 |
|
De afgelopen weken was ik bezig met de rode busjes en de strijkorkestjes. Allerlei opvallende dingetjes die gebeuren en waar je een moment over nadenkt. Genoeg om een stukje over te schrijven. Mooie tijdvulling. Alles kabbelt verder richting de feestmaand en voor de natuur in en rond Almelo valt momenteel weinig tot niets te vrezen.
Onlangs was de stichting NAT in het nieuws vanwege de “nacht van de nacht.” Ze vroegen ons als burgers om hinderlijke en/of overbodige lichtbronnen te melden. In de kranten zag je prachtige satellietfoto’s van Nederland waarop telkenmale overduidelijk naar voren kwam dat ons land steeds “verlichter” wordt.
Toen ik vorige week in het buitengebied liep, dacht ik aan de lichtreclame van de bandenspecialist die de helft van het weiland er bij verlicht. Dat zou ik als mosterd na de maaltijd nog wel even willen melden, al heb ik dat reeds eerder gedaan. Maar plotseling was dit niet meer nodig, want als verstijfd bleef ik staan.
Rechtsaf de Aadijk oplopend had ik eerst nog niets in de gaten. Het was aardedonker en wind en regen waren m’n beste compagnons. Opeens zette m’n hond haar haren rechtop, stond stil en begon aan te slaan. Zij had het reeds gezien, maar nu zag ik het ook: in het weiland waren de silhouetten van boomstammen te zien. Toen ik beter keek, zag ik dat een flink aantal hoge bomen verdwenen waren. Tevens viel de onheilspellende stilte me op.
Ik kon het niet geloven. De prachtige, hoge bomen waren van het ene op het andere moment geveld. Hoe vaak had ik er niet stilgestaan om de machtige reuzen te aanschouwen met hun meer dan mansdikke stammen en hun kaarsrechte lichamen. Tussen de twee mooiste en indrukwekkendste hielden m’n dochter en ik wel eens halt, terwijl we onze hoofden in de nek legden om de kolossen te volgen naar hun toppen.
Intens verdrietig vroeg ik me af waarom. Dit is alleen maar te verkroppen wanneer je hoort dat alle exemplaren zwaar ziek zijn geweest en een acuut gevaar vormden voor de weggebruikers. Ik kan het me haast niet voorstellen, maar het is een mogelijkheid en in dat geval een verstandig besluit van de gemeente.
Meteen doemden de beelden van ongeveer een jaar geleden bij me op. De trotse beuk in het centrum van Almelo die gekapt werd. Er werd treurmuziek gespeeld en een boek verscheen.
Heeft Carel Kraayenhof misschien nog een paar broers die op een druilerige zaterdagochtend met hun bandoneons tranentrekkende treurmuziek willen spelen op de overblijfselen van deze trotse bomen? Bij de grond is hun diameter zo groot dat er bijna een kamerorkest op kan plaatsnemen.
Je kunt het evenwicht herstellen door nieuwe exemplaren te plaatsen, hoewel ik me afvraag of iedere gekapte boom gecompenseerd wordt. Emotioneel schiet je er in elk geval wel bij in, want een jonge spriet is natuurlijk nu nog geen schim van de statige heren die hier in weer en wind stonden en waar mensen jarenlang van genoten hebben. Emotioneel verlies dus, maar wellicht moesten ze wijken voor de toekomstige plannen in dit gebied. Het blijft vooralsnog gissen.
Anne Jan Teunis. Fotoreportage (1 foto's)... |
