|
|
Dat ene, oranje dopje. Zoals altijd op tv worden dramatische momenten in zeer korte tijd uitentreuren herhaald en uiteraard kapot geanalyseerd. Tegenwoordig zelfs vanuit de ideale camerapositie, in dit geval van bovenaf op de baan gezien.
Een paar seconden kijk je naar het grijze ijs en natuurlijk het dopje, totdat de schaatspunt van Sven je beeld binnenkomt. In een fractie van een seconde neemt hij het verkeerde besluit en gaat links van het blokje de binnenbocht in. Over en uit, hoewel hij vier kilometer verderop nog wel juichend over de eindstreep gaat, na gezien te hebben dat hij verreweg de snelste is geweest en de hoogste trede van het podium mag beklimmen. Even later komt het besef.
Een dramatisch moment, zeker voor een sporter die hier jaren naar toe heeft gewerkt. Winst en verlies liggen vaak zo extreem dicht bij elkaar. Honderdsten van seconden maken het verschil tussen de lauwerkrans en de eeuwige vergetelheid.
In dit geval is een moment van twijfel voldoende voor uitsluiting. Het hele land heeft het er over en is in diepe rouw. Rampen en honger raken ons vaak nauwelijks meer en zijn zelden het gesprek van de dag, maar wanneer ergens in het verre Vancouver iemand langs de verkeerde kant van een blokje gaat, is een heel land van slag. En dan vinden sommige mensen het ook nog vreemd dat iemand zich druk maakt en aan de bel trekt wanneer ergens weer een stukje groen verdwijnt. Overdreven en ziekelijk. Nou, kom maar op. Zo lang het langs de verkeerde kant schaatsen van een oranje blokje voorpaginanieuws kan zijn, mogen natuurliefhebbers aan de bel trekken om Twente leefbaar te houden voor volgende generaties.
De verkeerde keus van Sven deed me onwillekeurig denken aan de verkiezingen van volgende week. Ook hier kunnen we links- en rechtsaf en misschien dat ook dan wel een aantal mensen in het stemhokje zelf nog een noodsprong zullen maken en lukraak een bepaalde keuze doen. Ze zullen niet gediskwalificeerd worden en van hun keuze zouden ze achteraf best voldoening kunnen hebben. Het is te hopen, maar het is beter om nu al goed na te denken en inlichtingen in te winnen ruim voor we bij het oranje blokje, het moment van kiezen, zijn.
Ondanks alle teleurstelling en ellende van de afgelopen dagen vind ik als positief punt de beheerste woede van de grootheden. Zaterdagavond zag ik beelden van onze premier die resoluut de hoek om struinde met een boze blik in de ogen. Hij keek als een kind dat men z’n favoriete speelgoed had afgepakt.
Dan Sven. Deze gooide slechts z’n bril weg en zette vervolgens een behoorlijk stoïcijns, nors gezicht op.
Beiden hadden hun kwaadheid goed onder controle en dat hebben we wel eens anders gezien. Hier kun je kleine kinderen wel naar laten kijken zonder blijvende schade.
Nog meer goed nieuws: ON blijft lekker in de wijk. Wethouder van Marle wil dit. Tubantia meldt: “En we hebben duidelijk gezegd dat we de groene longen willen omarmen.” Oh, wat heerlijk om dat uit de mond van een wethouder te vernemen. Hij twijfelt niet bij de oranje blokjes. Dit is klare taal.
En de handschoenen konden naar de zolder. Van heel dichtbij zagen we de knoppen al weer uit de takjes tevoorschijn komen. Een gestaag regentje viel, terwijl af en toe een waterig zonnetje dapper z’n best deed door te breken.
De wereld draait door en een nieuw jaargetijde breekt aan. Ze hieven het glas, ze deden een plas en alles bleef zoals het was.
Sven en Gerard lachen reeds weer naar het vogeltje.
Anne Jan Teunis. |
