Verdonkeremanen

Deze titel is wat onalledaags en betekent zoveel als wegfutselen. Het op een geniepige manier wegmoffelen van iets.
Het is naar ik meen ongeveer een jaar geleden dat ik een stukje schreef over het kunstwerk op het voorplein van het asielzoekerscentrum, Roofs geheten. Dit kunstwerk zou plaats moeten maken voor blikkerende heilige koeien.
Tegenwoordig zie ik op datzelfde plein ellenlange files van rokende auto’s, maar het kunstwerk is er niet meer. Met de stille trom vertrokken. Navraag bij de schepper er van leert dat ze wel is ingelicht, maar dat het kunstwerk door een achterdeurtje is verdwenen.
Niemand ageerde verder, maar dat kan te maken hebben met het feit dat het naastgelegen pand alle aandacht opeiste. Dit heeft men opgeschaald naar 200 arbeidsmigranten.
Een kunstwerkje meer of minder, wie maalt er om in een cultureel zo gezegende stad als Almelo?
Veel erger is het hersenloze gehak in kunstwerken die vele eeuwen ouder zijn. De plaats heet Nineveh. Een stad die op de één of andere wijze een magische klank voor me heeft. (Vroeger hoorde ik die naam vaak van de kansel roepen door de dominee.)
Het vernietigen van deze zeldzame kunstwerken kun je geen verdonkeremanen meer noemen. Slechts de daders zijn donker gekleed. Verder kan alles volgens hen prima het daglicht verdragen. Heilig overtuigd van de juistheid van hun daden, zorgen ze er voor dat deze gefilmd worden en de hele wereld over gaan.
In ons eigen landje hadden we een wat mildere manier van verdonkeremanen. Kamerlid Verheijen dronk op kosten van de burger een godendrank van wel 127 euro. Omdat je als politicus nu eenmaal onberispelijk moet zijn, was hij niet te handhaven en is hij keurig afgeserveerd. Knippen en scheren en die zien we nooit meer terug.
Het minst erge geval van verdonkeremanen en wegmoffelen raakte me op de vrije zondag toch weer. Een illegale dump in het buitengebied. Wel vaker werden hier tapijten en andere rare zaken aangetroffen. Dit keer had humpie-dumpie echter behoorlijk toegeslagen.
Onder in een sloot trof ik een prachtig hunebed van een achttal vuilniszakken aan. Wat verderop nog twee van die pakketten.
We blijven blijkbaar trekken aan dode paarden en hoofdschuddend zag ik op m’n verdere route vele, vele plastic flessen en blikjes.
Toen kwam met een schok de ommekeer. Ik zag namelijk tussen al die rotzooi massa’s schitterende, maagdelijk witte sneeuwklokjes. Al klingelend bewegend in de wind vertelden ze me niet te wanhopen, want er was goed nieuws: Binnenkort gaan we in Almelo een reporter van schoon krijgen.
Heel hard nodig, lijkt mij. Alleen zullen een paar handschoenen en een paar plastic zakken voor deze arme reporter niet voldoende zijn om de hunebedden in de sloot op te ruimen. Voor één keer moet men daar de echte vuilniswagen voor laten komen.
Daarna fris en vrolijk aan de slag met dit prachtige initiatief. Een nieuwe lente, een nieuw geluid. De binnenstad gaat nu eindelijk ook nog eens echt op de schop en zal binnenkort blinken van het kabbelende water. De buitengebieden vrij van afval. Wie, oh wie wil er nu niet wonen in zo’n stad?
Laten we het echter ook weer niet te mooi maken, want dan zouden sommigen in de gemeenteraad alsnog op het idee kunnen komen om een doorstart te realiseren voor Waterrijk. Laat die beker alstublieft definitief aan ons voorbijgaan.

Anne Jan Teunis