 |
|
Op één van de eerste mooie, windstille lenteavonden voelde ik de behoefte om de ontwakende natuur zo intensief mogelijk te beleven. Als stadsmens weet je dan wat je te doen staat: zo snel mogelijk in het buitengebied zien te komen. Als inwoner van Twente mag je je gelukkig prijzen, want een kort ritje volstaat. Je kunt naar het domein van de graaf gaan, maar daar zijn aan het begin van de lente meestal veel meer liefhebbers, zodat het al snel op een winkelstraat gaat lijken.
Ten noorden van de stad laat ik het veelbesproken Waterrijk maar eens een keer links liggen om, schurkend tegen de Duitse grens welhaast, in de Weitemanslanden te gaan lopen. Je hebt hier nog prachtige vergezichten en je nog verder verwijderen van het autogeraas lukt gewoon niet.
<< Aan de linkerkant doemt de Fayersheide voor je op, halverwege het asfaltweggetje. Een prachtig gebiedje met een nog steeds zeldzame flora, waar men tijdens de ruilverkaveling hard voor heeft moeten vechten om het te behouden. Wanneer je vanuit Vriezenveen komt is de aanblik van dit gebied aan de rechterkant nog veel mooier.
Toen het donker werd, gaven de vogels in het gebied nog een “finale” ten beste. Ik ben maar even tegen een boom gaan zitten om het schitterende concert op me in te laten werken. Welk een waardevol stukje grond tussen Almelo en Vriezenveen. Een kostbaar pareltje.
Maar we voelen hem al weer aankomen. Ook hier had ik willen zwijgen en het ontdekte juweeltje lekker voor mezelf houden, maar de bedreigingen zijn er volop. 4 Windmolens ten westen van de Fayersheide. Verder een zandwinningsgebied voor de deur en alsof dat nog niet genoeg is op enige afstand een aantal megastallen.
Het contrast is gigantisch. Een haast zwoele lenteavond met prachtige luchten en schitterend vogelgekwetter in een geweldig natuurgebiedje. Vlak er naast 4 windmolens. Stel je voor!
We moeten er mee leren leven dat het een leven lang vechten wordt voor die schaarse pareltjes. Er zal continu aan geknabbeld worden. De kwartjes vallen maar niet.
Te veel is er al opgeofferd. Laat de lente ons leren dat natuur belangrijk is en dat het toch echt niet te veel gevraagd is om die paar minuuscule gebiedjes te behouden. Dat moet toch mogelijk zijn.
Pareltjes zijn er om gekoesterd te worden. De krenten in de pap. De lichtpuntjes in de verbrokkelde, grijze brij die Nederland aan het worden is.
Anne Jan Teunis.
Naschrift redactie:
Website KNVV afd. Twente
Website ontwikkeling Vriezenveen oost
Website vof Oosterweilanden
TC Tubantia - Zandwinning wordt over 20 à 30 jaar natuurgebied |
