Niet reanimeren of wel reanimeren.

Een verpleeghuis heeft zijn bewoners een brief gestuurd waarin gevraagd wordt of ze bij een hartstilstand gereanimeerd willen worden. U kent onderhand de vele discussies hierover. Je kunt deze discussie ook anders voeren. Het is deze maand drie jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ze woonde al een aantal jaren in het verpleeghuis, het Meulenbeld. Toen er een mentor moest worden aangesteld kozen we voor een zwager. Ook al omdat emoties tussen kinderen een beslissing kan beïnvloeden. Maar dit pakte toch anders uit dan dat zich een aantal familieleden zich had voorgesteld. Toen moeder ziek werd besloot hij dat ze niet naar een ziekenhuis voor onderzoek hoefde, volgens hem was dat haar wens. Nooit hadden we dat van haar gehoord. Ook was hier niets schriftelijk vastgelegd. Altijd was haar gezegde, het leven is nog zo zoet. Ook hier bemoeide het Meulenbeld zich niet mee. Toen haar gezondheid verslechterde werd de arts van het verpleeghuis erbij gehaald zonder dat er een duidelijke medische uitspraak kwam. Op dat moment werd passieve euthanasie toegepast. Geen eten en drinken en af en toe de lippen bevochtigen. Je staat machteloos langs de kant want je hebt de regie uit handen gegeven. Het Meulenbeld werkte volledig mee zonder enige vorm van uitleg. Vier dagen duurde haar doodsstrijd, een oneerlijk gevecht. Zo wil je je moeder niet zien sterven maar het gebeurde toch. Natuurlijk, ze had de gezegende ouderdom van 89 jaar toen ze overleed. Nu drie jaar later moest ik hier aan denken, weer een discussie over leven en dood in een verpleeghuis. Misschien dan toch maar voor een spuitje kiezen in plaats van versterven in een verpleeghuis?

Dick Dooren