iran en Saoedi Arabië wel anders. Met als toppertje zo'n spleetoogrok die een beetje tegen mij zat te glimlachen. Kon het niet laten en glimlachte terug met meteen de angst een boze Eva in mijn nek te krijgen. Die kwam dus niet, dus meteen maar gewoon naar gezwaaid.
Onze duikgids was ook een moslima, maar daar wil ik er wel tien van hebben. Vrijgevochten, vrouw van de wereld me om ons te jennen, had ze onder water ook een hoofddoek om. Zo zie je maar weer, moslim wordt in elk deel van de wereld weer anders beleefd.
En dan die tsunami tien jaar geleden. Volgens mij was Allah dat het zooitje ook helemaal zat en dacht: "laten we er eens een emmer water overheen gooien en dat mooi alles aandweilen. Scheelt ook weer een heleboel troepmakers." En toen dus die zondvloed. Doordat wij toen net weg waren uit Indonesie, heeft het bij ons wel een indruk achtergelaten. Dus wij naar Banda Aceh, het zwaarst getroffen door die zondvloed. Miljarden zijn er ingepomt, maar tien jaar na dato, is het weer zo'n zooitje, zo niet erger.
Verder is tot nu Utrecht Sumatra precies zoals we het verwacht hadden. Jungle tracking, Oerang Utang knuffelen met nog een paar verre familieleden, haaien spotten en schildpadden rodeo, gewoon prima. Oerangs zijn gelukt, maar de haaien en schildpadden niet.
toch leer je zo Nederland weer meer waarderen. Via internet dus krantje lezen en het gedoe rond de verkiezingen volgen. Jongens wat hebben we het toch goed in ons kikkerlandje.
We zitten nu op een vaag eiland www.monsterdivers.com ,boven Banda en gaan morgen (16-3) de westkust verkennen.
Mij bellen heeft geen zin, want ik het een lokaal simkaartje gescoord, want ik wil blijven internetten.
Slamat enzo...
Gewoon Chris en Hannie...
Fotoreportage (5 foto's)... |
