“De leste koo.”

Een aantal maanden geleden leverde ik een nogal somber stukje in over m’n angst voor een koeloos tijdperk. Angst voor megastallen, waarin onze geliefde koeien winter en zomer gestationeerd zouden worden. Veilig tussen vier muren hun energie opkroppend en elkaar van verveling de kop suf loeiend. Al die kale weiden, vreselijk.
Wat had ik het mis! Het is natuurlijk nooit prettig om in het stof te moeten bijten en je ongelijk te erkennen, maar in dit geval doe ik het met opgeheven hoofd en opgelucht lachend. Wat ben ik blij dat ik het helemaal mis had en wat ben ik gelukkig met al die verstandige boeren en burgers die hun koeien gewoon buiten laten lopen. Zelfs binnen een kilometer van m’n woonhuis in de grote stad kan ik dagelijks koeien bewonderen die vredig van het malse gras staan te smikkelen.
Op de boerderij val ik bij onstuimig weer in slaap met het geloei van koeien en word de volgende morgen ook weer wakker met koeiengeloei. Veel gelukkiger kan een mens op zo’n moment niet zijn.
Nogmaals ben ik in dit geval heel blij dat ik het bij het verkeerde eind had en wens het woord megastallen vanaf nu dan ook niet meer te horen. Laten we het lekker afschaffen en het prachtige Nederlandse landschap intact houden.
Natuurlijk is er weer een economische afweging, maar laten we dan desnoods maar een paar eurocent meer gaan betalen voor melk en vlees. Tenslotte tasten we ook nu reeds diep in de buidel voor onze Griekse broeders en zusters.

Anne Jan Teunis