|
|
We helpen u zo spoedig mogelijk weer op weg, staan altijd tot uw beschikking in binnen- en buitenland. Je zou er haast naar verlangen om eens een keer pech te hebben. Nou, het overkwam ons. Onderstaande is niet verzonnen, want schrijver dezes maakte het allemaal live mee.
Op maandag 20 juni kwamen we met vier personen terug uit Oostenrijk, toen het noodlot rond 15.00 u toesloeg in de heuvels net voorbij Fulda. Midden op de snelweg stopte de auto er opeens mee. Op een gunstig punt kon deze op een afgezet stuk vluchtstrook worden geparkeerd. Rond 15.15 u hebben we de ANWB gebeld. Rond 16.15 u weggesleept door de ADAC naar een garage in de omgeving. Rond 17.00 u was de diagnose gesteld: kapotte versnellingsbak. Geen enkele twijfel: vervangend vervoer.
En toen begon de klucht. Eerst moest de diagnose een aantal keren bevestigd worden. Daarna zou vervangend vervoer geregeld worden. Telkenmale zou direct teruggebeld worden, maar dit duurde standaard een uur, zodat één van ons, die tijdens deze hele klucht ijzig kalm en bovendien beleefd is gebleven, (terwijl de andere drie als grommende beren om hem heen banjerden, toen al witheet over zoveel, zoveel bureaucratie), het vuurtje brandende moest houden. Wanneer we niet steeds hadden teruggebeld, hadden we er nog gestaan.
Onze held bleef kalm en heeft in totaal wel een keer of veertien teruggebeld naar de ANWB. Intussen was het achtuurjournaal reeds lang verleden tijd en stonden we nog steeds op het parkeerterrein in onze “uppies”. Er gebeurde niets!!
Uiteindelijk was het te danken aan onze initiatiefnemer, let wel een slachtoffer, dus NIET iemand van de ANWB, dat er een vervangende auto kwam. Na weer de nodige telefoontjes mocht hij zelf een taxi bellen om hem naar de vervangauto te brengen. Deze stond bij een garage ongeveer 13 km verderop. Daar aangekomen ging het nog bijna mis, toen er niemand bleek te zijn. Ten langen leste draaide hij om 22.30 u met de vervangauto het parkeerterrein op. In de duisternis pakten we onze tassen over en hadden nog meer dan 4 uur rijden voor de boeg.
Conclusie van dit verhaal, om het even heel duidelijk op een rijtje te zeten: De ANWB heeft er 5,5 uur, ja vijfeneenhalfuur over gedaan om er voor te zorgen dat een paar Nederlanders met een vervangauto die 13 km verderop stond hun weg konden vervolgen. Bovendien is dit voor een groot deel ook nog eens te danken aan één van ons die meer dan tien keer heeft moeten bellen om het hele proces op gang te houden. Hoe vind u zoiets?
Wij weten het wel en vinden het ronduit schandalig. We hadden best een paar uurtjes willen wachten en snappen ook wel dat één en ander moet worden geregeld. Maar 5,5 uur voor een vervangauto die iets meer dan tien kilometer verderop gereed staat?
De telefonistes waren wel aardig. Ze vroegen hoe je Fulda schrijft en zagen er vanwege de taal tegenop om een Duitse monteur aan de lijn te krijgen: fronsende wenkbrauwen bij ons. Eén er van presteerde het om aan het eind van één van de vele gesprekken te eindigen met: “Ik wens u nog een prettige avond.” Ja, dan heb je dus wel het nodige inlevingsvermogen. Volledig aan je lot overgelaten op een onbekend industrieterrein en tot het laatste moment niet weten of het lukt om je reis te vervolgen. Wie wil er niet lid zijn van zo’n betrouwbare club? Gelukkig ben ik er zelf geen lid van en hoef geen ellenlange procedures te volgen om van dit lidmaatschap af te komen. M’n companen zullen dit helaas wel moeten doen, maar sinds deze klucht hebben ze er wel een paar minuten tijd voor over om vooral hun vertrouwen op te zeggen in een club die wel jarenlang de premies op tijd int, maar niet in staat blijkt te zijn om, wanneer je ze eens een keer nodig hebt, op een redelijke termijn op een duidelijke manier voor vervangend vervoer te kunnen zorgen. Mond op mondreclame zal de rest doen. Leve het dichte web der bureaucratie!!! Het is een zegen voor ons allen.
Anne Jan Teunis |
