Afscheid

De winter is definitief ten einde en mijmerend denk ik aan die dinsdagavond een paar weken geleden. Het was kraakhelder en het vroor nog flink. Op de Aadijk stond ik even stil om op m’n hond te wachten. Weemoedig genoot ik van het moment en besefte dat wat ik zag wel eens voor het laatst kon zijn. In oostelijke richting keek ik naar de bomenrij rond de Bleskolkplas. Een dreigend zwart stuk bos met een ijle, heldere lucht als achtergrond. Boven dit bos kwam op dat moment de volle maan feloranje op in de avondkou. Hij leek wel in brand te staan. Een geweldig gezicht. Terwijl ik verder liep, klom de maan heel langzaam omhoog en veranderde hierbij van kleur. Van geel en beige naar melkwit. Dicht bij het bos gekomen hoorde ik de roeken onheilspellend krassen, alsof ze één en ander reeds voorvoelden. Binnenkort zal hier driftig worden huisgehouden en de kaalslag moet een vreselijke aanblik gaan vormen. Zomaar een moment, zomaar even de klok stilgezet. Een stilleven. Schitterend. Een paar uur later scheen dezelfde maan onwaarschijnlijk fel door m’n keukenraam naar binnen en mijmerde ik over de dingen die voorbijgaan. Dezelfde maan die daarstraks brandend oranje boven het bos verscheen stond nu trots en fel wit hoog aan de hemel. Een wonder, voor mensen niet te bevatten. Met de komst van Waterrijk, in welke vorm dan ook, zijn die prachtige opkomsten van de maan voorgoed verleden tijd, simpelweg omdat huizen en lantaarnpalen de horizon gaan vervuilen, waardoor je de sterrenhemel lang zo mooi niet meer ziet. Een klein detail, een momentje uit het leven van een burgermannetje. Hij genoot heel simpel van het ogenblik, nu het nog kon. Binnenkort nemen we afscheid van weer een stukje dierbare natuur.

Anne Jan Teunis