 |
|
De lente is gearriveerd. Overal bruist het van het nieuwe leven. Alles bot uit en in een mum van tijd zitten de blaadjes aan de bomen. Vorige week dwarrelden de eerste twee gele vlinders reeds voorbij. Een strakblauwe lucht waarin ganzen op grote hoogte in Noordoostelijke richting vliegen. De eerste lammetjes in de wei en de dagtemperatuur reeds in de dubbele cijfers.
Ook de weilanden beginnen prachtig malsgroen te kleuren en je ruikt het gras.
Dan komt de domper op de lentekriebels een beetje: ik mis de koeien. Aan de noordkant van de stad heb ik nog geen koe gezien. De laatste boer aan de Aadijk vertrekt en z’n koeien zijn reeds weg. Ach, wat liepen ze daar altijd mooi te grazen en wat lagen ze bij zinderende hitte lekker loom onder die fraaie boom.
Nog dichter bij huis, echt aan de rand van de stad, liepen vorig jaar nog prachtige koeien en zagen we vertederende kalfjes. Ook hier vrees ik dat de weides dit jaar kaal blijven. Het is, toegegeven, een nog wat voorbarige conclusie, maar een bang vermoeden overheerst wel.
Al peinzend komt het schrikbeeld van de megastal bovendrijven. Dat zal er vast voor in de plaats komen. Immens grote en hoge schuren waarin de koeien het hele jaar vertoeven. Wanneer ze binnen alleen brok eten geven ze meer melk en wanneer je ze niet buiten hebt hoef je ze ook niet tweemaal daags binnen te halen om te melken. Een schrikbeeld voor iedere natuur- en dierenliefhebber, maar ja, het economisch belang geeft meestal de doorslag.
Sinds afgelopen zaterdag heb ik echter weer hoop. Aan de rand van Vriezenveen zag ik de prachtige roodbonten in de wei en iets verder de zwartbonten. Helemaal warm van binnen kreeg ik het van het artikel in Tubantia van boer Knoef uit Geesteren. De bevlogenheid, de passie. De dierenliefde en het besef dat een koe gewoon in de wei moet. “Het is geweldig voor de aankleding van het landschap”, aldus Knoef.
“Graaf zoekt boer.” Onlangs lazen we dit bericht in Tubantia. Wanneer het maar geen tv programma op de commerciëlen wordt. Van harte hoop ik dat de graaf z’n boer vindt, want ook hij is iemand die koeien in de wei wil zien.
Ten noorden van Almelo zullen we het misschien zonder koeien moeten doen, maar hopelijk laten zo veel mogelijk boeren in onze omgeving hun beesten buiten grazen. Het is een typisch Nederlands beeld. We houden er zo van. Het is zo mooi. Koesteren dat beeld. Weilanden zonder koeien betekent een gigantische verarming van het landschap.
Anne Jan Teunis
Fotoreportage (1 foto's)... |
