 |
|
Taiwanners; vriendelijk, behulpzaam, over vriendelijk soms. Ik kan er niet aan wennen dat ze voor mij rennen. Het woord “manmanlai” (heinig an ie) zal ik dan ook nooit vergeten. Maar dat tot 2 keer toe een agent voor mij rende, was wel ff kikkuh hoor….
Echte a-soos.. we hebben er een stuk of drie gescoord, waarvan er 2 dronken. En dat in 4 maanden!! Ja, die vastelanders Chinezen, maar da’s een verhaal appart..
Egocentrisch, helemaal in/op hun zelf? Ze houden, zo lijkt het, met niemand rekening, maar iedereen doet dat en het wordt ook nog geaccepteerd, dus niemand klaagt. Als het, in onze ogen, soms a-sociaal gedrag of liever minder sociaal gedrag door iedereen geaccepteerd wordt, dan is het zo. Een andere cultuur, waar het totaal niet begrijpen van de taal in spreken en geschrift ook toe bij draagt. Zebrapaden, recht doorgaand verkeer, scooters zoeven links en rechts de vouwen uit broeken, maar niemand scheld of wordt kwaad. Schelden en kwaad worden is “not done”. Geduld hebben ze hier. Haastige spoed zit niet in hun cultuur, maar aan de andere kant lopen ze wel hun benen uit hun lijf om te helpen. Ook voor hun eigen volk. Leuk is ook, dat ze dus weten dat ze vriendelijk zijn en dat ook zeggen ook, maar dan zonder dat het gaat stinken of dat hun schoenen alleen aan de tippel gaan.
Ze leven nom in hun eigen wereld. Komen ze een lift binnen stappen, een ruimte of weet ik veel wat. Geen “boe of bah”, het geen in het Chinees dus “nihouw” is. Maar wanneer wij dat zeggen, dan is het wel een keurig “nihouw” terug. Star voor zich uit kijken, maar iedereen doet het. Lijkt wel of ze bang zijn om een gesprek aan te gaan. Uitzondering daar gelaten.
Maar wanneer je ergens staat te zoeken, dan binnen de kortste keren wordt je gevraagd “of ik van dienst kan zijn” in het Engels dan wel te verstaan… In het verkeer lijkt het wel, dat iedereen die voor je is, gewoon voorrang heeft. Gelijk op de skipiste, zoiets. Dubbel parkeren dus even de panieklichten aan: wordt gewoon gedaan, geen probleem. Je kan je er als buitenlander, wel aan ergeren, maar dat helpt toch niet, het zit (nog?) in hun cultuur en er wordt niet op gehandhaafd.
Maar men houdt zich beroepsmatig wel erg streng aan de regels. Daarom kan er ook een gasflessenvulstation ook midden in de stad. Ieder beroepsmatig bezig zijn figuur kent zijn of haar verantwoording naar de gemeenschap toe. Niet te geloven….
Boven verwachting alles goed geregeld. Openbaar vervoer, informatie verstrekking, scooterhuur, hotels/onderkomens… Natuurlijk gaat het wel eens mis. Maar in de 4 maand dat we aan het rondfietsen zijn geweest, “slechts” drie scooterongelukken gezien en 4 “snelweghonden”.
maar de realiteit is dat er best veel ongelukken geburen en dat moet ook wel met al die miljoenen scooters en auto’s..
Overbevolkt dus heel veel regels. Helm dragen op de scooter is verplicht.
En zo nu en dan wordt daar in een keer streng op gecontroleerd. De boetes zijn dan ook niet mals. Cameratoezicht bijna over het hele land. En waar het niet is, zie je meteen toch wel een zooitje. Snelheidscontroles. Ook weer ad-hock en dan ook meteen de hoofdprijs. De vervuiler betaald, dus om het half jaar (!) strenge uitlaatgas controles. En dan pakken ze meteen de remmen en de verlichting mee. Alle voertuigen hebben kenteken en die staan op naam, dus geen apk uitgevoerd, binnen 7 dagen een soort acceptgiro op de mat.
Taiwan staat overigens op plek 42 van de wereld vwb het tevredenheidsgevoel onder de mensen. (Nederland nr 4 overigens, dus Wilders, wat zeur je nou) Voor ons is Taiwan een land vol tegenstrijdigheden. Naast menig architectonische natte droom, staat een meukhok, wat een speelfilm waard is. Liberalisme in doorgeslagen vorm? Ieder voor zich? Boeddha voor allen?
We voelen ons thuis, we zijn verliefd geworden op dit land. De mensen, de natuur.. Eigenlijk geen woorden voor. Moeilijk te omschrijven..
Terug naar ons Almelo. De zaak weer oppakken, gemeenteraadsverkiezingen, huis verkopen,(we blijven wel in Almelo hoor, maar wat heb ik aan 3 lege kamers?) de praktijk verder uitbreiden, op een hoger plan zetten.
En het leuke van thuiskomen is, dat je weer weg kan gaan..
Groet, Chris en Hanny de Vries…
Fotoreportage (1 foto's)... |
