 |
|
Half verscholen achter prachtige, diepgroene loofbomen, stond een mooie villa te dagdromen in de zon. Het was een kraakheldere voorjaarsdag begin juni. De zomer moest nog beginnen, maar de temperatuur was vandaag reeds opgelopen tot een aangename 22 graden.
Toen de rector vanochtend uitgerust en wel wakker werd en zich voldaan nog eens uitrekte, liep hij voorzichtig, om z’n vrouw niet te wekken, naar het raam. De gordijnen opzij schuivend zag hij dat de zon reeds opkwam en het landschap achter de villa in een maagdelijk licht zette.
Eenmaal beneden maakte hij zich een kop koffie en keek naar de overkant van de straat waar het mooie klooster de Goede Herder, al een aantal jaren z’n werkplek, in alle rust imponeerde tussen de hoge bomen.
Opgewekt sloot hij de voordeur, stak de straat over en liep begeleid door vogelgezang in de richting van het klooster.
Na een dag van hard werken, keerde hij ’s avonds moe maar voldaan huiswaarts. Halverwege de oprijlaan van het klooster bleef hij een moment staan, terwijl hij z’n villa in ogenschouw nam. Wat hadden ze het toch getroffen. Welk een heerlijk plekje om tot rust te komen. Een oase waar je iedere avond weer met plezier terugkeerde om nieuwe krachten op te doen. ’s Zomers zaten ze vaak achter de villa in de schaduw te eten. Wat kon je tussen twee happen door heerlijk wegdromen, terwijl je over de velden in oostelijke richting keek. Zo af en toe keek een koe op van het grazen.
’s Winters zat hij meestal in z’n mooie grote fauteuil op gepaste afstand van de brandende haard. Wanneer hij dan met een goed boek in de ene en een glas rode wijn in de andere hand zat te genieten, kon hij z’n geluk niet op. Z’n vrouw en hij klonken en beseften dat groter geluk haast niet mogelijk was, terwijl de wind constant door de twee kolossen van bomen aan de voorzijde van het huis raasde.
Kon het maar voor altijd zijn, maar wijs als de rector door boeken en vooral levenservaring was geworden, wist hij maar al te goed dat alles op een kwade dag zou eindigen…..
Cultureel erfgoed doet nadenken en fantaseren en lucht de krochten in onze hersenen. Het maakt ons tot betere mensen, socialer en bovenal nuttiger voor de samenleving.
Daarom zijn kunst en cultuur in elke vorm zo belangrijk voor jong en oud. Educatief. Oh, laat het niet verloren gaan, opdat we verhalen blijven vertellen aan onze kinderen en ze zo opvoeden tot nadenkende, weerbare burgers.
Anne Jan Teunis
|
