 |
|
Onze dochter moest onlangs een praatje houden over een actueel binnenlands onderwerp. Daartoe knipte ze een artikel over egels uit de krant.
Ach, wat lief, dacht ik, want ik vind het leuk dat ook onze kinderen oog hebben voor de natuur en een hart hebben voor dieren.
Het artikel zelf stemde me minder vrolijk, want uiteraard heb ik haar een heel klein beetje geholpen en dus stiekem ook het verhaaltje gelezen.
Het gaat vermoedelijk slecht met de egels in Nederland. In de afgelopen tien jaar lijkt het aantal egels gehalveerd. Men weet één en ander nog niet zeker en het moet nog beter worden onderzocht, maar er bestaat een sterk vermoeden dat het niet goed gaat met de egels. Natuurlijk zorgt ook hier de mens weer voor die geweldige prestatie. Egels worden massaal doodgereden en in onze geciviliseerde poppentuintjes, waarin ieder steentje in het gelid moet liggen en elk loszittend blaadje meteen in de groene bak verdwijnt, voelen ze zich niet thuis.
Ze houden van heggetjes, struikjes, bladhopen en stapels takken. Die laatste twee ontstaan in de herfst gratis en voor niets in iedere tuin. Het enige wat je hoeft te doen is niets doen.
Onze dochter, intensief bezig met de materie, verbaasde zich er over dat egels worden doodgereden. “Hoe kan dat?”, vroeg ze. “Nou, ze zijn niet zo erg snel en voordat ze de weg zijn overgestoken ben je een paar uur verder. In die tijd komt er altijd wel een auto voorbij die er even lekker overheen banjert.”, was mijn geruststellende antwoord.
“Krijgt die auto dan ook een lekke band?”, was haar volgende vraag. “Was dat maar waar”, zei ik. “Dat zou pas echt gerechtigheid zijn. Zo’n onschuldig diertje tegen die razende wielen.”
Toeval bestaat ook hier niet, want een ochtend na haar praatje zag ik een slachtoffer op het asfalt liggen. Netjes op z’n zij, niet eens platgereden en met alle ingewanden er nog in. Ik ben nog even teruggelopen om te kijken of hij misschien niet gewoon tijdens de overtocht in slaap was gevallen. Helaas bleek dit niet het geval te zijn. In tijden heb ik geen dode egel in onze omgeving gezien, maar nu twee op één dag. Waar zo’n praatje op school al niet goed voor is.
In het artikel werd een ieder gevraagd om de levende en dode exemplaren te tellen, teneinde te kunnen vaststellen hoe het er met onze stekelige vrienden voorstaat. Ik heb een bang vermoeden. Als weggebruiker kunnen we er weinig aan doen wanneer zo’n bolletje voor onze brede banden verschijnt. Als bezitter van een tuintje echter des te meer. Wanneer in elke straat eens een paar mensen zijn die zich het lot van de egels aantrekken en wat chaos kweken, dan zijn we al een eind geholpen. Het is bovendien nog goedkoper dan voor 5 euro een vierkante meter natuur sponsoren, hetgeen overigens geen slecht idee van Natuurmonumenten is.
Benieuwd wat de uitkomst van de telling laat zien. Het zou jammer zijn dat de soort verdwijnt of een zeldzaamheid wordt. Het gaat zowel in de natuur als in de maatschappij om diversiteit. Dat maakt het interessant. Een breed palet. Bijstellen voor het te laat is.
De klas van onze dochter weet het nu en deze kinderen hebben de toekomst. Misschien is er iets van blijven hangen, een zaadje gezaaid, waardoor ook hun generatie aandacht voor de natuur blijft houden.
Anne Jan Teunis
Het is een beetje saai om iedere week maar weer te beginnen over leegstaande industriepanden, maar het moet nog maar even weer een keer. Afgelopen dinsdag in de krant op de voorpagina een stukje over het overschot aan bedrijfsterreinen in Twente. Een omvang van 700 voetbalvelden. Alstublieft. De Almelose wethouder Schouten heeft één en ander goed in de peiling en geeft aan dat het afgelopen moet zijn. |
