 |
|
Haar laatste les? Tubantia opende indrukwekkend gisteren met op de voorpagina een vioolspelend meisje dat lichtbedroefd keek. De foto en de bijbehorende tekst gaan je door merg en been. Dit kan en mag toch niet?
De muziekschool in de gemeente Berkelrand gaat sluiten en zo zijn er de afgelopen dagen talloze voorbeelden te lezen van de snoeiende gemeentes. Van bibliotheek tot orkest, overal wordt op een rigoureuze manier het mes in gezet. Alles wat maar een beetje zweemt naar cultuur is aan de beurt. En dat terwijl ik de laatste tijd juist dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen. Ach, je zag het wel aankomen natuurlijk, maar het was meer hopen tegen beter weten in. Deze regering zou heus het belang van cultuur wel inzien en beseffen dat je zonder cultuur op den duur weer verzandt in barbarij. Bovendien kregen we de prachtige zender Brava op ons bordje en zag ik tot m’n grote geluk vorig weekend bij boekhandel Hilarius-Broekhuis rekken met geweldige klassieke cd’s.
Maar de tegenstroom lijkt sterker. Zojuist op het nieuws gehoord dat het btw tarief van 6 naar 19 procent gaat voor de theaters. Ook de grote festivals worden “gepakt” en wanneer je beseft dat het bijna overal in doorwerkt, overvalt je een angstig gevoel. De aardappelen zullen dankzij dit kabinet in het vervolg zonder jus worden opgediend. We gaan naar een kaal en kleurloos Nederland vol met protocollen.
Is het dan alleen maar kommer en kwel? Ik weiger dat te geloven. Deze week al lees ik vele protesten in de kranten en ik heb het idee en hoop dat morgen heel veel mensen de cultuursector een hart onder de riem gaan steken. Het protest zal en moet er zijn.
Het artikel in Tubantia eindigt hartverscheurend: “Als onze schreeuw niet wordt gehoord, wordt het in Nederland oorverdovend stil.”
“Cultuur is niet de vetlaag van de samenleving, maar de ruggengraat”, lees ik vandaag in Trouw. Hoe treffend gezegd en hoe waar, want als kinderen als Anouk nu geen vioollessen meer krijgen, heeft het Koninklijk Concertgebouworkest geen opvolging in de toekomst en vervalt van ’s werelds beste orkest tot hooguit een dweilorkestje dat achter een gordijn in een louche zaaltje speelt.
Dit geldt uiteraard voor allerlei vormen van kunst en cultuur. Door fors in te leveren, kalft alles af en verwordt tot één grijze brij. Nederland zal kleurloos en saai zijn op een manier die niemand wil. Laten we nadenken, alvorens tot dit soort ingrijpende maatregelen over te gaan.
Zonder ruggengraat geen samenleving.
Anne Jan Teunis.
|
