 |
|
In de winterse stilte van de vrije maandagochtend liep ik met m’n trouwe viervoeter langs een beek in het buitengebied. We genoten beiden van de sneeuw, de vrijheid, de betrekkelijke rust, terwijl arbeidzaam Nederland de handen weer echt uit de mouwen stak. Geen “beste wensen” meer, maar “d’r an met de lippe”.
In gedachten wandelde ik verder, totdat ik ze dichtbij ontdekte. Doodstil in het rimpelloze water van de beek, keken ze ons stoïcijns, maar zeer alert aan. Wat een rust en welk een statigheid: twee zwanen, niet zo heel erg groot en ook niet zo smetteloos wit (ze hadden wat groezelige nekjes). Ik bleef bewegingloos staan genieten van dit ultieme moment van geluk op de vroege ochtend. Op een paar meter afstand passeerden ze me tergend langzaam, waarbij het koude water als een spiegel bleef.
Zomaar een moment. Op de achtergrond de drukke ringweg en autobandengezoem, maar gefocust op de zwanen en de beek een prachtig tafereeltje waar je echt blij van wordt.
Terugkerend naar de stad liep ik door een laan met prachtige bomen. Tussen die bomen in de verte, als in vervlogen tijden, de toren van de basiliek. Toen ik me focuste op de bomen en de toren, dus met oogkleppen op (hetgeen geen probleem is voor iemand met tunnelvisie), waardoor ik de storende elementen niet zag, beleefde ik m’n tweede geluksmoment.
Even verderop viel me meer dan ooit links aan het eind van een besneeuwde vlakte de prachtige, oude boerderij op. Schitterend gelegen, schurkend tegen de rand van de stad. Prachtige villa’s dichtbij, evenals een aantal behoorlijke flatgebouwen, maar ook hier gold weer: neem alleen de boerderij en de besneeuwde vlakte in je op en opnieuw beleef je een moment van opperst geluk.
Oh, wat zouden we vele malen armer zijn zonder de groene stroken die nu dorpen en steden nog scheiden. Hoe zorgwekkend het met Nederland gesteld is wordt duidelijk aan de hand van een kaartje van Natuurmonumenten over de ecologische hoofdstructuur. Heel veel rood (bebouwing, industrie) en heel weinig groen nog maar. Dit zet te denken.
Laten we in elk geval afblijven van de groene buffers tussen steden en dorpen, opdat we altijd kunnen blijven genieten van prachtige stukjes natuur. Dan maar met oogkleppen op en alle storende factoren in het landschap eliminerend, maar laat ons wat nog over is. We zullen dit moeten koesteren.
Dit geldt natuurlijk ook voor het Nijreesbos. Er zijn daar toch voorzieningen genoeg? Bouw van woningen in het gebied en een paar campings er bij betekenen sowieso meer verkeer, rumoer, enz. Absoluut niet bevorderlijk voor dit gebied.
Gelukkig is de verstandigste van allemaal ook meteen de bezitter van het bos. Mooier kan het niet in dit geval, want de graaf weet al jaren hoe het zit. Aan hem danken we grotendeels de prachtige groene stroken net buiten onze stad en hopelijk houdt hij inzake het Nijreesbos voet bij stuk.
Stichting NAT pleit voor inbreiding en daar ligt volgens mij de oplossing. Knap de stad op. Laat de bufferzones in stand, zodat er nog een beetje balans blijft. Nu, maar vooral voor later.
Anne Jan Teunis. |
