De happy few

Op een zonnige zondagmiddag liep ik met m’n altijd opgewekte hond langs een redelijk afgeschermd villawijkje in een Twents dorp. De zondagsrust werd lichtelijk verstoord door Duitse hoempapamuziek die de stemming er in de vroege middag in moest brengen. De “happy few” hielden namelijk een feestje en er waren een aantal lotgenoten uitgenodigd. In de berm stonden toch wel een tiental auto’s, waarvan de goedkoopste naar schatting altijd nog wel rond de 50.000 euro zou kosten. Gelukkig was ik niet met de auto en alleen al vanwege mijn vehikel zou ik nimmer toegelaten worden tot zo’n feestje. Met gepaste nederigheid passeerde ik al dat duurs en wandelde rustig verder tot ik de muziek niet meer hoorde en verder kon genieten van de zondagsrust. Ik dacht nog wat na over wat ik had gezien en stelde me het groepje voor rond de resultaten van de catering. Het was prachtig weer en iedereen heeft recht op wat gezelligheid. Ik gun ieder het zijne en voor ons soort zijn er de biergooifeesten en de laagdrempelige zomerfeesten in elk willekeurig dorp.
Een dag later moest ik nogmaals aan het feestje denken. Aanleiding was een klein stukje in de krant. Daarin werd vermeld dat de vorige dag een soort wandeltocht was gehouden, een sponsorloop, waarbij de opbrengst weer eens naar hongerend Afrika zou gaan. Wanneer een bepaalde afstand werd gehaald, leverde dat 5 euro op. Dit bedrag was genoeg om een kind in Afrika een maand lang van voedsel te voorzien.
Tja, ik kan er niets aan doen, maar dan ga ik zaken combineren en me met gefronste wenkbrauwen wel eens wat afvragen.
In vond namelijk het contrast nogal groot tussen die vijf euro per maand per kind in donker Afrika en de opgeteld toch wel minstens 500.000 euro aan waarde van de achteloos langs de weg geparkeerde auto’s. Wanneer eens een paar feestgangers in een simpele “middenklasser” gingen sturen, zou dat toch in het zuinigste geval al zo’n 50.000 euro opleveren. Zijn dat geen 10.000 kinderen die met een voldaan gevoel een maand lang over hun gevulde buikje kunnen aaien?
Nou ja, het gaat gewoon even om het gigantische verschil in inkomen. De schrijnende armoede enerzijds en daartegenover de bulkende rijkdom van de happy few. Als brave burger vraag je je af of het verschil niet minder groot kan zijn. Is het niet mogelijk om die hongerbuikjes voor een paar euro behoorlijk te voeden, terwijl de exhorbitant rijken daarvoor in een iets minder dure auto zonder knieairbags gaan rijden?
Nu vertrouw ik er op dat de echt rijken eerlijk en met hard werken aan hun geld zijn gekomen en daarom hebben ze ook recht op al die materialistische zaken. Tevens vermoed ik dat velen van hen ook wel eens wat aan Afrika geven en misschien wel meer dan alle “paupers” samen bij elkaar schrapen. Balk en splinter en wie ben ik om te oordelen?
Daarom ook is dit stukje slechts “ter lering ende vermaak”. Ik vond het in elk geval een “ prachtige” tegenstelling. Humoristisch en triest tegelijk.

Anne Jan Teunis