 |
|
Zelden heb ik harder gelachen, dan toen ik eergisteren de Pers in handen kreeg. Op de voorpagina een grote foto van een paard met een gigantisch lachend smoelwerk. Het hoofd was van onze premier Mark Rutte.
Onze eigen minister president en dan zo neergezet. Het is op het randje. Je moet maar durven. Volgens de Pers blijft hij maar lachen, terwijl hij de ene onheilstijding na de andere brengt.
Dat de heren politici in deze barre tijden nog alle reden hebben om hun blinkend witte tanden bloot te lachen, begrijp ik heel goed na het zien van het journaal van 29-02. Daarin ging het over het declaratiegedrag van onze grote voorbeelden. Ze werken hard en lang, maar hebben het zo slecht nog niet.
Wie deze week het allerhardst lacht is de afgetreden Duitse president Wulff. Zijn lach van oor tot oor past niet eens meer op de voorpagina. Levenslang wachtgeld van 2 ton per jaar. Daarnaast een secretaresse, een persoonlijk medewerker en een chauffeur. In totaal 280.000 euro per jaar. Tja, als je dan nog niet lief kunt lachen naar het vogeltje?
Van Afrika tot Europa, overal en altijd hetzelfde verhaal. De rijken rijker en de armen armer.
Een aspect is echter niet van alle tijden, namelijk dat je als premier alles maar weglacht. Heel wat mensen ondervinden tegenwoordig de crisis aan den lijve. Ze moeten aan de bak en dienen alle zeilen bij te zetten. Daar past een premier bij die in elk geval empathie en compassie toont. Het hoeft geen zuurpruim te zijn, een onheilsprofeet met een gezicht als een donderwolk. Wel zou het hem sieren wanneer hij z’n tronie aan zou passen aan de boodschap die hij brengt.
De Pers kopt: “En nu serieus.” Zo is het maar net. Lachen is gezond, maar in zo’n positie moet je wel weten wanneer en waarom je hartelijk lacht. Lachen om de ellende van de burgers die onder je zijn gesteld is te allen tijde ongepast.
Anne Jan Teunis,
|
