Doorstart

Toen ik een aantal weken geleden, op 18 december om precies te zijn, m’n tot nu toe laatste column instuurde, deed ik dat met een wat wee gevoel. Dit zouden wel eens m’n allerlaatste letters kunnen zijn. Een definitief afscheid. Immers, een aantal dagen later, op 21 december, zou de wereld gegarandeerd vergaan. De Mayakalender liep ten einde en alleen in het Franse dorpje Bugarach zou nog redding zijn. Ufo’s zouden voor evacuatie zorgen. Een aantal bofkonten konden zodoende de dans nog ontspringen. De media begonnen er volop aandacht aan te schenken, wat lacherig zo af en toe, maar toch….. In Tubantia lazen we over een gezin uit Kootwijkerbroek met een reddingsboot in de tuin. Een soort ark van Noach. Op alles voorbereid en plek voor 50 personen. Laat de rest maar stikken! En het werd gewoon Kerst, geboorte en hoop. Het werd gewoon oudejaarsdag met de al jarenlange discussie over het al dan niet afsteken van vuurwerk. Het oogziekenhuis weer in de krant en de stukjes over het wel of geen drie klapzoenen geven aan iedereen die je op de eerste dagen van het nieuwe jaar tegenkomt. Toen het jaarlijkse gesteggel begon over het snel en zwaar straffen van vandalen die rond oud en nieuw weer eens uit hun bol gingen, dacht ik opeens aan die onruststokers die ons zo kort geleden nog voor de zoveelste keer de stuipen op het lijf gejaagd hebben met hun verkondiging dat de wereld zou vergaan. Moeten deze mensen geen passende straf krijgen? Ze hebben voor een hoop onrust gezorgd en ook nu weer is er niets van uitgekomen. Moeten ze geen boete krijgen? Wordt er geen verhaal gehaald? Ze hebben zich natuurlijk wijselijk teruggetrokken en wachten waarschijnlijk op een volgend gunstig moment om de brave wereldburgers angst aan te jagen. Natuurlijk heeft iedereen recht om te geloven wat hij of zij wil en mag dat ook te pas en te onpas kenbaar maken. Wel word je een keer flauw van al die doemdenkers die al jaren de meest vreselijke dingen voorspellen die ook nog eens een keer nooit uitkomen. Moet je je dan niet een keer stilhouden? In m’n jeugd riep de dominee het van de kansel: “Gij kent dag noch uur(Math 24:44).” We moeten altijd waakzaam zijn, maar kunnen als nietige mensjes niet het orakel spelen. Dat is te groot voor ons. Waarom zouden we niet gewoon vertrouwen? Je ontloopt het lot toch niet en van al die bangmakerij wordt je alleen maar erg zenuwachtig. De mens lijdt nog altijd het meest aan het lijden dat hij vreest.”

Anne Jan Teunis
 

< (Info: Stichting Ark van Noach, Broek op Langendijk)