|
|
Een fietspad langs het water wordt afgesloten Mooie, nieuwe balken beletten het een ieder voortaan om nog door een prachtig gebied te fietsen. Velen storen zich er aan en een paar dappere eenlingen klimmen in de pen en vragen naar het waarom.
Zo ben ik ook weer present, omdat er een wormpje begon te knagen na het lezen van het stukje op AlmeloNieuws.
Tot hiertoe en niet verder, maar dan een variant daarop. Vervelend en het zal ongetwijfeld zijn om de weinige natuur die er nog is te beschermen. Dat gebeurt wel op meer plekken, waar je niet mag komen en je door boswachters en agenten gesommeerd wordt om maar niet de vrijheid op te zoeken en netjes op de openbare weg naast het slootje te wandelen.
Nu snap ik wel dat de weinige natuur beschermd moet worden en dat het er rustig moet zijn. Je kunt niet als een olifant in de porseleinkast tekeer gaan. Alle begrip, maar mijns inziens komt het toch ook omdat er nog maar zo weinig natuur is. Hutje mutje op elkaar en dan met z’n allen op zondagmiddag een gepland wandelingetje door een afgerikt gebied. Bij de ingang een bord met een tiental leefregels en daar ga je met een ontbijtkoekje en een kartonnetje drinken. Misschien komt het nog wel eens zo ver dat je met z’n allen achter een houten wand staat te loeren naar die ene bloem of die ene zeldzame vogel in een piepklein gebiedje. Triest.
In het noorden van Almelo zijn onlangs op een aantal plaatsen hekken geplaatst met de tekst “landgoed huize Almelo” er op. Wellicht is de bedoeling van deze hekken dat de graaf het verbiedt om op deze plekken te gaan bouwen. Een waarschuwend vingertje: “Pas op, dit is mijn terrein en daar blijven jullie allemaal af.”
Het is maar goed dat er in Almelo een graaf bestaat die oog heeft voor natuurschoon, want zonder hem was er geen sprietje groen meer over in de stad. Hulde. De geplaatste hekken zijn op zich mooi, maar geven toch ook een beetje een beeld van verbod, regelgeving en vooral van het zich bemoeien van de mens met de natuur. Mensen kunnen het nu eenmaal niet laten om alles te civiliseren. Iets mag er niet ruig uitzien. Kijk maar eens naar al die nette voortuintjes. Daar begint het al mee.
Overbevolking en de kleine natuurgebiedjes die nog over zijn maken het misschien noodzakelijk om allerlei hekken en verbodsborden te plaatsen. Voor de echte natuurliefhebber echter die van vrijheid, weidsheid en geen inmenging houdt, wordt de reeds dunne spoeling de komende jaren nog dunner, vrees ik.
Gloort er hoop?
In het verre Rusland, in Tsjetsenië om precies te zijn, bloeit een bloem. Ter plekke staat die bloem bekend als onverwoestbaar. Je kunt hem vele malen ommaaien, maar telkenmale keert hij terug. Deze bloem wordt in een verhaal van Tolstoj vergeleken met het Tsjetseense volk, dat bekend staat als hardnekkig en onverzettelijk.
Een prachtig verhaal.
Gisteravond dacht ik hier opeens aan toen ik “the road to nowhere” op liep, het vreselijke stuk nog niet geasfalteerde weg dwars door de weilanden, waar ooit Waterrijk moet komen. Doordat er al tijdenlang niets meer gebeurt in dit gebied, beginnen de groene sprietjes behoorlijk door de zandlaag heen te komen. Je kunt polderen wat je wilt, maar wanneer je de natuur een poosje de tijd geeft, treedt er herstel op en zal al het grijze en grauwe weer groen worden.
Prachtig dat de natuur hier terug vecht. De dromer en romanticus ziet dit en put er kracht uit. Neem het hem maar niet kwalijk. Denkend aan dat bloempje in Rusland, de underdog, altijd maar verschopt en vernederd, continu vechtend voor een bestaan, kan ik het niet laten dit bloempje te vergelijken met de natuur in ons land en met name in dit gebied.
Was het een vingerwijzing? Kom, vergeet Waterrijk en geef dit stuk terug aan de natuur. Een foutje mag gemaakt worden en we praten nergens meer over. Dat is m’n wens voor na de komkommertijd, wanneer alle geesten weer helder kunnen denken.
Anne Jan Teunis |
