Laat niet als dank...

Een idyllisch moment, zo mooi, zo puur, en voor mezelf liggen dit soort momenten van onbevangenheid en zorgeloosheid al zover in het verleden, dat ik weemoedig lachte bij het passeren van die twee. Ze waren beiden piepjong en onervaren. Nog studerend en volop dromend over een goede toekomst. Het mag, ja het moet zelfs. Hun liefde was pril, nog in het beginstadium. Ze hadden afgesproken bij de hoge flat en waren beiden luchtig gekleed vanwege het prachtige voorjaarsweer. Rustig wandelden ze hand in hand naar het kruispuntje bij de beek. Daar, waar bijna niemand kwam, was hun plekje en daar bij de ondergaande zon die alles in een gouden avondgloed zette als een perfect decor voor hun beginnende romance, ontlook hun liefde en bij elke keer dat zij hem met haar glanzende, donkerbruine ogen smachtend en verwachtingsvol aankeek, werd de prille liefdesband een stukje sterker. Duizenden vlinders dwarrelden vrolijk in hun buik en alles werd begeleid door het optimistische en uitbundige avondgezang der talloze vogels. Wat een kracht, welk een energie en hoe schoon was deze kleine idylle. De jeugd is sterk, vol zelfvertrouwen, woekerend met al haar talenten op elk gebied. Dagen later kwam ik langs dezelfde plek. Vanaf de kleine verhoging, waar het verliefde stel urenlang had gezeten, keek ik om me heen en probeerde glimlachend me in hen te verplaatsen. De natuur had hun deze uren van romantiek, rust en zomeravondstilte geschonken. Gewoon door er te zijn. Kom maar zitten en geniet kosteloos van wat ik jullie in alle eenvoud aanbied: een prachtig decor voor jullie eerste verliefde avond die jullie beiden nooit meer zullen vergeten. Nu pas zag ik wat ze als dank voor die entourage hadden achtergelaten: vier lege wijnflessen, een glas en een bijna lege rol beschuit. Het betrok in m’n hart en van de idylle bleef niet veel over. Misschien beseften de geliefden in al hun onschuld niet eens hoeveel schade, optisch en werkelijk, ze toebrachten aan de natuur. Vandaag dreven de wijnflessen als lijken tussen het kroos in de beek, terwijl een snaterende eend er niet begrijpend omheen draaide. In NRC las ik een stukje over de band van kinderen met de natuur. De huidige generatie kinderen heeft vrijwel geen kennis van de natuur. Dit kan directe gevolgen hebben voor natuur en natuurbescherming. De beroemde documentairemaker David Attenborough zegt: “Niemand gaat iets beschermen wat hem koud laat en niemand loopt warm voor iets wat hij niet kent.” Zouden deze twee tortelduifjes ook tot die categorie behoren? Het kan een incident zijn geweest van twee mensen die zich totaal in elkaar hebben verloren en daardoor nergens meer oog voor hadden. Ik hoop dat het zo is. Wel typeert het de huidige, opgroeiende generatie. Ze hebben van ons al zo weinig kennis van de natuur meegekregen. Wanneer dat zo doorgaat vrees ik het ergste voor nog komende generaties. Op deze manier is het een hellend vlak en vervalt het van kwaad tot erger.
Een incident, maar wel een signaal voor ouders. Liefde voor en kennis van natuur moet worden doorgegeven, wil er later nog iets overblijven.

Anne Jan Teunis