 |
|
Wat is dat nu weer? Wanneer je dit woord laat vallen, weten de meesten absoluut niet waar je het over hebt. Diegenen met een beetje fantasie vermoeden wel dat het de één of andere sport betreft, maar haast niemand heeft verder ook maar enig idee.
Zo weten waarschijnlijk maar weinig mensen dat Almelo een onderwaterhockeyvereniging rijk is. Deze vereniging maakt deel uit van de watersportvereniging Galathea. Uniek in Overijssel en eigenlijk in heel Oost- en Noord Nederland, want verder heeft alleen Enschede een onderwaterhockeyvereniging. Samen met deze Enschedese vereniging, ZPV Piranha, vormt men een team dat uitkomt in de 2e klasse van de landelijke competitie van de NOB.
Een vrij onbekende, unieke sport dus in deze regio, waardoor ik er wel eens wat meer over wilde weten. Ik ben gaan kijken bij een training op woensdagavond in het Sportpark.
De ontvangst was open en vriendelijk en ik proefde bij iedereen een geweldig enthousiasme. Bij binnenkomst was de hele groep, een mannetje of tien, onder leiding van Wouter Jansen bezig met een stevige warming up op de kant.
Daarna ging men het water in voor een half uur conditietraining. Ondertussen kreeg ik uitleg over de sport van Bert Klasing, die deze avond de snorkelaars onder z’n hoede had. Het is de bedoeling dat de beginnende snorkelaars doorstromen naar het onderwaterhockeyteam.
Onderwaterhockey komt oorspronkelijk uit Zuid Afrika, waar de duikers in de wintermaanden op deze manier hun conditie op peil konden houden. In 1970 kwam de sport naar Nederland. In Nederland beoefenen ongeveer 440 spelers deze sport en er bestaat een nationale selectie. Wereldwijd wordt onderwaterhockey door 50 landen beoefend.
Twee teams van elk zes personen en vier wisselspelers spelen tegen elkaar op de bodem van een zwembad. De afmeting van het speelveld is 25 bij 15 meter. De loden puck die tussen de 1300 en 1500 gram weegt moet in een doelkolom die 3 meter lang is worden gewerkt. De doelen zijn metalen bakken op de bodem van het bad. De stick waar mee gespeeld wordt, mag maximaal 34 cm lang zijn. Verder dragen de spelers een handschoen, zwemvinnen, een duikbril en een snorkel. Twee scheidsrechters kijken onder water mee, terwijl op de kant één hoofdscheidsrechter de algehele leiding heeft. Een wedstrijd duurt twee keer 15 minuten en daarin moet uiteraard zo veel mogelijk gescoord worden. Lichamelijk contact is uit den boze en de scheidsrechters letten daar streng op.
Het bijzondere aan deze sport is dat er onder water geen communicatie mogelijk is, waardoor de te volgen tactiek vooraf besproken moet worden. Verder is onderwaterhockey één van de heel weinige driedimensionale sporten. Alles gebeurt onder water en is eigenlijk onzichtbaar. Vanaf de kant lijkt het of er een school piranha’s op iets afstormt. Dit is meteen een verklaring voor het gebrek aan publieke belangstelling voor de sport. Als kijkspel vanaf de kant oninteressant, tenzij je camera’s onder water plaatst. Om te doen echter ontzettend leuk, want alle beoefenaars die ik heb gesproken zijn razend enthousiast.
Bij de conditietraining was het fraai om te zien dat men gezamenlijk de banen zwemt. Koppels duwen elkaar voort en diezelfde koppels zwemmen een aantal banen gearmd. Je merkt aan alles dat er een hele goede teamgeest heerst en dat men elkaar waardeert en helpt. Geen egoïsme dus. Je moet alles samen doen. Eenlingen redden het niet.
De training wordt afgesloten met een wedstrijd, waar je dus vanaf de kant helemaal geen soep van kunt koken. Een hoop gespartel. Je moet echt met een duikbril op onder water kijken. Dan kun je alles goed volgen en zie je ook de structuren en de te volgen tactiek.
Na de training zit een deel van de groep even uit te blazen in café de Stam. Hier praat ik verder met Jan Willen en Wouter.
Opnieuw dat enthousiasme en die bezieling. Prachtig om naar te luisteren. Ze vertellen meer over de sport en je gaat beseffen dat er veel bij komt kijken. Je doet niet zo maar even mee. Een erg goede conditie en een perfect op elkaar ingespeeld team zijn absolute voorwaarden om tot succes te komen. De sport wordt merendeels door studenten beoefend en Jan Willem noemt het een “open minded” sport. Men kan desnoods gewoon meetrainen bij andere verenigingen in steden waar men studeert. Tijdens de wedstrijden heerst natuurlijk het fanatisme, maar daarna is er totaal geen rivaliteit, zoals je dat bij voetbal vaak ziet.
Men wisselt veel ervaringen uit en heeft allerlei contacten, ook internationaal. Daar is het ook aan te danken dat de onderwaterhockeyers van Galathea op zaterdag 7 mei meedoen aan een sterk bezet internationaal toernooi in Tsjechië. Een prachtige ervaring natuurlijk en ik merk dat iedereen daar heel veel zin in heeft. Het is een echte vriendengroep die erg fanatiek met de sport bezig is.
Na het toernooi in Tjechië moet men nog één wedstrijd spelen en niet de minste. In die laatste wedstrijd kan men namelijk kampioen worden en promoveren naar de 1e klasse.
Dat zou een prachtig resultaat zijn. Men is heel ambitieus en er zijn plannen voor een tweede team.
Hopelijk gaat het deze jongens lukken. Deze fantastische sport verdient meer aandacht. Er wordt fanatiek getraind en gespeeld. Bovendien heeft men in heel Europa contacten met andere jongeren en dat is een goed ding. Sport verbroedert, blijkt hier weer eens.
Een dynamische, eerlijke sport die door een fanatieke vriendengroep met heel veel plezier wordt beoefend. Ik heb er van genoten.
Meer informatie over onderwaterhockey is te vinden op de website: www.onderwaterhockey.nl Een goede site waar alles heel duidelijk wordt uitgelegd.
Anne Jan Teunis
|
