 |
|
Onlangs viel m’n oog op een leuk artikeltje in de Ziekenhuiskrant over lachyoga. Lichtelijk bevooroordeeld begon ik het stukje te lezen en dacht: “ Nou, ja, het zal wel. Ze bedenken ook van alles en alles is tegenwoordig interessant.”
In het artikel lees ik dat lachen goed voor je is en dat dit uitvoerig wetenschappelijk bewezen is. De hersenen maken endorfine aan en daardoor voel je je lekkerder. Lekker lachen kan stress op de werkvloer verminderen. Mensen blijven samen prettig, energiek en gemotiveerd aan het werk. Je mag zelfs nep lachen. Dat is lachen als er eigenlijk niets te lachen valt. Als je maar lacht. Dat is het belangrijkste.
Dit laatste geeft ons hoop, want zo heel veel valt er de laatste tijd niet te lachen. Je hoeft maar even in de krant te kijken of het” boze oog” aan te zetten, om in een permanente mineurstemming te geraken. Zorgpremie, koopkrachtverlies, Syrië en pestgedrag zijn zomaar een paar items die ons nu niet direct aan het lachen maken. Verre van dat zelfs.
In het dagelijks leven is er steeds minder ruimte voor een grap en een grol. Door alles in protocollen te persen en altijd de nadruk op presteren te leggen, gaat veel humor verloren.
Als tegengas is die lachyoga zo gek nog niet. We zullen er de crisis niet mee wegblazen en dienen reëel te blijven, maar humor blijft wel het smeermiddel van de maatschappij. Zonder humor komt er zand in de motor en loopt alles vast.
Naast alle andere zin- en onzintherapieën zou deze therapie ons best eens kunnen helpen om ons op een enigszins acceptabele manier door die taaie crisis te helpen. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet.
“ Er mag gelachen worden.”
Anne Jan Teunis |
