Armoe troef

Een aantal weken geleden maakte ik me nog kwaad over koperdieven van het allerlaagst allooi, die het in hun bolle koppen kregen om koperen kunstwerken uit de hele provincie weg te halen. Zelfs een deel van een oorlogsmonument, zonder enige gewetenswroeging. Geboefte! Des te verbaasder was ik toen ik in de zaterdagkrant van Tubantia het artikel las over de sloop van het kunstwerk bij het asielzoekerscentrum te Almelo. Het boefje heet hier de locatiemanager en van zo’n iemand verwacht je wel iets meer standing. De argumenten om tot sloop over te gaan zijn ontstellend zwak. Het kunstwerk is in verwaarloosde staat. Dit zegt iets over de dankbaarheid voor het ooit geschonkene. Slim om het zover te laten komen dat onderhoud te duur wordt. Echter nogal respectloos. Het tweede argument is echt onthutsend droevig: op de plek van het monument moet meer ruimte komen voor af- en aanrijdende auto’s. Stel je dit eens voor. Komt er een rotonde met stoplichten voor die paar heilige koeien? Een vierbaansweg? Kunst moet hier dus wijken voor de auto. Veel treuriger kun je het niet bedenken. Kern is wat je belangrijk vindt. Daar gaat het hier om. Je kunt wel allerlei slappe argumenten verzinnen, maar zeg dan gewoon eerlijk dat dit kunstwerk je niets waard is. Treurig blinkend, maar vooral nietszeggend blik schijnt meer waard te zijn en emotioneel meer op te roepen dan een passend kunstwerk op die plek, uitbeeldende dat mensen in het centrum een dak boven het hoofd is gegeven. De makers van het kunstwerk zijn des duivels. Terecht, want wie een kunstwerk sloopt, omdat er een auto langs moet, is wel heel erg de weg kwijt! Aan het roven van kunst kun je weinig doen, maar “Roofs” moedwillig weghalen geeft maar weer eens aan hoe diep we in Nederland inmiddels zijn gezonken.

Anne Jan Teunis