 |
|
De laatste weken is er hier in Almelo nogal wat te doen geweest over een onderwerp dat zijdelings met de natuur te maken heeft, namelijk de hondenbezitter en alle ellende er omheen.
Oh, oh, wat stond de stoere Mechelse herder genant op de kiek en dan ook nog op de voorpagina van een plaatselijke krant. Deze vertegenwoordiger van het zo fiere en trotse ras, oplettend en betrouwbaar helper van onze Hermandad en opspoorder van drugs en mensen in nood, had een beter lot verdiend dan betrapt te worden tijdens het doen van z’n behoefte. Enigszins triest keek Daisy in de camera met een blik van: “Ik kan het ook niet helpen. Ik moet toch ergens m’n behoefte doen?” En gelukkig mocht het op die plek, volgens het onderschrift.
Hondenpoep is een groot probleem en de gemeente treedt streng op. Waarom? Ach, het zal wel weer de spuigaten uitlopen. Poep in zandbakken van kinderspeelplaatsen. Poep midden op het troittoir. Onlangs ben ik nog “heren” tegengekomen waar je je hoed voor afneemt. Midden op het voetpad recht voor de bushalte. Volkomen begrijpelijk dat de meeste mensen hier niet van gediend zijn. Dit moet anders. Ook loslopende honden geven nogal eens problemen, zodat er wat voor te zeggen valt om ze op bepaalde plekken vast te houden. Nadeel is dan wel dat ze in de regel agressiever optreden tegen soortgenoten.
Vrijheidsberoving dus, zowel voor hond als baas en dat is erg jammer. De vrolijke hondenbezitter die z’n trouwe metgezel uitlaat en samen met hem even wil uitwaaien, komt steeds vaker bedrogen uit. Hij moet onderhand wel een schema bij zich hebben waarop aangegeven staat op welke dag en welk uur hij z’n hond op welke plek iets mag laten doen. Wellicht moet ook nog onderscheid gemaakt worden tussen grote en kleine boodschap. Grote boodschappen op bepaalde plekken op even dagen en op andere plaatsen enkel op zon- en feestdagen. Vervolgens een schema waarop staat op welke strookjes de hond los mag lopen en daarbij is het ook belangrijk om de toegestane maximumsnelheden te vermelden. Misschien is een soort kliklijn ook al wel wenselijk, waarbij hondenbezitters via de radio te horen krijgen op welke plaatsen ze die dag “geflitst” kunnen worden.
De vrijheid voor zowel hond als baas wordt verder ingeperkt en dat komt misschien door een toenemend aantal honden, maar volgens mij tevens door de al vaker genoemde verstoorde balans. Hadden we maar meer natuur in en rond Almelo, dan was al een deel van de ergernis verdwenen. Nu zitten we elkaar steeds meer op de lip en dat wekt aan alle kanten irritaties op.
Tol Hansse zong het al: “Met z’n allen op een bol. En die bol die raakt zo vol. Allemensen wat een lol. Straks dan draait het zootje dol.”
Dat moment is nu wel gekomen onderhand. Op allerlei gebied worden we overstelpt met regels en er is bijna niets meer wat spontaan tot stand kan komen. Ik las eens iets over de club van 10 miljoen en daar valt zeker iets voor te zeggen. Je kunt natuurlijk niet zomaar mensen de Noordzee in dumpen, maar het zou een heel groot deel van het probleem wel oplossen. Einde aan de files. Minder hondenbezitters en dus minder honden. Meer ruimte om die honden uit te laten en de poep vind je niet eens terug.
Hoe meer mensen op een vierkante meter, hoe meer regels je nodig hebt en op een gegeven moment helpt het allemaal niet meer. Het wordt dan te veel en je kunt het onmogelijk nog met regels oplossen.
Een paard zit altijd maar aan de teugels en leeft grotendeels z’n buitenleven met een bit in z’n mond. Het dier wordt continu gecorrigeerd met de teugels en moet getemd worden. Elke dag echter mogen mij bekende paarden een stuk van de stal naar de paardenbak rennen. Zonder teugel, helemaal los. Met wapperende manen rennen ze voluit de paardenbak in de vrijheid tegemoet. Het zijn ongetwijfeld hun mooiste momenten van de dag. Pure vrijheid en blijdschap.
Zo is het ook met honden. Een hond in het vrije veld die van pure vreugde rondjes draait is een genot om te zien. Onbeperkt, geen knellende riem en geen poepschema’s waar hij zich aan dient te houden. Zo moet het zijn.
Nu weet ik ook wel dat dit idealistisch is en dromerig overkomt en in deze tijd niet meer te realiseren is. We bouwen echter maar vol en proberen zo veel mogelijk groen te vervangen door steen. Is het dan gek dat honden maar midden op het zoveelste kruispunt gaan zitten hun behoefte doen?
Het hele hondenverhaal kan voor ons ook een les zijn dat we op de verkeerde weg zijn. Wanneer onze trouwe viervoeters geen plek meer hebben om fatsoenlijk te rennen en geen plek om fatsoenlijk hun behoefte te doen, mogen we toch ernstig twijfelen aan de balans tussen steen en groen.
Het wachten is eigenlijk op de oprichting van een soort “Jantje beton” voor honden.
Ik wilde toch even deze kant van de zaak belichten. De overlast moet aangepakt worden, maar in feite ligt het aan de verstoorde balans.
Het valt bijvoorbeeld toch niet te verwachten dat in het niemandsland van Rannoch Moor in de Schotse Hooglanden iemand ooit een bekeuring zal krijgen wanneer hij z’n hond daar los heeft lopen en deze er bovendien z’n behoefte doet?
Anne Jan Teunis |
