 |
|
Een aantal weken geleden nam ik me voor om de komende tijd niet meer over bomen te schrijven. Herfst, afsterven: Het was goed, we waren voorlopig uitgeboomd.
De laatste dagen echter kom je in Tubantia en de huis aan huis blaadjes steeds maar weer stukjes tegen over de gekapte beuk bij de Kloosterhof. Er wordt flink over geschreven en het vermoeden rees dat er iets niet in de haak was.
Na het bekijken van allerlei foto’s op verschillende sites en het lezen van één en ander heb ook ik zeer sterk het vermoeden dat de beuk niet echt ziek was en het een prachtige “kort door de bocht actie” van de gemeente is geweest om op die plek het nieuwe stadhuis te kunnen laten verschijnen. Bravo. Het zal wel goed bevallen, die “kort door de bochtacties”, want laatst is hetzelfde gebeurd met het toekomstige industrieterrein Twente Noord.
In elk geval wordt door dit soort acties duidelijk dat het gemeentebestuur weinig hart heeft voor natuur en cultureel erfgoed. De Kroezeboom ziet er een stuk onsmakelijker uit, maar deze wordt wel opgelapt, omdat men daar inziet dat “een mens niet bij brood alleen leeft.” We kunnen ons nog herinneren dat, alweer jaren geleden, de eiken aan de Egbert ten Catelaan bijna waren gesneuveld. Wanneer de gemeente haar zin had gekregen, waren ze onterecht gekapt. Nu is het een geweldige laan om doorheen te rijden.In de tuin van het Anne Frank huis staat een boom, die men wilde kappen. Dit is niet gebeurd, omdat men inzag dat men meer kapot zou maken dan alleen de boom. Hier ten stede heeft men dat gevoel dus veel minder, hoewel er dit jaar nog wel huis aan huis een minuscuul boekje werd verspreid met culturele hoogtepunten in onze stad. De grootte van het boekje zei eigenlijk al genoeg. Vijf bij vijf centimeter ongeveer.
Wanneer je goed over één en ander nadenkt schaam je je diep en voel je je machteloos. Men heeft gelijk wanneer men stelt dat dit een stad van list en bedrog is. Men heeft ook gelijk wanneer men stelt dat je moet oppassen wat je zegt. Dat laatste is al wat langer aan de gang en Herman van Veen is het meest recente voorbeeld.
Mensen zoeken echter toch een uitweg voor hun frustraties en hun woede. Vooral het niet luisteren naar de burger is een kwalijke zaak en zeer frustrerend.
Ik heb het genoemd naar aanleiding van de schijnbeweging betreffende Twente Noord en naar aanleiding van dit akkefietje is er meer reden dan ooit om in maart 2010 eens heel erg goed te kijken op wie we gaan stemmen.
Het kappen van de beuk heeft een behoorlijk aantal mensen flink geraakt en dat doet me goed. Wat een “mooi” stukje van Tony Cassese! bijvoorbeeld en wat zegt hij het treffend.
De wake bij de beuk en het tekenen van een condoleanceregister. Tevens raakte de foto van de accordeonspelende vrouw bij de boom me. Triester kan het al haast niet begin november. Ze zal wel een treurmars uit één van Mahler’s symfonieën hebben gespeeld.
Er is me door sommigen wel eens meesmuilend gewezen op één van m’n eerste stukjes, getiteld: “mijn vriend de boom.” Wanneer ik de gevoelvolle reacties op Geleraaf en AlmeloNieuws lees word ik toch warm van binnen, want er blijken meer mensen in Almelo te zijn die dit niet pikken. Die gevoel in hun lijf hebben en ik heb het idee dat ik er een paar bomenvrienden bij heb gekregen.
In deze dagen is zoiets trouwens meer dan welkom, want de Almelose Bomenstichting is helaas uitgeboomd
Het gat van Almelo van de stichting NAT heeft er een broertje bijgekregen. Het gaatje in de beuk, ons zo mooi getoond op al die foto’s. Je huilt krokodillentranen wanneer je de kale stam op één van de laatste foto’s ziet. Het heeft niets met geitenwollensokken te maken. Goed, het was maar een handjevol mensen daar ter plaatse. Ik neem diep m’n petje af voor deze mensen die voor de boom op durfden en wilden komen en de gemeente hebben getoond dat dit verkeerd is en niet zo hoefde. Ik ben trots op de mensen die stelling durfden nemen en misschien uitgelachen werden. “Al die drukte om één enkele boom.” In de grond van de zaak hebben ze het echter bij het rechte eind. Het inzicht komt later. Laat inderdaad de bestuurders die dit op hun geweten hebben de voetjes komende winter maar lekker gaan warmen aan het hout van deze beuk. Ooit zal het gaan knagen en wellicht hebben ze vanaf maart 2010 reeds genoeg vrije tijd om hierover na te denken. Want het volk zal hopelijk spreken.
Anne Jan Teunis. |
