 |
|
Onlangs verscheen er een opvallend stukje in de krant. In een klein provinciestadje van een piepklein landje, een stipje op de wereldbol, was een wethoudertje een ander koersje gaan varen. Zijn snode plannetjes werden bijgesteld, want de vleugeltjes kwamen te dicht bij de zon. Er waren wat vlekjes weg te werken, vanwege een klein crisisje.
Het geweldige, bombastische project, waarbij grote jachten vanuit kapitale villa’s aan het water massaal richting de onweerstaanbaar aantrekkelijke binnenstad zouden koersen diende ietwat te worden bijgesteld. 4000 Woningen in een waterrijk gebied zou een mooi sprookje kunnen zijn. In Spanje kon het immers toch ook langs de Catalaanse kust, waar het prachtige Empuriabrava uit de grond gestampt werd? Vanuit het hemelbed zo je plezierjacht in. Er waren vast wel wat bofkonten uit de Quote 500 te porren voor een toplocatie voor relatief weinig geld in dat mooie Twentse stadje. In elk geval de hekkensluiter van de lijst die bijna 90 % van z’n vermogen verloor en nog maar 45 miljoen bezit, zou er wellicht wel oren naar hebben.
Echter verdwenen de nekjes weer netjes tussen de schoudertjes. Het sprookje lijkt een beetje uit te zijn. In aangepaste vorm kan er heel voorzichtig nog een poging gedaan worden om een aantal huisjes in een uithoekje van het gebied neer te zetten. Doe dan maar dicht bij de sluis van Aadorp, want dan valt de boottocht met bestemming binnenstad nog binnen een dag te doen.
Wanneer er slechts één huisje gebouwd gaat worden, mag dat mijn hutje wel zijn vlakbij het bankje waar ik over had willen zwijgen. Als een soort beheerder genietend van de prachtige uitzichten. Dat zou dan mijn persoonlijke sprookje worden.
Het echte sprookje is uit, maar moeten we daar wel rouwig om zijn? Momenteel is zo’n gigantisch project absoluut onhaalbaar en de kale cijfers zeggen genoeg. Waarom dan toch blind doorzetten en je hoofd hard stoten? “Be big”, is een titel van een stukje van Laurel en Hardy. Denk groot. Nog groter is het om de realiteit te blijven zien en in te binden. Bij te stellen. Kracht wordt tenslotte in zwakheid volkomen. Durven toegeven.
Wat valt er te winnen? Eén familie is in elk geval blij: de zwanenfamilie die in het gebied al tijden bivakkeert, zal heerlijk door de weilanden kunnen blijven struinen.
De ree die ik er ooit zag, mag ook gewoon blijven. De geweldige uitzichten zullen blijven bestaan, met niet te vergeten de prachtige zonsondergangen in alle jaargetijden.
En mag dan alstublieft ook die ene boerderij blijven, waar we die heerlijke geuren aan te danken hebben en die geweldige koeien die op hete dagen loom in de schaduw van die ene fantastische boom staan?
Welk een winstpunten voor diegenen die de natuur een warm hart toedragen, maar tevens voor meer neutrale kijkers die toch ook moeten inzien dat er in elk mensenleven een balans dient te zijn tussen hectiek en rust. Vooral in onze tijd!! Het moet een keer worden omgebogen, anders zijn we te laat.
Och, vul toch één van de “gaten van Almelo” op met die paar huizen en laat het buitengebied ongerept. Haal de duikers bij het begin van de “road to nowhere” weg en geef het gebied terug aan de natuur. Dan kun je apetrots zijn. Omgeven door water en groen. Oh, mooi Almelo. Beter ten halve gekeerd, dan geheel mislukt.
Anne Jan Teunis. |
